Bjarmi - 01.10.1923, Blaðsíða 14

186
BJARMI
höfum«, og svo beygði hann vísi-
fingur til að sýna, að Danmörk væii
svipuð að stærð og fremsti köggull-
inn. Þess vegna þykir okkur það ný-
stárlegt og ekkert viðfeldið, að heyra
nokkurn annan telja sig með fámenu-
inu fremur en okkur.
Við komum einnig hingað sem full-
trúar frá smávöxnum bróður ykkar,
fámenna indverska söfnuðinum, sem
við erum i, á Indlandi, — og vjer
biðjum hinn stórvaxna íslenska bróð-
ur um að minnast þessa safnaðar i
kærleika. — Hann er ekki gallalaus,
fjarri þvi, en þar eru þó sannkristnar
ínanneskjur, sem ljúft er að minnast.
Jeg man í svipinn best eftir ind-
verskri kenslukonu, sem er svo vel
lagið að skýra og heimfæra bibliu-
orð, að óvíst er að nokkur okkar
bjer i kvöld stjórnaði betur bibliu-
samkomu en hún, ef hún væri hjer
og gæti talað íslensku.
En kirkjan indverska er í bættu
stödd. Þjóðernisaldan indverska er
afarsterk, og er þá alt indverskt lof-
að, en erlent lítilsvirt. Auðvitað er
eðlilegt og sjálfsagt að kirkja Ind-
lands fái þjóðlegan blæ, en sá »blær«
má ekki raska grundvallarsannindum
kristindómsins.
Frá skynsemistrúarmönnum heyr-
ast þær raddir siðustu árin, að forn-
rit Hindúa og gamla testamentisins
geti jafnt leiðbeint mönnum til Guðs,
og stutt meun til samfjelags við Krist.
En reynslan hefir sýnt, að þar var
farið á hálan ís, og næsta skrefið var
ýmsar vefengingar á nýja testament-
inu, og að það væri rangt að kalla
Jesúm Guðs son fremur en aðra;
og svo sáu menn ekki annað en á-
gætan mann, fagra fyrirmynd, þar
sem Kristur var.
En hefði kristindómurinn ekki
annað að flytja Indverjum en frá-
sögn um mikinn og eftirbreytnisverð-
an mann, þá ætti hann ekki að vera
að ómaka sig svo langt. — Og ef
vjer kristniboðar getum ekki flutt
boðskap um eingetinn son Guðs og
frelsara syndugra manna, þá værum
vjer aumastir allra, — að vera að
fórna lífi og kröftum alveg ófyrirsynju
þar sem Indverjar sjálfir eiga nóg af
frásögnum um mikia og eftirbreytnis-
verða menn.
Þessi skynsemistrú er að vísu ekki
í smásöfnuðum vorum, en því miður
ber mikið á benni víða annarstaðar.
Fess vegna eru það tilmæli okkar
við kristinn söfnuð þessa lands, að
bann rjetti litia bróður sínum á Ind-
landi hjálparhönd með því að biðja
fyrir honum, biðja að hann standi
öruggur á gamla grundvellinum og
láti aldrei tælast af þeim röddum,
er skerða vilja biblíuna og taka alla
guðdómsdýrð af Kristi svo að ekki
sjáist annað en farand-prjedikari frá
Nasaret.
Athugasemd.
Herra Póröur Sveinsson á Kleppi hefir
i 4. tbl. Tíraans neðanmáls, skrifað mjög
stórorða grein, erhann kallar »Skilagi ein«.
Er pað svar til hr. S. Á. Gislasonar, rit-
stjóra Bjarma.
Það er nú ekki tilgangur minn með
pessum fáu línum að bera hönd fyrir
höfuð S. Á. Gíslasonar, eða svara fyrir
hann. Til pess er hann fyllilega fær sjálf-
ur. En pað er málefnið sjálft sem grein
hr. P. Sv. fjallar um, sem mjer virðist
ástæöa til að minnast á i sambandi við
rithátt hans og rökfærslu, sem með sönnu
má segja um, að er hvorttveggja mjög
bágborið, og virðist svo óendanlega fjarri
pvi að greinin geti verið eitir mentaðan
mann.
Inn í petta háalvarlega mál, p. e. eilífð-
armálin og um lífið hinum megin grafar-
innar, blandar Þ. Sv. háðsögum um ein-
hvern »lúsa« karl á Austurlandi, og háð-
glósum um Höfðabrekku-Jóku,Aðrar»sann-