Bjarmi - 01.08.1915, Blaðsíða 1

BJARMI
E KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
IX. árg.
Reykjayík, 1. ágúst 1915.
15. tbl.
y>Legg kapp á að sgna sjálfan pig fnllreyndan fyrir Guðie. 2. Tím. 2, 15.
Alþingissetningarræða 1915
eftir
séra Eggert Pálsson.
INiöurl.] Texti: Kol. 3„ 23.-25.
2. Að vér eigum ekki svo lítið á
hættu, að mikið liggi við, ef út frá
þeirri reglu er brugðið að gera alt,
hvað helzt setn vér vinnurn, af ein-
lægu geði, eins og það sé fyrir Drott-
in, sýnir postulinn oss öllum ljós-
lega í liinum tilfærða heilaga texta,
þar sem hann kemst þannig að orði:
»En sá rangt aðhefst, mun bera úr
býlum gjöld fyrir rangsleitni sína, því
hér er ekki manngreinarálit«. Og ein-
mitt þetta sama staðfestir reynsla
mannlegs lífs margsinnis og með
mörgu móti. Það sýnist vera fast-
ákveðin ófrávíkjanleg regla, að afleið-
ing standi í beinu hlutfalli við orsök,
regla, sem gildir ekki siður á hinu
andlega sviði en hinu tímanlega. Og
samkvæmt þeirri reglu, hlýtur þess
vegna hver og einn fyr eða síðar að
uppskera svo sem til er sáð, þannig
að sá, sem vinnur störf sín at' ein-
lægu geði, eins og það sé fyrir Drolt-
m, mun taka, eins og postulinn
segir, »sælu í arf til endurgjalds af
Drottni, en sá rangt aðhefsl mun bera
úr býtum gjöld fyrir rangsleitni sína«.
En hitt er annað mál, að límabilið
Qiilli sáningar og uppskeru getur
máske varað mismunandi lengi, i einu
tilfellinu skemur og öðru lengur. En
æfinlega hlýtur þó að því að reka
fyr eða seinna, að uppskeru- eða
endurgjaldstíminn komi. »Siðferðislög-
málið þarf ekki á neinum skilminga-
mönnum að lialda, það vill, að »allir
hafi sitt og hver nái rétti sínum«
heíir einn af spekingum seinni alda
sagl. Þetta lögmál lætur því engan
veginn að sér hæða. Reglur þess eða
ákvarðanir verða ekki fremur en
reglur og ákvarðanir náttúrulögmáls-
ins brolnar svo á bak aftur, að það
ekki liefni sín sjálft á einhvern hátt.
Það sannar því æfinlegaþað, sem spek-
ingurinn á tímum gamla sáttmálans
sagði: »Misgerðir hins óguðlega munu
veiða hann, og hann mun bundinn
verða með reipum sinna synda.«
(Orðskv. 5, 22.). Þótt mönnum því
kunni að takast að auka veg sinn
eða gengi með einhverjum ódrengi-
legum eða óráðvandlegum hætti, þá
reynist það einatt skammgóður vermir.
Þetla Iýsir sér Iíka oftlega engu síður,
og máske frekar, á sviði stjórnmál-
anna en annarstaðar. Hversu oft hendir
það ekki samvizkulítinn og sérplæg-
inn stjórnmálamann, að það, sem hann
veitir stuðning með því augnamiði,
að það verði honum sjálfum til fjár
eða frama, verður beint til þess að
fella hann og svifta álili. Þótt hann
hugsi að hann hafi gætt allrar varúðar,
þóll hann ímyndi sér, að hann hafi
nógu marga varnaglana slegið, þá
hrekkur það einatt ekki til, með því
að æfinlega gela komið fyrir einhver