Bjarmi - 15.05.1915, Qupperneq 2

74
B J A R M I
af þokuhjúp sorgarinnar og full af
tárum, að hún fær ekki greint hina
forkláruðu mynd frelsarans. Og
grátandi biður hún því þenna —
að því er hún hyggur henni ó-
þekta — mann: »Herra, hafir þú
borið hann í burtu, þá segðu mér,
hvar þú hefir lagt hann«. En þá
ávarpar Jesús hana með nafni. Og
við þetta ávarp skýrast alt í einu
endurminningarnar í hugskoti henn-
ar. Hún kannast nú, eins og vökn-
uð af draumi, alt í einu við þessa
himnesku huggunarrödd, er í fyrsta
sinni, er hún heyrði hana, hatði
veitt hennar órólega hjarta svo
mikinn og dásamlegan frið. Því
þótt það sé vafa undir orpið, að
María frá Magdölum sé sú hin
sama og bersynduga konan, er í
húsi Fariseans þerraði fætur Jesú
með hárlokkum sínum og fékk að
heyra þau huggunarorð, að hennar
mörgu syndir væru fyrirgefnar af
því hún elskaði mikið, þá er það
víst, sem Lukas guðspjallamaður
tekur greinilega fram i 8. kap. guð-
spjalls síns, að Jesús hafði rekið
óhreina anda út frá benni og frels-
að þannig bæði líkama hennar og
sál frá hinum þyngstu og sárustu
kvölum. Þessi rödd, sem gefið hafði
henni þannig hjartafriðinn og sefað
hennar líkams- og sálarkvalir, var
henni þess vegna algerlega óafmá-
anleg í endurminningunni, svo að
hún hlaut að kannast við hana og
þekkja, hvar og hvenær sem var.
Og þegar hún þvi heyrir ávarpið:
»María!« af vörum frelsarans, þá
kannast hún þegar við hinn þýða og
huggunarríka hljómblæ, og með
helgri og sætli gleðitilfmningu krýp-
ur hún á kné fyrir framan frelsara
sinn og segir einungis: »Rabbúni«.
1 djúpi sálar hennar breytist á
svipstundu, þegar hún kannast við
rödd frelsarans, hin sára sorg henn-
ar í hina inndælustu gleði og grát-
urinn snýzl í gleðisöng. — En þólt
segja megi, að viðburður sá, sem
hér um ræðir, sé að nokkru leyli
einstaklegs eðlis, þar sem hann
skýrir frá hinum gleðiriku áhrifum,
sem rödd frelsarans hafði á hið
sorgmædda hjarta Maríu, þá má þó
jafnframt telja hann almenns eðlis,
með því, að hann bendir á þann
algilda sannleika: Hversu huggunar-
ríld það sé í allri sorg að gela
kannast við rödda frelsarans Jesú
Krists.
1. »Sælir eru sorgbitnir því þeir
munu huggun hljóta«, hafði Jesús
meðal annars sagt í fjallræðu sinni.
Og þetta fyrirheit haris um huggun
og gleði nær því, eins og gefur að
skilja, aðeins til þeirra, sem hryggir
og angraðir eru, en ekki til þeirra,
sem glaðir eru og ánægðir með
sjálfa sig og alt, sem þeim við
kemur. Og þetta sjáum vér berlega
staðfest við upprisu Jesú. Það var
ekki foringjum fólksins, æðstu prest-
unum, Heródesi eða Pílatusi, sem
Jesús opinberasl eftir upprisu sína,
heldur hinum grátandi konum og
sorgmæddu lærisveinum. Hinir fyr
nefndu hafa sennilega vei'ið bæði
glaðir og upp með sér af því, að
nú var að þeirra áliti hann, sem
þeir hötuðu mest og töldu sinn
versta keppinaut og ljandmann, frá,
svo að ekkert væri framar að óttast
frá hans hálfu. En ástvinir frelsar-
ans, bæði konurnar, sem fylgt
höfðu honum alla leið úr Galileu
að krossinum á Golgata og postul-
arnir, þeir bjuggu yfir hinum sára
harmi ástvinaskilnaðarins og voru
því þurfandi fyrir huggun og friö.
Og þannig er þvi oftast háttað, að
til þess að mannshjartað kunni a3
meta og meðtaka þá huggun, sein