Bjarmi - 01.03.1915, Blaðsíða 3

BJARMI
35
Þelta voru litlu stúlkunni verulegar
nýungar. Hún hlustaði á með hinni
mestu athygli. Þelta voru svo góðar
og gleðilegar frjettir; lijarta hennar
fyltist óumræðilegum fögnuði. Hún
gat ekki skilið í því, að nokkur
maður gæti verið dapur í bragði, svo
framarlega sem þetta væri satt. Hvað
gat verið fagnaðarsælla en heyra sagt
írá lifi trelsarans góða, sem ferðaðist
um og veitli mönnum ótal velgjörðir
og elskaði þá og gaf suo lolcs lif silt
út fyrir þá. Nú var liann á himni og
ekkert barn á jörðu var svo aumt og
smátt, að hann vildi ekki taka það til
sín i dýrð sína.
Hún lá steinþegjandi í rúmi sínu
og var að hugsa um þetta — fagn-
aðarefnið mesta.
»Fögnuður er að hugsa um það.«
Hjúkrunarkonan hennar kom til
hennar á sinum tíma. Litla stúlkan
tók í hendina á henni og mælti veik-
um rómi:
»En hvað mér liður vel liérna!
En — má eg spyrja: Hafið þér heyrt
það, eins og eg, að Jesú hafi dáið
fyrir yður.a
»Já, barn, þó að eg viti nú það.
En — þey, þey! Þú mátt ekki tala
svona mikið.«
Litla stúlkan lét sem hún heyrði
þetla ekki, heldur sagði: »Nú, þér
vitið það? Það hélt eg ekki, og þess
vegna ætlaði eg einmitt að segja yður
það, því að mér sýnist þér vera eins
og þér vitið það ekki.«
»Jæja. Hvernig sýnist þér eg vera?«
spurði hjúkrunarkonan, hálf hissa og
hálf forvitin.
»Og þér lítið út eins og fólk flest,
þér eruð miklu fremur döpur en glöð
í bragði. Ó, eg er svo sannfærð um
það, að enginn gelur verið dapur í
bragði, sem veit, að Jesú er dáinn
fyrir hann.
Skömmu síðar dó hún biðjandi og
brosti í dauðanum.
í brjósti þessarar litlu stúlku bjó
hin sanna föstugleði. Svo ætli gleðin
þeirra að vera, sem fundið hafa
trelsarann, þó að þeir lifi langa æfi.
Og dofni sú gleði, þá ætti hver föstu-
tími að gjöra hana fullkomna aftur.
Pað er tilgangur föstuminninganna.
Minnist því frelsara vors á þessum
föslutíma svo, að fögnuður vor verði
fullkominn.
Gyðingar áttu sér eina fagnaðar*
stund á ári hverju. Það var á síð-
asta degi laufskálahátíðarinnar, mestu
fagnaðarhátiðarinnar lijá þeim, að
sínu leyli eins og jólin hjá oss.
Fagnaðaralhöfnin síðasta daginn
hófst með þvi, að fólkið safnaðist
saman. Gengu þá prestarnir niður að
Sílóamslindinni með gullker og tóku
vatn úr lindinni. Og er þeir gengu
heim í musterið aftur, gullu við fagn-
aðarlúðrar, og er þeir komu inn
í forgarða musterisins, þá dundi
helgisöngurinn í musterinu á móti
þeim og þagnaði eigi fyrri en þeir
liöfðu stökt vatni um forgarðana.
Siðan gengu þeir inn í musterið og
stöktu þar vatni úr silfurskál vinstra
megin við altarið og víni úr annari
silfurskál liægra megin. Á meðan sú
athöfn fór fram, söng allur múgurinn
einum rómi þessi spádómsorð: »Þér
munuð með fögnuði vatn ausa úr
lindum lijálpræðisins« (Jes. 12, 3).
Síðan var sunginn lofsöngurinn mikli
113.—118. sálmur Davíðs. En er
komið var að fyrsta versinu i 11S.
sálmi »þakkið þér Drotni« o. s. frv.
þá veifaði hver maður pálmagrein
af fögnuði yfir því, að hann heyrði
til þeirri þjóð, sem Guð hafði sér-
staklega tekið að sér.
Það var þessi fögnuður, sem Jesú
hafði fyrir augum, þegar hann kall-
aði: »Ef nokkurn þyrstir, þá koini