Bjarmi - 01.12.1917, Blaðsíða 11

BJARMI
* 187
þjóðflokka og söfnuði. En hjer stend-
ur það beinlínis, að af kærleika til
mín liafi Guð tekið allar minar syndir
og varpað þeim að baki sjer. Og
þegar þeim er nú þangað varpað, þá
er jeg um aldur og æfi laus við þær.
Eða mundi óvinur sálar minnar ná
til þeirra þar? Nei, þótt jeg manaði
alla ára hans að finna þær, gætu þeir
það ekki — og hann aldrei framar
kvalið mig með þeim.
Því er lýst á fjóra vegu, hvernig
Guð nam syndir okkar burtu: Það
eru fyrst hin áðurgreindu ummæli
lijá Jesaja.
í öðru lagi þessi: »Jeg hefi feykt
burlu misgjörðum þínum eins og
þoku, og syndum þínum eins og skýi«
(Jes. 44, 22). Við minnumst þess —
eða er ekki svo? — að stundum þeg-
ar við vöknum og komum út á morgn-
ana, þá er himininn hulinn skýjum;
en svo að áliðnum degi er engin ský
að sjá, Hvað varð af þeim? Þau liurtu,
en enginn veit hvað um þau varð.—
Með sama hætti nemur Guð burtu
syndir vorar.
Þriðja lýsingin er þessi: »Svo langt
sem austrið er frá vestrinum, svo
langt hefir hann fjarlægt aíbrot vor
frá oss« (Sálm. 103, 12).
Og í fjórða lagi: »Þú munt varpa
öllum syndum vorum i djúp hafsins«
(Mika 7, 19).
Pœr eru horfnar um iíma og eilí/ð.
Og minnumst þess vel, að af kœr-
leika nam Guð þær burtu, — en ekki
vegna rjettlætis. Það er sem sje ekki
rjettlætið, heldur miskunsemi og líkn,
sem á við okkur.
Ávöxtur af ihugun Guðs kærleika
ætli að vera sundurkramið hjaria. Og
þvi ætti nú hinn blíði andblær hins
eilífa kærleika að líða um okkur öll
og fylla hjörtu okkar innilegu þalck-
læti og lofgjörð til hans, sem elskaði
okkur og lagði sjálfan sig i sölurnar
fyrir okkur (Gal. 2, 20). Berum þessi
orð saman við fyrgreind umniæli hjá
Jesaja — og þá er ráðgáta kærleik-
ans ráðin.
Einstakiingsins vegna ljet Jesús líf
sitt á krossinum. Min vegna. Alls var
kratist — minna nægði ekki, og af
takmarkalausum kærleika gaf hann
alt. Hið fullkomna lausnargjald er
alt greilt fyrir hverja einstaka sal; og
það sem nægir mjer, það nægir
öllum.
Páll segir: »Hann elskaði mig og
lagði sjálfan sig í sölurnar fyrir mig«.
Þess vegila elskaði Páll liann aftur á
móti.
Og gæti liún orðið þjer ljós og lif-
andi þessi hugsun: að Kristur elskaði
þig svo heitt, að hann gekk i dauð-
ann fyrir þig, — þá mundi ekki hjá
því fara, að þú elskaðir hann aftur
á móti.
lóbundin þýðing]. Arni Jóhannsson.
Kveðja.
Oft minnist jeg hennar og jafnan
með .hlýjum hug, gömlu góðu kon-
unnar með staðfestu og stillingarsvip-
inn. Minningin um hana er samgró-
in endunninningum um sólbjart sum-
arkvöld, iðgræn engi og blómskrýdda
bala, þegar gióður vorsins fór sigur-
för yfir landið. Þá sá jeg hana í
fyrsla sinn.
Blátt áfram, hispurslaus, orðfá og
orðheppin, þannig kom hún mjer
fyrir sjónir. Og þegar talið barst að
andlegu efnunum, Ijómuðu augu henn-
ar af kyrlátri gleði, sem bar volt um
það að hún álti friðinn, sem »yfir-
gengur allan skiíning«, og að sá frið-
ur veitti henni stoð og hjálp í hvers-
kyns þrautum.
Orð hennar munu ávalt vera mjer