Bjarmi - 15.01.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
i
Gunnar Dehli:
Andi sonarkosningarinnar.
liIMSTI l/K<JT HlOIMILiSltliAI)
i'tge-faitdi: l'ní>ir nieiin í lleykjavlk.
Keinur íít 1. op 15. livers mánaðar.
Askriftai'gjald lir. 5.00 á arl.
Gjalddag-i 1. júní.
liltstjórn: Ástráður SÍKur.steiiidóissoa
Bjarni Eyjóll'sson
Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. •— Sínii 8504.
Bladid.
Brey'tingin á broti blaðsins
hefir mælzt misjafnlega fyrir
hjá kaupendum þess í Reykja-
vík. Plestir eru ánægðir með
bana og- þykir hún vera til bóta.
Einstaka maður hefir þó látið
í ljós óánægju út af þessu. Enn-
fremur hafa eigendaskiptin haft
eitthvað að segja hjá sumum
Einn maður hefir sagt blaðinu
upp af þessum orsökum. En slík
breyting ætti ekki aðsitja. í fyr-
irrúmi hjá þeim, sem fyrst og
fremst hugsa um málefni Drott-
ins, ef trygging er fyrir því, að
blaðið haldi áfram að starfa i
sama anda og áður og vera máls-
vari jákvæðskristindómsogreka
erindi hans. Menn mega ekki
binda sig um of í ytra form,
heldur á málefnið að vera þeim
fyrir öllu. Blaðið á að reka er-
indi Drottins, en ekki manna,
nema að því leyti, sem þeir reka
erindi Drottins.
Vér álitum, að bæði myndi
biaðið ná betur til manna í þessu
broti og auk þess að hægra yrði
að útbreiða það. Og undir því
er mikið komið. Enda hefir sú
raunin orðið á. Rúmlega 50 nýir
kaupendur hafa þegar bætzt
við, En betur má ef duga skal.
Blaðið þarf að fá að minnsta
kosti 200 borgandi kaupendur í
viðbót, ef það á að geta borið
sig hallalaust, og auk þess að
því tilskildu, að eldri kaupendur
haldi áfram að kaupa blaðið og
borgi skilvíslega. — Það er mjög
mikið undir-kaupendum sjálfum
komið, hvort kaupendatalan
eykst, og treystum vér hverjum
þeim kaupanda, sem ann mál-
efni Drottins og þjóð sinni, að
liann reyni að útbreiða blaðið
eftir megni, ef vera mætti að
það gæti flutt ljósbjarma inn í
hið andlega myrkur, sem ís-
lenzka þjóðin er stöd.d í. ■—
Munum vér, sem að blaðinu
stöndum, reyna að vanda til
efnisvals eftir megni, Menn geta
sent blaðinu stuttar greinar eða
fróðleik um kristileg mál, En
vér áskiljum oss rétt til þess að
velja úr því, sem sent er.
★
Styrlvið Iiiaðlð' ini“ð því að útvoira
]>ví nýja Kaii|)cii(liii' «j>' moð ]iví að
liorjia!
Þvl að allir þeir sem leið-
ast aí anda Guðs, þeir eru
Guðs synir. Þvl að ekki hafið
þér fengið þrældóm' anda aft-
ur tii hræðslu, he'dur hafió
þér fengið anda sonarkosn-
ingar, sem vér kölluni í:
Abb.i faðir! Sjálfur ar.dinn
vitnar með vorum anda, að
vér erum Guðs börn.
(Röm. 8, 14,- 16.).
Hér verður fyrir oss tvöfald-
ur vitnisburður. Fyrst vitnis-
Imrður Guðs Anda. Andi Guðs
vitnar með vorum anda, að vér
séum Guðs börn. Það gerir And-
inn með því að boða Krist í
hjörtum vorurn. Og Andi Guðs
vitnar einnig í orði Gi^ðs. Við
þennan vitnisburð Andans bæt-
ist svo vitnisbruður vors eigin
anda.. Það er hinn endurfæddi
andi hins trúaða manns, sem
vitnar: Ég er Guðs barn. Ég trúi
á Jesúm Krist. Og í trúnni á
Frelsarann minn segi ég við
sjálfan mig: »Eg er Guðs barn«.
En þessi vitnisburður míns eig-
in anda er ekki fullnægjandi,
því að það gæti verið sjálfs-
blekking. Það gæti verið, að það
væri einungis mannleg fagnað-
arkennd. Já, það gæti blátt á-
fram stafað af taugaspenning.
Þess vegna þarf ég þess, að Andi
Guðs staðfesti þennan vitnisburð
míns eigin anda. Allir þeir, sem
öðlast trúna. á Krist fá að inn-
sigli heilagan Anda, sem oss er
tyrirheitinn, Innsiglið er sönnun
þess, að allt sé eins og það á að
vera. Andi Guðs gefur mér full-
vissu um það, að ég sé Guðs j
barn í Kristi Jesú. Andinn seg-
ir: Kristur dó fyrir þig. Hann
dó fyrir þínar syndir og hann
var vakinn upp frá dauðum þór
til réttlætingar, Kristur er þinn.
Og andi minn, hinn endurfædd'
andi, tekur undir þetta og lofar
Guð. Þannig vitnar Andi Guðs
með mínum anda, að ég sé Guðs
barn.
Það er þetta, sem kallað er
fullvissa trúarinnar. Vér getum
eignazt fullvissu um sáluhjálp
vora. Og vér verðum að eignast
þá fullvis.su. Vér getu.m ekki lát-
ið oss nægja vonina eina. Ef
maður spyr: »Ert þú Guðs
barn?« þá fær maður oft svarið:
»Það vona ég«. Nei, það von-
ar maður ekki. Maður veit það. j
Nú erum vér Guðs börn. Vér
vitum, að vér höfum stigið yfir
frá dauðanum til lífsins.
Á hverju á ég að byggja full-
vissu rnína um, að ég eigi fögn-
uð sonarkosningarinnar. Postul-
inn svarar: Allir sem leiðast af
anda Guðs, eru Guðs synir. Og
Andi Guðs leiðir oss til Krists. i
Andi Guðs er andj sonarkosn-
ingarinnar, en ekki þrældóms- j
andi, Og af því að þér eruð syn- I
ir, hefir Guð sent anda sonar
síns í hjörtu vor, sem hrópar:
»Abba, faðir«. Abbahrópið ei'
ef til vill ekki sterkast á tind-
um Taborfjalls. Lúther fannst,
þegar syndin fór hamförum í
samvizkunni og djöfullinn grenj-
aði sem mest, að einmitt þá tæki
heilagur Andi að hrópa í hjart-
anu. Og þetta hróp, segir Lúth-
er, yfirgnæfir hið sterkasta ösk-
ur djöfulsins.
Nú á vorum dögum ráðast
margir ágætir menn á lifandi
kristindóm, sem menn hafa
reynt að er veruleiki. Það er
ekki auðvelt að átta sig á þessu,
því að það er erfitt að halda.
fast við sannleika fagnaðarer-
indisins, án þess að hafa reynt
hann. Tími hins dauða rétttrún-
aðar er liðinn. Ég verð að reyna,
að fagnaðarerindið er veruleiki,
En ég byggi ekki frelsisvissu
mína á reynslu. Eg varpa akk-
erinu fyrir borð og; ti*úi ein-
göngu Guðs orði í fagnaðarer-
indinu. og læt náð Drottins
nægja mér. Það eru hinar heil-
ögu ritningar, sem eiga að gefa
þér fullvissu um frelsi í tninni
á Krist Jesúm.
Frelsisfullvissan er ekki stöð-
ug öruggleikatilfinning. Hún er
ekki fólgin í því að maður er
öruggur um sjálfan sig og læt-
ur þar við sitja. Olfert. Ricard
segir: Ég óttast þá fullvissu,
sem ekki þekkir það að skjálfa.
Það eru sjáfsagt mörg af oss,
sem þyrftum að rannsaka hjörtu
Eilífðin
Enginn hugsandj maður
kemst hjá því, að hugur hans
hvarfli við og við til eilífðar-
innar. Hvernig sem við lítum á
kenningu Ritningarinnar um þá
hluti, þá hljótum við þó að
standa augliti til auglitis gagn-
vart eilífðinni.
Venjuléga lítum við svo á,
sem hið eilífa sé fjarlægt okk-
ur; og að nokkru leyti er það
svo. En við megum þó ekki
gleyma því, að í raun og veru
er eilífðin harla nærri okkur
já, svo að segja samtengd okk-
ur, því að hana hefir Guð lagt
í hjörtu vor (Préd. 3: II).
Allur þorri manna lifir aðal-
lega hinu náttúrlega lífi, í gleði
þess og sorguro. »Þeir hafa mag-
ann fyrir sinn Guð«. Þeir stara
á hið sýnilega — eingöngu á það.
Andi efnishyggjunnar er hæsl-
ráðandi, hann gagnsýrir allt.
En svo rennur hinn dýrðlegi sól-
roði upp yfir mannlífið: hin
vor frammi fyrir augliti Drott-
ins. Það er sagt, að öruggleikinn
sé skrípamynd af fullvissunni.
Það er hætta í því fólgin fyr-
ir kristinn mann, að verða
heimslegur. En verra er þó að
verða öruggur um sjálfan sig og
sinn eigin kristindóm. Með
heimslundinni kemur Satan að
utan. Með öruggleikanum kemur
hann að innan og eyðileggur sál-
irnar.
Þá hefir Guð ef til vill aðeins
eitt ráð til þess að bjarga þeim,
sem tilheyra honum. Vér kom-
umst í efassmdabaráttu. Það er
eins og sjálfur grundvöllur trú-
arinnar riði. Það verður eins og
andlegur landskjálfti.
Þú, sem hefir lifað hamingju-
sæl:u lífi með Frelsara þínum og
fundið þessar sælu unaðartil-
finningar í sálu þinni, — gættu
þín, að þú takir ekki -að byggja
á kristindóminum þínum í stað
þess að byggja'á Kristi. Og ef
þú ert kominn út í myrkur og
neyð, þá skaltu vita: Þú átt
Krist, hvort sem þú finnur það
eða ekki. Efasemdir eru lífs-
merki. Hin dauða tihi fær aldrei
efasemdir, Hún fær að vera í
friði fyrir Satan. En það skait
þú vita, trúaði vinur, sem átt í
efasemdum: Þótt þú gangir í
gegnum eld, skal hann eigi
brenna þig. Innsigliið verður
skírara en nokkru sinni áðu;.
Hinar fölsku stoðir brenna upp
og þú verður að gefa þig al-
gjörlega Kristi á vald. Og þá
færð þú andann aftur - ■ dýrð-
legri og dýrðlegri og hann
vitnar með þínum anda, að þú
sért Guðs barn.
(Korsmerket).
og við.
guðdómlegu sannindi um hið ó-
sýnilega, ódauðlega, og eilífa :
Við höfum ódauðlega sál, sem
á að lifa um alla eilífð.
Líkaminn er bráðabirgða-
skýli, sem hin eilífa vera býr í
um stundar sakir. Þegar svo
þetta skýli hrynur, —; og það
gerir það hjá okkur öllum, —
þá er eftir sálin, sem á að vera
til um alla eilífð, hvernig sem
afstöðu vorri til Guðs er háttað.
En nú komum við að því há-
alvarlega: Sumir munu lifa á-
fram í návist Guðs, í hans himn-
eska dýrðarríki. Aðrir munu að
vísu einnig lifa, en tilvera þeirra
er eilífur dauði, það er: eilífur
aðskilnaður frá Guði og öllu því,
sem táknað er með orðunum »ei-
líft líf«.
Enn í dag stöndum við gagn-
vart þessari sí-nýju spurningu:
Eilífðin og við.
Hvað vi.tum við um þessa
hluti? Jólin koma og flytja okk-