Bjarmi - 15.11.1916, Blaðsíða 2

162
BJARMI
engar nýmóðins villukenningar á ferð
heldur sami kristindómur sem »kver-
ið« þeirra flutti í fullu samræmi við
ritninguna.
Þyngsti harmur trúaðra foreldra eru
vantrúuð börn, og þyngsta raun vand-
aðra foreldra eru óvönduð börn, og
geli hluttekning annara ljelt þær raun-
ir að einhverju leyti, væri synd að
veita hana enga. — En hitt liggur við
að vera grátbroslegt, þegar rosknir
foreldrar, »guðhrædd á sina visu«,
eru svo andlega litblind, að telja sjer
það ógæfu, ef sonur þeirra eða dóttir
eignast fulla trúarvissu og einsetur
sjer að verja lífi sínu til að etla guðs-
riki á jörðu.
IJað munu fáir telja það óláns-
merki, þótt t. d. trúlitlir stúdentar
taki að lesa guðfræði til undirbún-
ings undir ábyrgðarmestu stöðuna,
sem hægt er að velja sjer, prests-
stöðuna. Og er þó staðan sú alt ann-
að en glæsileg i tímanlegu og andlegu
tilliti, ef líkur eru til að viðkomandi
verði blindur blindra leiðtogi. En
sú fjarstæða virðist allföst í höfði
margra manna, að það sje í ætt við
ólán og ofstæki, þegar ungir menn,
sem ekki geta komið því við að fara
á prestaskóla, verða svo gagnteknir
af kærleika Krists, að þeir geta ekki
annað en vitnað um hann leynt og
Ijóst.
Það má vel vera að það sje til lít-
ils að segja því fólki, að slík skoðun
sje hrein og bein fjarstæða, aumasta
vantrúarþröngsýni og ofstæki, og að
framtíðarheill æskumannsins verði
ekki betur trygð á neinn annan liátt
en þann, að hann gangi snemma
undir merki Krists og taki þau störf
þar að sjer, sem Drottinn bendir
honum á.
Mönnum hættir svo til að dæma
eftir því, sem þeir liafa sjálfir reynt,
sem einstaklingsreynslan, eða í þessu
atriði reynsluskorturinn, væri almenna
reglan. Þess vegna verður lifandi trú
fyrir svo mörgum sleggjudómum frá
þeim, sem hafa ekki sjálfir reynt hana.
Þegar röksemdir falla um bjarg-
fasta lileypidóma, þá eru önnur ráð
til að buga þá. Kærleiksrík framkoma
og fyrirbænir liafa unnið bug á mörg-
um hleypidómum, sem hörðnuðu við
allar röksemdir, og svo mun enn
reynast. — Væri oss kært að fá að
heyra um reynslu ýmsra lesenda í
þaim efnum, það gæti síðar verið
einkamál eða blaðamál eftir óskum
hvers einstaks brjefritara.
Enginn láti hugfallast, þótt liann
verði fyrir misskilningi vegna trúar-
áhuga síns; óltumst hitt fremur, ef
vantrúuðum heimi virðist áhugi vor
hæfdegur.
Því minni samúð sem trúaður
maður mætir, því oftar þarf hann að
biðja, biðja þeim ljóss og Hfs, sem í
myrkri sitja, og biðja sjer kærleika
og visku til að verða þeim til bless-
unar. — Á eftir slíkri bænarstund er
holt að lesa t. d. I. Pjet. 4, 12—19,
og lialda síðan öruggur áfram í Jesú
nafni.
Sjera Friðrik Friöriksson1
er kominn, kvað við úr öllum áttum,
er Gullfoss lenti hjer síðast með far-
þegana og farminn frá Ameríku.
Það var uppi fólur og fit í K. F.
U. M. áður en skipið kom, og er sjera
Friðrik stje á land, kom fylking ungra
manna á móli honum. Var þar fagn-
aðarfundur. Hefir jafnan verið hús-
1) Dagblöð glatast oft, og greinar þeirra
gleymast því fljótt hjá flestum, því leyfir
Bjarmi sjer að prenta orðrjett ritstjórnar-
grein þessa úr Vísi 14. þ. m., enda er
hann henni alveg samdóma.