Bjarmi - 15.07.1931, Side 2

106
BJARMI
prestur, en stundum kennari eða skólastjóri
við skólann í Winnipeg, sem kendur er við
Jón Bjarnason, - en nam sjálfur eftir
vígsluna hebresku og kirkjulega forn-
fræði við Manitoba háskóla.
Um trúmálahag sinn sagði hann við
vígslu sína (sjá Sameiningu 1909, bls. 82):
»Á barnsaldri hafði jeg barnslega trú og
traust á Guði, og þakka jeg það næst Gúði
móður minni, sem ekkert tækifæri Ijet
ónotað til að glæða hjá mjer trú og traust
á freisara mannanna. Fæ jeg henni það
aldrei fuilþakkað. — En að því undan-
skildu fjekk jeg í æsku mjög litla trúar-
lega uppfræðslu, nema hvað jeg lærði ein
2 eða 3 »kver« utanbókar, og er vafamál
hvort mjer var það á þeim tíma til gúðs
eða ills«. — »Hálfheiðinn« frá fermingu og
fram yfir tvítugt segist hann hafa verið,
en sr. Jónas Sigurðsson hafi orðið fyrstur
til að vekja efa um efasemdirnar eða rjett-
mæti þeirra. — Rofaði síðan smám saman
til í myrkum efasemdum. — Segir sr.
Iljörtur svo frá: »Þegar jeg kvaddi móð-
ur mína á hvítasunnudag 1907, og hún
hjelt heim til Drottins, gat jeg fyrir Guðs
náð sagt henni það, að þangað til jeg
kæmi vildi jeg vera trúaður maður, þótt
framtíðarstarf mitt væri þá að nokkru
leyti óákveðið«: —
»Hann er mælskasti og lærðasti prest-
urinn okkar«, sögðu landar um hann, og
einhver bætti því við, að það væri »vara-
samt« í annríki að hlusta á hann, því að
hann gæti haldið 2ja stunda ræóu án þess
nokkrum leiddist. Sjálfum fanst honum
samt aó hann kæmi alt of litlu til vegar'
fyrir ríki Guðs og sagði af sjer prestsskap
1922 fyrir þær sakir og gjörðist skólastjóri
Jóns Bjarnasonar skóla (sbr. Bjarmi 1922,
bls. 174). Seinna tók hann þó aftur við
prestsskap og kvongaóist ágætri konu,
Jónínu Björnsdóttur Jónssonar við Kirkju-
brú, er nú lifir eftir með ungum syni
þeirra.
Sra Hjörtur Leó þjónaði oftast ísl.
söfnuðunum við Manitobavatn og hafa
bæói þeir og alt Kirkjufjelagið nú mjög
um sárt að binda. Banameinió var krabba-
mein, og andlátió bar að 5. maí s.l.
Harris og lærisveinar lians.
Eftir sr. Sigurjón Árnctson.
Frh.
Harris feróaóist um á Fílabeinsströnd-
inni og hjelt samkomur undir berum
himni. Á samkomum ljet hann syngja mik-
ið og biðj'a. Hann baó jafnan alla tilheyr-
endur sína að krjúpa niður og loka aug-
unum, meðan þeir töluðu við Guó. Hann
lagði áherslu á, að Guð heyrói þegar börn-
in hans töluðu við hann. Sjálfur baö hann
heitt á samkomunum. Hann prjedikaði
vanlega stutt, 10—15 mínútur. Meðan hann
prjedikaði hjelt hann á biblíunni í hend-
inni. Ilann gekk við staf úr bambusreyr.
Hann hafði látið festa þverspýtu á efri
enda hans, svo aó hann var krosslagaöur.
Þegar hann talaði, stilti hann stafnum fyr-
ir framan sig, og notaði hann til að skýra
hvernig Jesús hefói dáiö. Aðalinnihald
ræðu hans var altaf hið sama. Guð er einn.
Einn er frelsari vor, Jesús Kristur. Vernd-
argripir og goðamyndir koma að engu
gagni. Kastið burt verndargripum og
goðamyndum og þjónið hinum eina sanna
Guði, ella mun eldurinn af himni falla yfir
ykkur. Hann flutti þennan boóskap með
myndugleik og krafti helgrar sannfæring-
ar. Undir samkomulok baó hann þá að gefa
sig fram, sem væru reióubúnir að gjörast
kristnir. Þá skírói hann. Skírnarathöfnin
fór fram á þann hátt, aó hann ljet skírn-
þega krjúpa nióur og taka báðum höndum
um krossstafinn. Því næst lagði hann biblí-