Bjarmi - 15.07.1915, Blaðsíða 2

106
BJAftMI
ekki eingöngu í því öruggan stuðn-
ing, heldur líka að það sjálfl gerist
beinn frumkvöðull næstum allra nyt-
semdarfyrirlækja í Iandinu.
Að eiga þátt í störfum þessarar
þjóðarsamkomu hlýtur því ávalt að
skoðast ekki að eins sem veglegt,
heldur líka jafnframt sem harla á-
byrgðarfult og vandasamt hlutverk.
Og af þeirri skoðun eða viðurkenn-
ingu, að hér sé um ábyrgð og vanda
að ræða, er hún sennilega sprotlin
venjan sú, að hefja störf þingsins
með sameiginlegri guðsþjónustu. Full-
trúar þjóðarinnar láta í hvert sinn,
áður en til sjálfra löggjafarslarfanna
er lekið, sín fyrstu spor vera inn í
helgidóm Guðs, til þess — að því er
ætla má — að leita sér þar fulltingis
og leiðbeiningar. Jafnvel í heiðnum
sið átti sú regla sér stað að helga
þingið, þ. e. að skilja: að Ieita ásjár
og fulltingis guðanna, áður en til
dóma eða að þingstörfum var gengið.
Og þar sem hinir heiðnu forfeður
vorir með alt þrekið og þróttinn í
sjálfum sér fundu hjá sér þörf á því
að leila annarlegs fulltingis við þessi
störf, jafnvel þóll það væri ekki að
fá nema hjá máttvana og mállaus-
um skurðgoðum, þá gefur að skilja,
að hvötin til þess hafi orðið og sé
ríkari bjá oss krislnum niðjum þeirra,
sem aðnjótandi höfum þannig orðið
æðra ljóss í andlegum efnum,
oss sem fengið höfum þekkingu á
hinum eina sanna Guði og þeim, sem
hann sendi, Jesú Kristi. Fyrir sakir
þessarar þekkingar viturn vér með
vissu, að sú leit, sem gerð kann að
vera eftir æðri hjálp og leiðbeiningu,
þarf ekki að verða árangurslaus, sé
hún að eins af fullkomlega einlægum
rótum runnin.
Og það er þessi löngun og viðleitni
á því að leita æðra fulltingis og leið-
beiningar, áður en að liinum fyrir-
liggjandi þingstörfum sé gengið, er eg
geri ráð fyrir að stýrt liafi sporum
vorum inn í þella hús í dag. Að vísu
liggur hér, eins og á hefir verið bent,
til grundvallar gömul venja. En eg
vil samt ætla og vona, að það sé þó
ekki venjan ein, sem hér hafi ráðið,
heldur jafnframt sönn og einlæg þörf
í brjóstum að minsta kosti margra
af oss. Þvi væri hér að eins um vana
að ræða, og alls ekkert annað, þá
yrði eg fyrir mitt leyti að lila svo á,
að betur færi á, að þeim vana væri
brugðið og að fulltrúar þjóðarinnar
létu það að ininsta kosti vera að van-
helga helgidóm Drottins með eintómri
hræsnisfullri og skinlielgri nærveru
sinni, að þeir gættu að minsta kosti
þeirrar gullvægu reglu »að hæða þar
ekki herra sinn, með hegðun líkam-
ans tóma«. — En þótt mér sé engan
veginn kunnugt um hinn andlega
hugsunarhátt eða trúarlegu skoðanir
hvers einstaks, sem hér á hlut að
máli, og þekki þær eigi til neinnar
lih'lar, nema hjá sjálfum mér, þá verð
eg þó að ganga út frá því sem gefnu,
að þar sem hér er um að ræða kristna
fulllrúa kristinnar þjóðar, þá sé það
ekki vaninn einn, sem knúð hafi oss
hingað inn í hús Guðs, lieldur einnig
alvarleg löngun lil þess að fá einhverja
þá andlega uppörfun og leiðbeiningu, er
að gagni megi koma með tilliti til þeirra
þýðingarfullu starfa, sem fyrir liggja.
IJað Iiggur nú beint í augum uppi,
að eg muni engan veginn, þótt
fallið hafi í lilut minn að tala til
yðar að þessu sinni, vera fær um að
gefa slíka uppörfun og leiðbeiningu
af sjálfuin mér. En eg þykist hins
vegar með hinum upplesna heilaga
texta hafa benl á þau orð, er hverj-
um einstökum megi verða til nægi-
legrar uppörfunar og leiðbeiningar.
I’ví í þeim er oss öllum ljóslega sýnd :
l'riuureglan, sem oss ber aö fylgja