Bjarmi - 15.10.1930, Blaðsíða 5

BJARMI
173
jafnvægi í skapsmunum sínum, og
það var alls ekki ótítt aó hitta fyrir
menn, sem haldnir voru af morósýki,
sem vitanlega átti rót sína aó rekja
til æstra geósmuna og sjúkrar sálar,
af því aó þeia1 höfóu gersamlega far-
ió á mis vió heilnæmi kristilegrar
trúar og höfóu ekki átt þess kost aó
kynnast hinum mikla lækni, sem
hastar engu síóur á æstar öldur sál-
arlífsins en hafdjúpsins. Maður
nokkur, sem þannig var ástatt fyrir,
hafói um alllangt skeió skotió öllu
fólkinu í trúboósstöóinni skelk í
bringu. Hann braust inn í hús hjá
kristnum Afríkumanni og hafói
nærri því ráóió þar ungri stúlku
bana, en er þaó mistókst fyrir hon-
um, og menn rjeóust aó honum til
þess aó taka hann höndum, kom
hann sjer undan og flýói út í skóg.
Menn sögóu aó hann hefói hótaó því
aó drepa stúkuna, eóa aó öórum kosti
einhvern af hvítu mönnunum, sem
höfóu skotið skjólshúsi yfir hana.
Það var leitaö ráóa hjá Wakefield,
en hann vildi ekki ganga inn á uppá-
stungu þorpsbúanna um aó búast
vopnum og elta manninn uppi, og
skjóta hann. Wakefield rjeöi frá því
en ráólagói aó vöróur skyldi haföur
vió hvert hús, en þegar sökudólgur-
inn varó þess vís, hypjaói hann sig
á burt.
Frú Rebekka stundaói lækningar
og varó þess brátt vör aó fólk treysti
henni vel og færói henni marga
sjúklinga. Hún gjörói jafnan þaó
sem í hennar valdi stóó, til þess aö
hjálpa aumingjunum, en fyrst og
fremst leitaóist hún vió aó flytja
heim náóarerindi Guós um frelsar-
ann. Hún hafói þaó sífelt í huga, aó
hún var erindreki Jesú Krists, og
kærleikur hans tendraói kærleika í
hjarta hennai-, svo aó hún var fær
um aó þreyta þolg'óó hió öróuga skeió,
sem henni var ætlaó. Hún vann á
meóan dagur var, hún fórnaói !ífi
sínu fyrir kristniboóió; jarðneskar
leifar hennar hvíla í Austur-Afríku,
þar sem hún Ijest á ferðalagi, níu
mánuóum eftir barnsburó.
Hneig þar í valinn ötul verkakona
í víngarói Drottins.
Ritvissa JólaMesar-pisiialls.
1. brjef.
(Síóari kafli).
Þegar nú aó því kemur, aó leióa
fram og meta hið markveróasta, sem
nú á tímum er haldió fram til að
hnekkja ritvissu Jóh. guðspjalls, finst
mjer eólilegast aó byrja á þeirri
röksemdinni, er gjöra mundi all-
ar aórar röksemdir óþarfar, ef sönn
reyndist, þar sem hún ein mundi þá
nægja til aó vísa á bug sjerhverjum
möguleik þess, aó guóspjallið geti átt
rót sína að rekja til Jóhannesar
postula — en það er tímaröksemd.
Því er sem sje haldiö fram af hálfu
margra gagnrýnenda nú á síóustu
árum, aó sögulegar sannanir megi
færa fyrir því, aó guóspjall vort hafi
ekki oróió til fyrr en góðum tíma eft-
ir dauða Jóhannesar.
Eins og yður mun kunnug't, voru
á nýliðinni öld allmargir guófræó-
irtgar, og þar á meóal sumir hinna
færustu, er töldu Jóhannesar-guó-
spjall samió einhverntíma á tímabil-
inu milli 110 og' 170. En nú er sú
skoóun meira en lítiö breytt. Ein-
stöku gagnrýnendur halda sjer enn
við árin 130—140; en yfirleitt má
víst seg'ja, aó A. Harnack (þýskur
guófræóiprófessor f. 1851, d. 1930)
haldi nú fram hinni algengu skoó-
un gagnrýnenda, en hann álítur guó-