Bjarmi - 15.09.1921, Blaðsíða 2

Í62
BJÁRMÍ
ef vera skyldi Mynstershugleiðingar,
sem þó er ef til vill besta bókin, sem
við eigum; gengur aldrei úr gildi; ú
kannske jafnvel best við þessa tíma.
En ritningartextarnir mættu auðvitað
vera miklu lengri, en útleggingin aft-
ur Styttri.
En mjer finst, að jeg verði að
treysta lærðum guðfræðingum jafn-
betur til þess að útskýra textana
heldur en misjafnlega mentuðum
mönnum á smábæjum, þá kannske
nýkomnum inn úr illveðrinu, fjós-
inu eða fjárhúsinu, en þó getur orðið
fallið í eins góðan jarðveg hjá fá-
fræðingum sem hinum menntaðri.
Þegar Pjetur biskup safnaði hug-
vekjum presta, seldust þær strax upp,
og nú fyrir löngu ófáanlegar, enda
nú ekki lengur nýjar, en það þart
að leika fyrir mannsandanum, láta
hann fá nýtt og nýtt.
Síra Haraldur hefir lagt út af sum-
um helgidagaguðspjöllunum. Hvers
vegna ekki öllum?
Það er eins og flestar raddir, sem
til sín láta heyra, kveði nú einum
rómi: niður með allan guðsorðalest-
ur. Þeir sem bestir eru, segja að hver
eigi að biðja fyrir sjer sjálfur. Er
það auðvitað salt, en reynslan hefir
sýnt, að margir hafa fengið styrk og
hughreystingu af orðum annara.
Nú standa sakir þannig, að við
hefðum heldur þurft hjálp til að
glæða og lífga upp lestrana, en ráð-
leggingu til að hætta við þá. Oft er
þörf, en nú er nauðsyn.
Jafnvel biskupinn sjálfur, ætti að
muna eftir því, þegar faðir hans
söng: »Þitt orð er Guð vort erfða-
fje«.
Ætli sálmasöngurinn falli ekki lika
niður, ef lestrarnir falla niður. Ynd-
islegt væri, ef hægt væri, að glæða
biblfulestra, en ekki að fella hitt nið-
ur. Biblíulestrar, húslestrar og kirkju-
ferðir er vant að standa og falla hvað
með öðru.
A. D.
II.
B. J. á þakkir skilið fyrir grein
sína um þetta efni i 7. tbl. Bjarma
þ. á.
Eins og ástatt er nú á íslandi er
ekki vanþörf á að hreyfa máli því.
Tvent ber til þess fyrst og fremst að
mínu áliti:
1. Að hræðilega vanrækt er að lesa
biblíuna, (það ætti maður ekki að
gera hvað sem postillum eða prest-
um líður) og
2. Að erfitt er að gera greinarmun
sannleika og lýgi, ef maður enga
sjálfstæða þekking hefir í biblíunni.
f*egar jeg var að alast upp heima,
var talið sjálfsagt að gleypa við öllu,
sem presturinn sagði, og synd var að
efast um sannleiksgildi postillunnar,
stóð á sama eftir hvern hún var. En
nú ætti öllum að vera orðið ljóst, að
þjóðinni stendur stór hætta af öllum
þeim hrærigraut sannleika og lýgi,
er mikill hluti prestanna ber á borð,
ef maður sjálfur getur ekki dæmt um
hann af bragðinu.
Lesið bibliuna! Ætli það sje ekki
öruggast? Jeg vildi óska, að jeg gæti
hrópað inn í eyru hvers einasta ís-
lendings: Lestu bibliuna; hæltu að
reiða þig á skeikula menn, er um
eilífðar velferð þína er að ræða.
»Bölvaður er sá, sem reiðir sig á
menn og gjörir hold að armlegg sin-
um, en hjarta hans vlkur frá Drotni«.
Jer. 17,5.
»Biblían er svo þungskilin«, er al-
vanalegt viðkvæði þeirra, er minst
lesa í henni.
Almenningur kýs því heldur að
lesa skýringar eða prjedikunarbækur.
En hafi postillan þau áhrif, að þjer