Bjarmi - 01.11.1922, Blaðsíða 2

186
B JARMI
einkum þar sem ýmsir þeirra sigla
undir fölsku flaggi, veifa um sig
kristilegum orðatiltækjum og eru ekki
nærri eins hreinskilnir og Haraldur
prófessi Níelsson, kennari prestaefn-
anna í lúterskri þjóðkirkju. Hann lýsti
því á safnaðarfundi í Reykjavík 7.
f. m., »að hann skammaðist sin fyrir
að vera lúterskur«! — Það er skilj-
anlegt, að þeir, sem svipað hugsa og
hann, sjeu andstæðingar allra lút-
erskra fræða, og kjósi að hver kenn-
ari kenni það, sem honum sýnist úr
ritningunni og útskýri það á sína
vísu. En yrði það reglan, mætti sann-
arlega tala Um að börn væru borin
úl á hálan ís »kenningaklakans« og
þeim gefnir steinar fyrir brauð.
Enginn láti blekkjast, þótt flaggað
sje með »víðsýni« og »frjálslyndi« frá
þessari hlið. — Það er ekkert annað
en auglýsingaskrum. Það sjest bezt á
því, að þeir vilja láta harðbanna að
kenna lútersk fræði, þótt bæði kenn-
ari og börn æski þess. Og þótt þeir
beri í vænginn, að prestar geti kent
kver »ef þeim sýnist«, þá vita þeir
jafnt sem aðrir, að eins og presta-
kallaskipun er nú, þá er prestum víð-
ast hvar hjerlendis lítt fært, ef ekki
ómögulegt, að annast þá kenslu, ef
barnakennarar í sóknum þeirra eru
þeim ekki samhentir.
Deilan um kverin er þvi aðallega
trúarbragðadeila, einn þáttur árekst-
ursins milli »nýju stefnanna« og lút-
erskrar kirkju. Það er ekki úr vegi
að minnasl þess, þegar næsta áhlaup
verður gert á kverin »í nafni heil-
brigðrar skynsemi«.
Nýl. skrifaöi barnakennari, að börn
ættu fremur að Iesa Páisbrjef en læra
slðari hluta 9. kafla Helgakvers. Sá
hluti er þó perla kversins sannkristn-
um mönnum, og orðið blessunarrík-
astur þeim er þetta ritar.
Yara er eykst við útflutning.
Hið merka, heimskunna kristni-
boðsfjelag »American Board« var
stofnað árið 1810 í Massachusetts-
ríki. Eftir tillögum þeirra tíma varð
fjelagið að leita opinberra staðfesting-
ar, meðal annars til þess að geta á
löglegan hátt verið eigandi að fast-
eignum og lausafje o. s. frv. Mála-
leitun fjelagsins var rædd í þingi
rikisins af miklu kappi og mætti eigi
lítlum mótbyr. Pingmaður einn kvað
svo að orði, að fjelagsskap, sem flytti
út krislindóm, gæti ríkið ekki viður-
kent, kvað hann flesta mundu sam-
dóma um að »framleiðslan« væri
svo lítil að ríkisbúar hefðu ekkert
aflögu. Var því umsókninni neitað.
Málaleitun fjelagsins var borin fram
nokkrum árum seinna í þinginu, og
fjekk þá staðfestingu, af því sagt var
einróma, að kristindóm væri óhætt
að »flytja út«, þvi meira, sem flutt
væri út, því meira yrði eftir til heima-
notkunar.
Leiðtogi innratrúboösins i borg
einni vestan hafs segist aldrei biðja
þá söfiuði um peningastyrk til starfs
síns, er ekkert gefi til heiðingatrú-
boðs. Hann kemst svo að orði:
»Eftir 30 ára reynslu þori jeg að
fullyrða, að án undantekningar gefa
þeir söfnuðir mest til heima-trúboðs,
sem best slyrkja heiðingja-trúboðið.
Það er áreiðanlega almennur en
alger misskilningur, að með þvi að
styrkja gott málefni minki getan lil
að gæta annara skyldna. Því ekki er
svo að skilja að ekki sje um annað
að ræða en mjög takmarkaðar fjár-
upphæðir vorar. Auk peninga upp-
hæðarinnar verðum vjer að taka a.
in. k. tvö atriði andlegs efnis til
greina: Það eykur ábyrgðartilfinning-
una hjá oss og styrkir viljann til að