Bjarmi - 15.05.1915, Blaðsíða 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
IX. árg. Reykjavíb, 15. maí 1915. 10. tbl.
Minir sauðir hegra rausl mina og peir fglgja mér. Jóh. 10, 27.

Rödd, sem mýkir alla sorg.
Eftir síra Eggert Pálsson.
Joh. 20. 1—18.
Það geta víst allir gert sér í hug-
arlund, hversu tilfmnanlega sorgar-
sverðið hafi hlotið að særa hjörtu
Jesu nánustu ástvina og lærisveina,
þegar þeir á föstudaginn langa sáu
frelsara sinn og Drotlinn, sem »þeir
vonuðu að mundi endurleysa ísra-
el«, fyrst negldan á krossinn sem
illræðismann og þar næst örendan
lagðan í gröíina, hafandi ekki hina
minstu von um að heyra eða sjá
hann framar. Það geta allir gert sér
í hugarlund, hversu svarl og skýmu-
laust hafi hlolið að vera sorgar-
niyrkrið, sem umspenti sálir þeirra,
þá er þeir með tárvotum augum
reikuðu út til grafar Jesú á páska-
dagsmorguninn. — En hversu snögg-
lega breytist lika hjá þeim sorgin
i gleði. Vér sjáum þessa snöggu og
stórfeldu breytingu hugarástandsins
eiga sér stað hjá lleslöllum nánustu
astvinum Jesú á fyrsta páskadags-
m°i'gninum, en þó hjá engum greini-
legar eða álakanlegar en hjá kon-
unni, sem Jóhannes guðspjallamað-
ur leiðir í dag fram í teksta vorum.
Pað er þessi kona, María frá Mag-
dölum, sem Jesús opinberast eftir
upprisu sina fyrstri allra manna.
Og það að Jesús opinberast henni
fyrstri, virðist ekki geta af öðru
stafað en því einu, að kærleikur
hennar til frelsarans hefir verið svo
sérstaklega hreinn og innilegur og
sorg hennar þar af leiðandi svo
djúp og sár. Með kyrlátri sorg hafði
hún á föstudagskvöldinu setið í
kvöldskugganum, ásamt vinkonum
sinum og samhiyggjendum, Maríu,
konu Kleofasar og Salome, og horft
á þegar Jósep og Nikodemus lögðu
líkama hins andaða meistara i gröf-
ina. Og strax og birti hinn fyrsta
vikunnar — þegar sjálf sabbatshelg-
in var liðin og lienni var það, sam-
kvæmt lögmálinu, leyfilegt — er
hún meðal hinna fyrstu, sem koma
til grafarinnar lil þess að smyrja
lík frelsarans. En að greiða þá
þakkar- og kærleiksskuld finnur
hún sér fyrirmunað, þar sem lík-
aminn er nú ekki lengur í gröfinni.
Og þess vegna stendur hún við
gröfina svo sundurmarin af sorg-
inni, að hún fær ekki greint engl-
ana, sem sitja í skinandi klæðum í
gröfinni, fi’á náttúi’legum mönnum.
Og fyrirspurn þeiiTa um það, hvei’s
vegna hún sé að gráta, svarar hún
með grátþrunginni x-ödd: »Af þvi
búið er að taka bui’tu drottin
minn og eg veit ekki hvar hann
hefir verið lagður«. Og þegar hún
rétt á eftir sér sjálfan frelsarann og
heyrir hann spyrja: »Kona, hvi
grætur þú, að hverjum leitar þú?«
þá eru augu hennar enn svo haldin