Bjarmi - 01.11.1935, Blaðsíða 15

BJARMI
175
urinn er alsettur nýtízku húsum; búa þar
einkum Þjóðrverjar og Grikkir. Við ökum
framhjá lágreistum og snotrum timbur-
skálum enskra hermanna. Umhverfis þá
eru pi’ýðilegir blómagarðar, og fegurra þar
um að litast en jeg hefi áður sjeð við her-
skála. Nokkrir ungir hermenn eru önnum
kafnir að grafa í görðunum og hagræða
blómum. »Þetta starf hæfir betur piltun-
unum okkar«, sagði ensk kona, »en að
skjóta meðbræður sína«.
Vegurinn liggur upp á við. örskammt
frá hermannaskálunum komum við að
»brunni vitringanna,« sem liggur þjett við
veginn. Munnmælin segja, að vitringarnir
hafi misst sjónar á stjörnunni á leið sinni
frá Jerúsalem til Betlehem.
Þeim lá við örvæntingu, en er þeir komu
að þessum brunni, og beygðu sig niður til
að drekka, sáu þeir stjörnuna spegla sig
í vatninu, — og þeir urðu mjög glaðir«.
önnur saga segir að María og Jósef hat’i
hvílt sig við þenna brunn á leiðinni til
Betlehem. Er mjög trúlegt, að þau hafi
vatnað þar ösnum sínum eða úlföld,um. Við
höldum áfram og komum upp á hæð, það-
an er hið fegursta útsýni yfir Jerúsalem,
eyðimerkur Júdeu og Móabs-fjöll. Á hæð
nokkra krm, fyrir framan 'okkur, sjáum við
þorþið Betlehem umvafið frjósömum engj-
um og ökruin,. »0g þú Betlehem Efrata,
þótt þú sjert minnst af hjeraðsborgunum
í Júdea,, þá skal þó frá þjer koma sá, er
vera skal Drottnari í Israel, og ætterni
hans vera frá umliðinni öld, frá fortíðar-
dögum«. Þegar þessi spádómur rættist,
varð þessi litli óálitlegi bær heimsfrægur,
og mun halda. áfram að vera það á meðan
heimurinn er til. Meðan við hvíldum okk-
ur á þessari hæð tókum við eftir stein-
bekk, fremur nýlegum, rjett við veginn
til hægri handar. Það er ekkja hins fræga
enska málara, Hilman Hunt, sem hefir lát-
ið búa til þennan bekk til minningar um
mann sinn.. Hjer var liann vanur að sitja
og horfa. yfir merkur .1 údeu, meðan hugur
hans fjekkst við hin biblíulegu viðfangs-
efni, Frægasta mynd hans er »ljós heims-
ins«, sem sýnir Jesús þar sem hann stend-
ur við lokaðar dyr með ljós í hendinni.
Frummýndin af þessu málverki er í St.
Páls dómkirkjunni í Lundúnum. Holman
Hunt var aðeins 27 ára gamall þegar hann
málaði hana. Á minnisbekkinn hefir frú
Hunt látið letra orðin: »Þú skalt elska
Drottin Guð þinn af öllu hjarta og af allri
sálu þinni og náungann eins og sjálfan
þig«„ — Alvarleg áminning til vegfarenda,
Við ökum dálítið lengra áfram, kannske
1 km. og komum að gröf Rakelar, sem er
hægra megin við veginn. Jakob og Rakel
komu frá Betel og voru leið til Betlehem,
sem þá hjet Efrat (eða Efrata). Þegar
þau áttu skammt eftir til Efrata fæddi
Rakel. Það kostaði líf hennar. Hún nefndi
barnið Benóní, sonur þjáninga minna, en
faðir hans kallaði hann Benjamín, sonur
hamingjunnar. »Jakob reisti steinstyttu á
gröf hennar, það er grafstytta Rakelar,
sem stendur enn þann dag í dag«, segir
í Móse 35. 1 mörg hundruð ár stóð stein-
stólpi á gröf Rakelar, voru þai- 12 steinar,
sem tákna átti 12 ættkvíslir Israels. Kross-
ferðarridd,ararnir reistu dálitla hvelfingu
yfir gröfina, en jressi »grafkapella« hefir
verið endurreist mörgum sinnum; og minn-
ir nú á grafhýsi yfir tignum Múhameðs-
mönnum.
Kært var oss að sjá, að Gyðingur gætti
grafarinnar. Hún hefir síðustu 100 ár
verið í umsjón Gyðinga. Múhameðstrúar-
menn hafa samt fengið bæna,stað í kapell-
unni. Þegar við komum þangað inn lá þar
dálítill hópur »Islamsbarna« á gólfinu
niðursokkinn í bæn. Hjer hvílir Rakel. »Hin
fagra og blíða«, eins og Gísli Brynjúlfsson
kemst að orði í kvæðinu »Grátur Jakobs
yfir Rakel«. Kynslóð eftir kynslóð hefir
farið framhjá gröf hennar. Og dag nokk-
urn fór ung kona framhjá, og fæddi son
í jötu í smábænum Betlehem, þangað sem
Rakel náði aldrei. Nafn hans var Jesús,
því hann mun frelsa fólkið frá syndum
þess.