Bjarmi - 01.02.1921, Blaðsíða 10

38
BJ ARMI
Hvert sem litið er, ber hið sama
fyrir augu vor og eyru.
Innan vjebanda heimilisins er ó-
gætilegt hjal haft um hönd, háð-
glósur um aðra á bak og vægðar-
lausir sleggjudómar. Á hinum marg-
víslegu starfsviðum lífsins fer því
sama fram. Og hvar eru þá geymd
þessi orð frelsara vors: dæmið ekki?
Mennirnir taka hart á brotum hver
annars. Mennirnir, sem eiga að vera
eins og bræður, eigandi einn og hinn
sama föður á himnum, berast á bana-
spjótum bæði í eiginlegum og óeigin-
legum skilningi. Og þó segir Kristur
við þá: dæmið ekki. Hann horfir
beint inn í sálardjúpið og sjer þar
hulinn gimstein, sem virtist lýndur
innan um skarn syndarinnar. Sitt
eigið lif hann Ijet til lausnar þessum
gimstein; hann kom til þess að leila
að hinu týnda og endurreisa fallið
mannkyn. Fyrir það fórnaði hann
sjálfum sjer. Og i þeirri fórn hans
er fólginn dómur þinn, bróðir minn
eða systir. Þigðu fórnina, gjöfina hans
góðu, — og þú umfiýrð dóm þinn —
hafnir þú henni, — þjer er frjálst að
velja eða hafna eftir vild, — þá hef-
urðu sjálfur kveðið upp þinn eiginn
dóm, því Guðs orð segir ótvírætt:
Sá, sem ekki hefir soninn, hefir ekki lífið.
Nú erum við hjer að kveðja systur,
sem fæst okkar þektu að visu, en
sem jeg þekti nóg til þess, að mjer
er óhætt að vilna það hjer við kist-
una hennar, að hún lól Drotni sjálfa
sig og málefni sín, og þáði að gjöf
fórn Guðs sonar. Hún fann það vel,
að sú gjöf er óverðskulduð náðar-
gjöf. Hún fann það svo vel, af því
að hún þekti syndina svo vel. Hún
hafði verið á valdi hennar svo árum
skifti, reirð fjölrum hennar, særð
sárum hennar, þjökuð undir oki
hennar lifði hún angistarstundir, sem
engin orð fá lýst.
Hún hafði leikið sjer að syndinni
eins og leikfangi, uns syndin varð
að bitru vopni í hennar eigin hendi,
risti rúnir sínar á sálarlif hennar.
— G'áleysi æskuáranna verða oftast
svörtustu skuggar mannsæfinnar.
Lálið þau víti yðar að varnaði verða,
ungir menn og konur!
Jeg væri ekki að segja yður þetta,
ef það væri ekki satt, og jeg mundi
heldur ekki tala nm það, ef hún
hefði ekki beðið mig þess sjálf —
öðrum til viðvörunar.
Það var gleðilegl að sjá hana snúa
við og finna friðinn, — friðinn, sem
hún hafði farið á mis við svo undur
lengi. Hún áttaði sig og leitaði í átt-
hagana — heim. Og heima beið op-
inn föðurfaðmur með fyrirgefning
sakir Jesú Krist.
Hún sá það að vísu seint, en þó
ekki of seint. Og hinn liknsami frels-
ari, sem hafði leitað, uns hann fann
aftur týnda gimsteininn, reisti við
reirinn brotna, og rjetti henni hönd
sína. Og hún var hrifin burt frá valdi
syndar og Satans, — hún varð frjáls
i Jesú Kristi.
Jeg veit það vel að bæði hún og
hennar líkar, verða fyrir hörðum
dómum almennings. En væri oss eigi
sæmra, að horfa á vorn eigin sálar-
hag og líta svo með nærgætni kær-
leikans til aumingjanna, sem leiðast
afvega? Og væri oss eigi ráðlegast,
að losa oss sem fyrst við dómsýkina,
sem til þessa helir um of eitrað líf
fjöldans. — —
En þú, sein hitlir á leið þinni afvega-
leiddan bróður eða systur, — hrintu
þeiin ekki frá þjer með köldum dómi,
— stjakaðu ekki við þeim með oln-
bogaskoti tortrygninnar. — Rjetlu
þeim heldur hlýja vinarhendi. Leitaðu
þess, sem horfið er mannasjónum, en
sem lifir þó f djúpi bjartnanna, þar
lifir þráin eftir samúð og kærleika. —