Bjarmi - 01.07.1919, Qupperneq 12

116
BJARMI
nú farin að skálda um sig og aðra.
En þetta getur varla staðið lengur
en meðlætis-víman, sem sjaldnast
stendur mjög lengi. Og þegar mót-
lætið, sem er æði títt og þrálátt,
heimsækir mann og setst að, og
mannlegur veikleikur og breyskleik-
ur, og þar með allskyns bágindi, eru
miklu eða mestu ráðandi í lífi manns,
eða þegar syndafall og syndaneyð,
eða íaunir og nauðir sjálfs manns
dauða eða ástvinanna sækja á og
að, þá mun hið mannlega sannlega
segja til sin, og lála sálina, sam-
viskuna, hjartað og hugann fmna,
að maður er enginn Guð, og Guð er
ekki maður; og að þá er einskis
framar þörf en alls liins undarlega
og óskiljanlega, en óumræðilega dýr-
mæta, dýrðlega og guðdómlega, sem
skrifað stendur um Drottin vorn
Jesúm Krist; og geti menn þá eigi
trúað á hann, og leitað til hans,
treyst orðum hans og fyrirheitum,
og álitið sönn og trúanleg öll lrans
máltar- og miskunnarverk sem Guðs
eingetins sonar, þá sökkva þeir með
sál og líkama niður i bolnlaust hyl-
dýpi hinnar mestu eymdar og nauð-
ar. — En lof sje Guði, sem gaf oss
sinn eingetinn son, að í íleslri eymd
og neyð mannlegs lífs legst ílestum
það til, að þeir geta gripið, og hald-
ið fasl með trúar og vonarhendi öll-
um eða mestöllum fagnaðarboðskapn-
um um Jesúm Krist og í honurn; og
að það þá er hans guðdóms vilji og
máttur, og trúin á lrann, sem styrkir
og göfgar liið mannlega, og hjálpar
til »að sigra hverja synd og neyð,
er særir mann um æfiskeið«. —
Ekki vil jeg þó með þessu, eða
neinu öðru, gera lítið úr guðlegu
ætterni sálar vorrar, eða þvi, sem
poslulinn segir, að vjer sjeum allir
Guðs æltar. Nei, fjarri fer því; heldur
vil jeg sem allra mest og best inn-
ræta sjálfum mjer og öðrum þá trú,
að vjer erum allir Guðs börn, og
eigum hann allir að algóðum og al-
máttugum föður. En hitt meina jeg,
og fæ ekki betur fundið eða sjeð, en
að rjett sje, samkvæmt öllum vilnis-
burðum um Krist, og orðum lrans
og öllu verki, að vjer erum Guðs
börn svo smá og veik, svo tilorðin
og þannig sett, að vjer gætum aldrei
komist til föðursins nje orðið full-
komnir eins og hann, eða sannar-
lega elskuleg börn hans, ef faðirinn
hefði ekki sent og gefið oss fullkom-
lega elskulegan son sinn, sem var í-
mynd hans veru og ljómi hans
dýrðar — fullkomlega eitt með hon-
um í sannleik, rjettlæti og kærleika,
til að sýna oss föðurinn og hjálpa
oss til hans; og að slíkur fullkom-
inn elskulegur Guðssonur kæmi í
heiminn, væri í heiminum og hyrfi
úr heiminum, eins og vitnað er urn
Frelsara vorn Jesúm Krist, öðru vísi
og á undursamlegri hátt en allir
aðrir, það væri síst af öllu ólíklegt
eða ótrúlegt.
Og þannig hefur líka alföðurnum
alvitra, algóða og almáttuga þóknast
að verða skyldi, og með því opin-
berað sjálfan sig sem elskuríkan og
elskulegan föður, er kannast við oss
alla sem elskuð börn sín, og vill
gera oss alla að elskulegum börnum,
sælum um siðir í og af elskunni
fyrir meðalgöngu og tilverknað liins
eingetna elskulega sonar. En með
öllu því yfirnáttúrlega, guðdómlega,
dýrðlega, sem gjörðist í og með Jesú
Kristi, hefur liann sýnt það og gerl
trúverðugt, er engillinn sagði: »Að
ekkert orð frá Guði mun verða ó-
máttugt«, og þar með gefið öllum í
öllum kjörum lífs og dauða vissa
von og trú þess, að hann »vantar
livergi vegi, hann vantar aldrei mátt,
hans bjargráð bregðast eigi, til bóta’