Bjarmi - 15.12.1916, Qupperneq 6

182
B JARMI
boðnar, — hver veit nema sviðinn
minki á eftir, ef sárið er rækilega
rifið upp. — — Hún var svo kát,
þegar búið var að kveikja á trjenu!
Og hvað hún söng hátt og snjalt. —
— Þei, þei, endurminningarnar lialda
áfram að hvísla og minna á liorfnar
unaðsstundir. — — En hvar er hún
nú? Á hún barnsgleðina sína enn þá,
finna jólin hana enn þá, eða er hún
svift öllu, nema smáninni? Hann
hrökk saman. Björg lilla! Það var
andvarp saknaðarins. Björglitla! Það
var föðurþráin. — Björg litla, sem
hafði hallað kollinum að brjósti hans,
örugg, með óbifanlegu trausti. Björg
litla, sem hafði lesið bænir sinar í
fangi hans: »Faðir vor, þú, sem ert
á himnum«. — »Fyrirgef oss vorar
skuldir, svo sem vjer og fyrirgefum
vorum skuldunautum«. — »Þetta skil
jeg ekki, mamma«, sagði hún einu
sinni við móður sína, og móðir henn-
ar hafði skýrt það fyrir henni með
einföldum orðum. Þau orð komu nú
til hans, vöknuðu á ný, og nú fann
hann það, að hann var sjálfur tor-
næmt barn, sem ekki kunni »Faðir-
vorið« enn þá. — — —
Fyrirgef oss vorar skuldir. •—
Húsbóndinn var að kalla, og Sofi'ía
gamla, sem verið hafði ráðskona hjá
lionum síðan konan hans dó, kom
hlaupandi, sinástíg og móð. »Já, jeg
kem, jeg kem«, sagði liún. Það var
svo sjaldgæft, að heyra húshóndann
kalla á hana fremur glaðlega.
»Sofi'ía, hvað eru margir dagar til
jóla?
»Hamingjan góða! Veit liúsbóndinn
það ekki? Það eru nú ekki nema 3
dagar, og þó ekki það, og jeg á eftir
að þvo og baka og — —«.
»Já, það gjörir nú ekkert lil, — en
hafið þjer til ferðafötin mín. Jeg þarf
að skreppa að heiman«.
Hún spurði hann einskis, en henni
varð starsýnt á hann. Það var áreið-
anlega annar svipur á andliti hans,
en vant var. Ætlaði hann nú loksins
að fara að vitja um Björgu dóttur
sína? Hún þorði ekki að spyrja hana.
En hann tók vingjarnlega í hönd
henni, þegar hann kvaddi hana, og
var óvenjulega glaður í bragði, eins
og þungri byrði liefði verið ljett af
lionum.
»BIessaður húsbóndinn«, tautaði
Sofi'ía gamla, þegar liún horfði á
eftir honum út um gluggann. »Jeg
vona að það birti nú bráðum yfir
heimili lians, — ef hún fær að koma
lieim«. — Og andlit gömlu konunnar
Ijómaði af gleði.
*
* ¥
Slormurinn þreif óþyrmilega í hóm-
ullarkjólinn og gjörðist all nærgöng-
ull við höfuðsjalið. Hún hnýtti því
þjettar um höfuð sjer og herti göng-
una um forugar göturnar.
Hún var að koma frá gólfþvoltum,
sem hún hafði starfað að um hríð.
Búðareigandinn hafði borgað henni
með ríflegra móti, — »svo þjer getið
keypt eitthvað til jólanna«, sagði
hann. Hann vorkendi henni, það var
auðsjeð, þótt hún væri ekki að banna
sjer.
Hún hirti ekkerl um að láta vor-
kenna sjer, — ein og óstudd ætlaði
hún að ganga leiðar sinnar, þó erfið
væri.
Hún skaust inn i búð og keypti
sitt af hverju, smávegis til jólanna,
og þó var hún eiginlega ekkert að
liugsa um jólin, — langhelst liefði
hún viljað gleyma þeim ásamt öllu
því, er þau minlu liana á liðna daga.
Herbergið hennar var þröng og
dimm kjallarakompa. Hún kveikti á
lampa og hengdi hann á vegginn.
Svo fór hún að kveikja upp eldinn.