Bjarmi - 01.07.1919, Síða 4

108
BJARMI
spurningu játandi. Ymsir menn líta
svo á, að hina íslensku kirkju bresli
allan kraft til að sinna þeim verk-
efnum, sem:gera má ráð fyrir að berji
að dyrum einnig hjá oss áður en varir.
Kirkja vor hefir sætt aftur og aft-
ur all þungum árásum á næstliðnum
vetri fyrir þá deyfð, sem þar sje drotn-
andi, fyrir það áhugaleysi fyrir helg-
um tíðum, sem liafi hertekið lands-
lýðinn á stórum svæðum, og fyrir
það sinnuleysi um málefni guðs rík-
is, sem sje orðið svo átakanlegt á ná-
lægum tima. Kirkjan sje orðin að
»ílagi«. Og vitanlega er með þessu
skeytunum beint að kirkjunnar starfs-
mönnum sjerstaklega. Þeirra sje sök-
in. Um hitt er ekki verið að fjölyrða
hvernig högum hinna kirkjulegu starfs-
inanna sje háttað á landi hjer, hví-
líka sjerstaka erfiðleika þeir eigi við
að striða — og þá marga óviðráðan-
lega.
Vjer þjónar hinnar íslensku kirkju
kippum oss ekki upp við það, þótt
beint sje illyrðum að oss eða þeirri
slofnun, sem vjer þjónum og erum
ráð'nir starfsmenn hjá, því að vjer
vitum, að ókvæðisorðin lenda ávalt
á þeim sjálfum, sem talar þau. Það
má vel vera, að áfellisdómar þessir
sjeu meðfram sprotnir af vandlætingu
vegna Drottins — af hrygð yfir því
ástandi, sem kirkjan á að vera sokk-
in í, en þeir eru þá jafnframt áreið-
anlega sprotnir af löngun til þess að
rjettlæta með kirkjulega ástandinu
aðra sjerstaka andlega starfsemi, sem
hafin hefir verið með þjóð vorri hin
síðari árin, en er mörgum þirnir í
augum, — starfsemi, sem gefið er í
skyn, að hafi , þau nýmæli til flutn-
ings, sem heri í skauti sjer þá mögu-
leika til viðreisnar hinu kirkjulega
Iífi, er geri það því sem næst glæp-
samlegt að skjóla skolleyrum við
þeim.
En þótt þetta sje sannfæring vor
og jeg vona að jeg geri engum rangt
til með því að segja það, að þessi
sje meðfram undirrót aðfinslunnar,
þá er þar með alls ekki fyrir það girt,
að aðfinslurnar sjálfar sjeu á rökum
bygðar. Þótt vjer efumst um, að þau
nýmæli, sem hjer ræðir um, sjeu væn-
leg til viðreisnar kristindómslífinu og
hinu kirkjulega lifi með þjóð vorri,
þá er oss jafnskylt fyrir því fyrir
augliti Drottins að taka aðfinslurnar
til athugunar, og það því fremur, sem
því verður síst neitað, að þær snerta
starf vort í mesla máta og eru þung-
ur áfellisdómur yfir því.
Jeg fyrir mitt leyti er nú ekki í
neinum vafa um, að aðfinslurnar sjeu
rjettmætar, að deyfðin og áhugaleys-
ið innan kirkju vorrar sje ærið til-
finnanlegt, hvað sem nú orsökum
þess líður. Og um það efni veit jeg
að enginn yðar efast, sem daglega
eigið þessu að mæta innan verka-
hrings yðar og í staríi yðar, — yðar,
sem eins og hjer tilhagar verðið marg-
fall meira varir við erfiðleika prests-
þjónustunnar en gleðina, sem hún á
að veita. Jeg efast þvi ekki heldur
um, að þjer þekkið allir meira og
minna til þeirrar óánœgju með sjálf-
an sig, sem einatt grípur jafnvel hina
áhugamestu starfsmenn, er þeim virð-
ist árangurinn verða margfalt minni
en þeir vildu af starfi þeirra eða jafn-
vel enginn. —
En erum vjer þá menn til að mæta
hinum nýju kröfum eða að vinna að
þeim nýju fjelagslegu verkefnum, sem
kunna að biða vor við þröskuld ná-
lægra tímamóta?
Það er hin mikla alvöruspurning,
sem vjer hver og einn ættum að leggja
fyrir oss — ekki til þess svo að hlaupa
undan merkjum, er vjer sjáum erfið-
leikana, sem hjer er við að stríða,
eða finnum til vanmátlar vors í því