Bjarmi - 15.05.1915, Side 4

76
B JARMI
öllum oss fylgir sífelL í þessu lífi,
hefir guð ekki lyrirbúið oss frelsun
frá jarðnesku böli. »En hversu ó-
umræðilega mikilli og dýrðlegri
breytingu getur sorgin og bölið tekið
fyrir trúarinnar helga kraft. »Aldrei
er svo svart yfir sorgarranni að
ekki geti birt fyrir eilífa trú« segir
skáldið. Þótt hryggðarsortinn byrgi
gleðisólina og stormar hörmung-
anna kunni að geysa, þá hlýtur
myrkrið að dreifast og stormunum
að lægja jafnskjótt og hjarta manns-
ins heyrir eða kannast við hina
blíðu huggunarrödd frelsara síns.
Þvi hann veit þá og finnur, að sá
er í nánd, sem getur sett öllum
mannlegum þjáningum og sorgum
takmörk og sagt: »Hingað og ekki
lengra, hér skulu háöldur þínar
leggja sig«. Meðvitundin um náðar-
nálægð frelsarans hlýtur að skapa
hjá manninum bæði þolgæði, styrk-
leika, 'von og rósemi og óumræði-
lega huggun og gleði í allri hrygð.
Svo að sá er slíka meðvitund hefir
í hjarta sínu getur komið til að
segja með skáldinu: »Huggun sú er
hugfró — hjarlans yndi, sæld og ró
— þig að vita vera’ oss nærri —
vinahjálp þá öll er fjarrk. Þess
vegna er það ómótmælanlega hið
dýrmætasta og huggunarríkasta fyrir
hvern þann, sem vinnur baki brotnu
og sér lítinn árangur fyrirhafnar
sinnar, fyrir hvern þann, sem líður
skort og neyð, fyrir hvern þann er
þjáist af einhverjum sjúkdómi, fyrir
hvern þann, sem er einmana eða
hjálparlaus meðal mannanna, fyrir
livern þann, er mist hefir einhvern
ástvin sinn og stendur einmana við
gröf hans og grætur, að geta í trúnni
heyrt og kannast við rödd síns
himneska vinar og frelsara, er bæði
hefir viljann og máttinn til að rétta
honum bróðurlega hjálparhönd og
gera honum okið inndælt og byrð-
ina létta. Því þótt það kunni ekki
að vera náðarvilji frelsarans bein-
línis eða bókstaílega að létta bölinu
af — sem þó raun ber oft og ein-
att vitni um á dásamlegan hátt í
lífi hinna trúuðu biðjandi manna —
þá hefir þó nálægð hans og hans
vel þekta náðarrödd það að þýða
fyrir bjarta hins trúaða sorgmædda
manns, að hann getur sagt í fullri
einlægni og alvöru með postulan-
um Páli: »Eg hef nóga huggun og
yfirgnæfandi gleði í öllum mínum
þrengingum«. Svo að það þannig
rætist á honum, ef ekki bókstaílega,
þá samt óbeinlínis, þetta fyrirheit
Drottins: »Sælir eru sorgbitnir, því
þeir munu huggun hljóta«.
í barnaskólanum í Haga var einu
sinni stúlka, 10 ára gömul. Móðir
hennar var ekkja, góð og guðrækin
kona. Þessi litla stúlka var eftir-
tektarsömust allra barnanna í krist-
indómsfræðslutímanum. Hún gerði
meira en að hlusta með athygli á
það, sem kennarinn sagði; hún
var jafnframt alt af að spyrja um
eitt og annað, sem heyrði Guðs ríki
til, og vildi fá svar hjá kennara
sínum.
Þessi litla stúlka veiktist hættu-
lega og læknirinn sagði móður
hennar, að hún myndi varla hafa
þetta af. Móðir hennar fór þá að
hágráta, er læknirinn var farinn.
En þá fór stúlkan að hugga móður
sína, og sagði:
»Þú þarft alls ekki að gráta. Ef
eg dey, þá kem eg til Jesú og hjá
honum er hann pabbi minn. Láttu
Barnsleg endurfundagleði.
i