Bjarmi - 15.05.1915, Qupperneq 7

B JARMI
79
það ekki hryggja þig, þó að þú fáir
ekki undir eins að koma til Jesú
með okkur. Það getur vel verið, að
hann sendi eftir þér bráðum; vertu
þvi ekki hrygg, gráttu ekkicc.
Fám dögum síðar dó litla stúlkan
með djörfung og trúnaðartrausti til
Jesú, fullviss þess, að hún myndi
finna Jesúm og föður sinn hjá hon-
um, og að móðir hennar myndi
lika koma í hópinn á sinum tíma.
Jesús hefir sagt: »Hver sem ekki
meðtekur Guðs riki eins og barn
mun engan veginn þangað komastcc.
Guð gefi, að þú, sem lest þetta,
gætir felað í fótspor litlu stúlkunnar.
Þá skilur þú og skynjar, hvað
páskajögnuður er.
„Jesú nafn er náðarlind“.
Nafn Jesú hins krossfesta og upp-
risa frelsara vors og Drottins, er
öllum nöfnum æðra.
Einu sinni lá byskup einn á
banabcði sínum. Hann þekti engan
af ættingjum sínum né vinum.
Einn af mestu alúðarvinum hans
vitjaði hans. Honum var visað inn
i sjúkrastofuna og er hann kom
að rúmi byskups, þá spurði hann
óðara: »Þekkir þú mig?« »Hver
erl þú?« spurði byskupinn. Vinur
hans sagði til nafns síns, en byskup
kannaðist ekki við hann.
í*á lcom annar af trúnaðarvinum
hans og spurði byskup hins sama.
En það fór á sömu leið; hann
þekti hann ekki. »Eg get ekkert
nnmaðcc, sagði hann.
I*á kom konan hans og spurði
hins sama, og það fór eins.
Þá spurði einhver: wÞekkið þér
ekki, R. byskup, Drottin vorn Jesúm
Knst?«
Þá lifnaði yfir augum hins deyj-
andi manns og hann hrópaði hárri
röddu: »Ó, Jesúni Kristl jú, hann
hefi eg þekt í 40 ár. Hann, hinn
dýrmæti frelsari minn, er einkavin-
ur niinn; í dag kem eg til hans«.
Jesú nafn opnar augu deyjandi
manns, það er siðasta nafnið, sem
lærisveinar hans muna. Sigurl'ögn-
uður páskanna, endurfundagleðin,
ljómar svo oft úr augum deyjandi
manna, og Jesú nafn er siðasta
orðið á vörum þeirra.
Sælir eru þeir, sem i Drotni deyja.
Horfnar að eillfu.
»Mamma«, sagöi Kalli litli, »hvaö gerir
Jesús við syndirnar, sem liann tekur burtu
frá okkur?«
»Hvaö ertu búinn aö gera af öllum
stöfunum, sem þú skrifaðir á spjaldið
þitt í gær? Hvar eru þeir nú?« spurði
mamma hans.
wheir eru nú hvergi til, eg máði þá af«.
»Jæja, drengurinn minn, Jesú gerði
einmitt hið sama með syndirnar okkar;
þær eru afmáðar, horfnar að cilífu, ef við
höldum okkur að honum, treystum hon-
um cinum.
Úr ýmsum áttum.
Heima.
»Rödd, sem mýkir alla sorg«, rit-
gerðina eftir síra Eggert Pálsson á Breiða-
bólsstað, viljum vér ráöa öllum til að
lesa með athygli, einkum síðari hlutann,
sem kemur i næsta blaði. Pví miður
leyfir rúmið i blaðinu ekki að taka hana
alln í einu lagi.
Bruninn mikli kom sannarlega skyndi-
lega eins og þjófur á nótiu. Menn voru
þungbúnir og alvarlegir, sem von var, er
þeir horfðu á feikna-aQ eyðingariunar.