Bjarmi - 15.07.1915, Blaðsíða 1

BJARMI
ee KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
IX. árg. Reykjavílc, 15. júlí 1915. 14. tbi,
vtícrið all með einlœgu geði, eins og pað sé fyrir Drottin.a Kol. 3, 23.
Ut yfir brimgarðinn.
(El'lir Alfred Tennyson.)
Kvöldstjarnan skíni skær,
mig skýrt boð kalli’ í för,
en engin taki andvörp sær,
er ýli eg úr vör.
Brimhrönnin blundi þá
og byrgi sog og breim,
er önd mín, bimni ælluð frá,
fer aflur til sín beim.
Kvöldbúm og kluknahljóð,
svo kyrlát nólt og svöl,
en ekkert sorgarlag né Ijóð,
er loks eg stíg á fjöl.
Þó bátinn beri minn
langl burt frá tímans strönd,
til baínar bak við brimgarðinn
mér beinir vinar bönd.
Athugasemd.
Ofanritað Ijóð þykir vera perla í enskunr
Ijóðakveðskap. Séra Matthías Jochumsson
hefir áður þýtt það og dr. Sigurður JúHus
Jóhannesson og eru báðar þær þýðingar
prentaðar í „Sameiningunni* (1900 og 1915).
Höf. breytti kvæðinu frá því sem það var
i'pphaflega, til þess að gera það sönghreft.
I’essi þýðing (og þýðing séra Matthíasar) eru
gerðar eftir hinni sfðari mynd kvæðisins.
Alþingissetningarræða 1915
eftir
aéra Eggert Pálsson,
Tcxti: Kol. 3„ 23-23.
Það gerist engin þörf að fjölyrða
um tilefni þeirrar samkomu, sem bér
á =.sér slað. I’að fer alls ekki dult,
þegar fulltrúum þjóðarinnar er slelnt
saman lil þess að ræða og taka á-
kvarðanir um mál bennar. Slikutn
samkomum er sennilega nákvæmt
auga gefið bjá öllum þjóðum, sem á
annað borð eiga því bappi að brósa,
að hafa löggefandi fulltrúaþing. Og
því fremur hlýtur slíku að vera al-
hygli veitt, þar sem líkt stendur á
og liér hjá oss, að þjóðfélagið er
lílið eða fáment, og þar af leiðandi
um fremur fáa og smáa viðburði að
ræða, er verulegt og almenl athygli
fái vakið. — I’að eykur og skiljan-
lega ekki svo lílið athyglið, að þessi
fulltrúa-samkoma vor — Alþiugi —
á að vissu leyti erfiðari aðstöðu og
vandasamara hlutverki að gegna en
llest önnur sams konar þing. Þvi á
aðra liliðina kreppir að fátækt og
kraftleysi jijóðfélagsins, en á bina
bliðina kveða við frelsis- og framlara-
kröíur þjóðarinnar. Alþingi hefir ekki
að eins verið skoðað sem sjálfsagður
vörður þjóðarréttinda vorra úl á við,
heldur hafa menn líka ætlast til og
ætlasl enn til, að því nær allar um-
bætur og framfarir í þjóðfélaginu eigi