Bjarmi - 15.12.1916, Síða 3

13 JARMI
179
Og hann vill hverju barni bjóða
öll blessuð náðargæðin sín.
Þig lofi, Kristur, himnar háir
og hjarta manns og jörð og sser.
Og þakkarsöngva þrestir smáir
þjer munu syngja nær og fjær.
Þjer skulu heitar þakkir tjáðar
þínu auðmjúku barni af. —
Þitt er eilíft elsku og náðar,
já, ómælandi reginhaf.
Dulinn.
Fyrirgefning.
Jólasaga eflir Guðrúnu Lárusdóttur.
Það hvíldi einhver drungi yfir
heimili Einars kaupmanns. Þrált
fyrir velmegun og þægindi var þar
tilfinnanlegur skortur á þeim yl og
því ljósi, sem gjörir heimilið að
griðastað ánægjunnar og veitir íhú-
unum skjól gegn næðingum lífsins.
Þögull geltk liúshóndinn um vel búin
liús sín, þögull var hann og fálátur,
og engum kom til liugar að reyna
að rjúfa þögnina, sem ríkti á lieimili
hans.
Margir kölluðu hann »stórhokka«
og »ribhalda«, og sumum stóð hálf-
gerður sluggur af honum, vegna þess
hve fáskiftinn hann var og ómann-
blendinn, og fálæli hans fór sívax-
andi.
Öðrum fanst hann raunamaður og
einstæðingur, þrált fyrir góð efni, alls-
nægtir og álit heimsins, því virðingu
lilulu menn að hera fyrir honum;
höfðinglegur var liann ásýndum, stór
vexti og beinvaxinn, svipmikill með
hærum krýnt höfuð.
Hann liafði jafnan verið máttar-
stólpi sveitarinnar og hvatamaður að
öllum framkvæmdum; en harður þótti
hann i liorn að taka og ærið óvæg-
inn, ef svo bar undir, og fáir voru
svo kjarkmiklir af nágrönnum lians,
að þeir þyrðu í móti að mæla, ef
Einari kaupmanni væri að mæta.
Allir voru á eilt sáttir með það,
að liann hefði verið góður heimilis-
faðir, enda liafði hann verið vel gifl-
ur. Frú Guðlaug hafði verið sann-
kölluð sómakona. Fátæklingarnir áttu
ávalt skjól hjá henni, og engan Ijet
hún synjandi frá sjer fara. Skapslilt
var hún, svo að orð fór af, og vissu
menn það vel, að hún varð ofl til
þess að sefa og mýkja lund manns
síns. Þau liöfðu eignast eina dóttur,
eftirlætisgoð föður síns. Hún gat ávalt
vakið blíðusvip í augum föður síns,
og brosið fæddist jafnan á vörum
lians, þegar Björg litla þaut í fangið
á honum; hún var fjörkálfur, óstýri-
lát, en viðkvæm, skapbráð, en þó
blíðlynd. Barnið var hvers manns
hugljúfi, og liún bar gleðina og blíð-
una með sjer, livert sem liún fór.
Allir unnu henni, hún var eins og
sólargeisli, sem lýsti og vermdi. Það
var síst furða, þólt faðir hennar Ijeti
ekkert til sparað lianda þvílíkri dótt-
ur, og hún rann upp eins og fífill í
túni, fífill, sem aldrei liefir sjeð ský-
hnoðra á himninum. Hún fjekk að
læra það sem liana langaði til og
þegar hún vildi; en það kom fyrir,
að Björg litla kaus lieldur að skreppa
á skaulana sína eða á dansleik, lield-
ur en að setjast við bóknám. Um
vinnu var ekki að ræða.
Og svo fiaug liún út i heiminn,
eins og fiðrildi, sem baðar vængina í
glilrandi sólargeislum. Lífið var svo
Ijómandi fagurt — eins og töfrandi
leikur, það fansl Björgu kaupmanns-
dóttnr, þegar hún kom til Reykja-
vikur. Henni var fagnað vel, og hún
eignaðist óðara fjöldan allan af kunn-
ingjum, sem hópuðust ulan um ríku
stúlkuna fallegu. Tækifærin voru
mörg, til að afla sjer kunningja og