Bjarmi - 15.12.1916, Blaðsíða 5

B JARMI
181
inni í skrifstofu sinni. Hann sat í
rökkrinu, en eldbjarma lagði um her-
bergið frá arninum, og ljeku þeir um
mjallhvílt hár lians og skegg, og
sýndu greinilega þreytusvipinn á and-
liti hans, þar sem hann sat þungt
hugsandi og starði á mynd, sem stóð
á borðinu fyrir framan hann.
Það var mynd af stúlkubarni. Hún
var með brúðuna sína í fanginu;
svipurinn var hýr og hreinn, augun
djarfleg og munnurinn brosandi.
Hann lók myndina, gekk með hana
að arninum og ljet rauðleitan bjarm-
ann skína á hana. Það brá fyrir við-
kvæmnissvip í augnaráði hans, og
hann strauk hendinni um myndina.
Svo stundi liann þungan, og dimm-
ur hrygðarsvipur slökti þenna ofur-
smáa geisla, sem komist liafði allra
snöggvast í sálu lians. Hann setti
myndina á borðið og fór að ganga
um gólf. Fyrir utan gluggann voru
börn að leika sjer. f*au hentu knetti
og keptust um að ná lionum. Einar
nam staðar við gluggann, og horfði
á leik þeirra stundarkorn; hann var
þó vanur að leiða öll börn hjá sjer;
en nú var honum óskiljanlegur rauna-
ljettjr í að horfa á ólætin í þeim.
Honum lá við að brosa að því, hvað
kappsamlega þau sóttu leikinn; eink-
um var telpa ein í hópnum, rjóð og
vaskleg, sem vakti athygli hans, og
um leið gægðist önnur mynd fram í
huga hans. Yiidisleg barnsmynd, með
tindrandi augu og blóðrjóðar varir:
»Má jeg koma með þjer, pabbi? Má
jeg vera hjá þjer, pabbi? Viltu leiða
mig, pabbi?« Löngu horfin rödd hvísl-
aði í eyra lians — og honum fanst
mjúkri, hálfkaldri liönd vera stungið
í lófa sinn: »Mjer er kalt, pabbi«.
Honum fansl liann sjá óttasleginn
svip og társtokkin augu: »Jeg er
hrædd, pabbi — kveiktu, það er svo
dimt«. — Voru það gamlar endur-
minningar, sem voru að vakna með
svo miklu afli i huga hans, eða var
það þrá hans og söknuður, graíinn
og geymdur í hjartadjúpinu, sem
brutu nú af sjer fjötrana og stað-
næmdust andspænis honum í gerfi
þeirrar veru, sem liann hafði unnað
mest? Hann skildi ekkert í sjálfum
sjer, en hann fann það, að helkuld-
inn í hjarta hans eitraði lífið fyrir
honum og lokaði gleðina úti.
Gleðina! Var hún annað en hismi
og lijóm, — liálmstrá, sem ílaut á
forarpollum heimsins?
Og þó hafði hann sjálfur sjeð gleð-
ina, sjeð hana í skærum, bláum
barnsaugum, heyrt til hennar í hrein-
um, hvellum barnshlátri, — sjeð hana
leiftra á björtum brúnum, heyrt hana
dilla í hreimfögrum lónum barns-
raddarinnar, — hann gat ekki gleymt
því, — þótt hann reyndi, — hann hætti
aldrei að sakna hennar, — þótt hann
reyndi.
Og nú fóru jólin að koma. Varð-
aði hann nokkuð um jólin? Hann
kveið fyrir þeim, kveið fyrir þessum
óendanlegu umsvifum, þegar allir áttu
annríkt og allir keptust við. Ös í búð-
inni frá morgni til kvölds. Einlægar
jólagjafir, jólatrje, jólakerti. Var það
ekki einlómur lijegómi? Og þó hafði
hann einu sinni hlakkað til alls þessa,
já, hann hafði haft talsvert fyrir að
velja jólagjafir, — en mest hafði hann
þó hlakkað til að fá hýra brosið og
hlýja kossinn, þegar gjöfin var af-
hent eigandanum. En þetla var alt
saman draumur, — fagur og ljúfur
var liann, en nú fylti hann hjartað
hrygðarkendri saknaðarþrá.
Jú, jú, það var svo sem auðvitað
jólunum að kenna, að þessar endur-
minningar skyldu veitast svona að
honurn og gjöra hann svo óvenjulega
kjarklítinn, — og þó var Ijúft að
dvelja við þær, fyrst þær komu ó-