Bjarmi - 01.01.1935, Qupperneq 3

Við áramótin.
Gleðilegt ár, óskar Bjarmi öllum les-
endum sínuro. Guð gefi yður öllum nýja
náð hvern nýjan dag, þerri tár grátenda,
græði mein veikra, lækni kvíðafulla, helgi
gleði gæfubarna, leiðbeini villtum og
styrki trúaða. —
Vera má að blaðið berist fyrir augu ein-
hverra, sem hugsa nú: Góð orð, en tóm
orð! ^>Reynslan sannar, að þrátt fyrir allar
»frómar nýársóskir«, kemur hvert nýtt ár
roeð erfiðleika og sorgir til ótal manna.
Og flestir hafa nóg’ með sig í sorg og
g'leði.« —
En hvað segja trúaðir vinir Bjarma?
Finnst þeim það allur sannleikurinn í
þessu máli? Það er gömul saga og ný, að
mjög skiftir í tvö horn um hugsanir
margra manna og framkomu við áramót.
Sumir varpa sjer í faðm taumlausrar ljett-
úðar, engu líkai a en þeir væru að gjöra
sjerstakar ráðstafanir til að svæfa hverja
alvarlega hugsun um fallvaltleik jarðlífs-
ins og ábyrgð gjörða sinna. Aðrir setjast
hjá þunglyndinu og hlusta varla á annað
en raunatölur kvíðans. Hvorirtveggju eru
á villigötum, — og ekki eins fjarri hverjir
öðrum, sem virðist, fljótt á litið. Lestir eru
nágrannar ljettúðar, og þung’lyndi og ör-
vænting eru roargoft rökrjett afleiðing
þeirra. Heilbrigð börn Guðs eru hvorki
ljettúðug nje þunglynd. Pau kannast við
alvöru og þekkja raunir sínar og annara,
en þau vita, að náðarsól Drottins er
yfir skýjum jarðlífsins, og að »faðir vor
stendur, við stýrið« á veika bátnum þeirra.
»En útlitið er svo skuggalegt,« segja
margir. Þjóðin fárnenn og hlaðin skuldum,
já, hlaðin öðrum hættulegri »skuldum« en
þeim, sero erlendir menn geta kallað eftir.
Hún er þjáð af flokkadráttum, hatri og
deilum og allskonar spillingu. Nautnasýki
vex, fjársvikum fjölgar, lauslætið myrðir
börn og leggur heimili í rústir, og guðleys-
ið hlær kuldahlátur og safnar skarni til
að varpa að þeim, sem þora að kalla synd-
ina synd og skítinn skít.
Því roiður er það meir en satt, og alveg
sjálfsagt, að allir trúaðir menn gjöri sjer
ljóst, að þeir mega búast við vaxandi á-
rásum úr herbúðum lasta og guðleysis.
Bjarmi telur sjer það sóma, að harla oft
er þeim árásum sjerstaklega stefnt að hon-
uro eða þeim, sem næstir standa blaðinu.
Sýnir það, að guðleysinu ej- ekki sama um
blaðið, en það ætti að vera hvatning öllu
trúuðu fólki, að standa þjett um blaðið,
— og láta það aldrei ásannast, að kæru-
leysi eða fyrirhyggjuleysi þeirra, sem í
raun og veru unna stefnu blaðsins, hafi