Bjarmi - 15.04.1922, Page 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XVI. árg. Reybjavík, 15. apríl 1922. 10. tbl.
Lœrisveinarnir nrðn þá glaðir er þeir sáu Drottin. (Jóh. 20., 20.)
Páskahugsanir.
Drollinn ininn og Guð minn, mig
langar til að lala við þig, og lofa
þig, en mjer vefst tunga um tönn,
þvf að hönd er slutt og hjartað kalt
og hugurinn reikar víða. Rjettu mjer
þína hönd, Jesús Kristur, svo að
vermandi lífskraftur frá þjer streymi
um mig, og öll mfn hugsun beinist
að upprisu þinni og áhrifum hennar.
Hjálpaðu mjer til að koma að gröf
þinni með konunum, sem grjetu þig
páskadagsmorguninn forðum, hlusta
með þeim á engla vitnisburð, sjá tóma
gröf, og undrast með þeim. — Jeg
veit þú ert ekki fjarlægur, en fyrir-
gefðu, þótt jeg ef til vill kannist ekki
við þig þegar í stað. — Enginn nefnir
nafn mitt sem þú, og því vil jeg
nema staðar hjá Maríu Magdalenu,
ávarpa þig eins og hún og fara sem
hún og segja bræðrum mínum og
systrum að þú sjert upprisinn, og
jafnvel jeg hafi hitt þig, lærisvein-
arnir þurfi ekki að vera hræddir nje
hikandi, því að frelsarinn sje lifandi
og hafi sigrað sjálfan dauðann.
Leyf mjer að verða samferða lil
Emaus. Jeg þarf þess með að hlusta
á orð þfn, svo að mjer verði heitt
um hjartað eins og samferðamönnum
þfnum þá. — Má jeg ekki segja við
þig eins og þeir: »Verlu hjá mjer,
þvf að kvölda tekur.« — Vel má
vera að kvöldskuggarnir sjeu í nánd,
— og aldrei þarf jeg fremur en þá
að vera í nálægð þinni.
Drottinn minn og Guð minn, endur-
tek jeg með Tómasi; jeg mun ekki
standa að haki hans — í efasemdum,
en hógværð þin og kærleikur er
óbreyltur, og því dirfist jeg að biðja
þig um að fylla hjarta mitl með
sigurfögnuði postulanna er þeir sann-
færðust um sigur þinn, svo að jeg
verði fær um að greiða veg hugg-
unargeislum páskasólarinnar til ein-
hverra sem stynja í myrkri dauðans.
Minn þú mig á ótal lærisveina þfna
fyr og siðar, sem dauðinn gat
ekki skelft, af því að þú hafðir
vakið eilíft líf í hjörtum þeirra.
Kendu mjer að syngja með þeim
lofsöngva í húsum saknaðar og dauða.
Fylg mjer, herra, út að gröf sjálfs
min, að jeg kvíðalaust geti horft á
staðinn þar sem líkami minn verður
lagður, minnugur þess að þá er
likaminn eiginlega orðinn svipaður
gömlum fötum, sem jeg þarf ekki
framar. Og þótt engin sjeu efni mín,
þá er faðir minn nógu rfkur lil að
gefa mjer nýjan fatnað. —
Pjer sje lof og dýrð, ástkæri frelsari
minn fyrir það að þú hlustar á þetta
ófullkomna hænakvak mitl, skilur
|)örf hjarta míns betur en jeg sjálfur
og bætir úr henni og blessar mig
rikulegar en jeg kann að biðja. Lof
sje þjer um aldir alda. Amen.