Bjarmi - 01.02.1936, Blaðsíða 4

12
B J A R M I
Árið 8em leið. Niðurl.
ir, sem farnir voru að dofna,
hafa endurvaknað til nýs starfs
fyrir málefni Guðs. Þaxð er ó-
mögulegt að segja neitt ákveð-
ið urn, hver muni verða árang-
urinn af þessari hreyfingu í
Danmörku, en hitt er víst, að
hún hefir vakið hugsanir hjá
mörgum, sem má gera sér von
um að verði til styrktar jákvæð-
um kristindómi í framtíðinni.
Noregur.
Yfir Noregi virðist hvíla
meiri náð en flestum öðrum
löndum. Starfið þar er rekið af
miklum krafti. Það má segja,
að stöðugt sé vakning einhvers-
staðar. Orðið er boðað og fólkið
kemur að hlusta. Meðal æsk-
unnar er öflugri kristin hreyf-
ing en fyr. Kristileg félög ern
meðal stúdenta, menntaskóla-
nemenda og jafnvel í gagn-
fræðaskólumi. Norðmenn halda
fast við játninguna og Orðið í
boðun sinni og starfi, bæði prest-
ar og leikmenn. Safnaðarpresta-
skólinn hefir átt sinn mikla þátt
í að gera hinn jákvæða kristin-
dóm svo öflugan innan kirkj-
imnar, sem raun er á orðin. Það,
sem hér hefir verið sagt, á eink-
um við norska heimatrúboðið.
Oxfordhreyfingin hélt áfram
að starfa í Noregi og ávann
marga.
Barthstefnan virðist hafa
haft talsverð áhrif sumstaðar.
Frá Sviþjóð og Finnlandi
hafa ekki borizt neinar fregnir,
svo hægt sé að gefa yfirlit.
★
Enda þótt kristindóraurinn
eigi mikið og almennt fylgi á
Norðurlöndum, mætir hann þó
megnri mótspyrnu frá ýmsum,
bæði marxistum og öðrum efnis-
hyggjumönnum, að ógleymdum
hinum ýmsu heimspeki- og trú-
arstefnum. Fríhyggjumenn og
trúleysingjar berjast leynt og
Ijóst gegn trú og siðgæði, með
allt of góðum árangri. Frjálsar
ástir, fóstureyðingar og afnám
trúarbragðafræðslu eru þau
rnál, sem þeir reyna mest að
knýja fram eins og sakir standa
Sorpritin er og eitt meðalið,
sem notað er til að hafa áhrif
á unglingana. Um öll Norður-
lönd hafa trúaðir menn risið
gegn þessum ófögnuði, og haft
talsverð áhrif. En samt sem áð-
ur síast lausungin inn í þjóðirn-
ar, að meira eða minna leyti
fyrir atbeina og starf þessara
manna.
Kristnir menn eiga í harðri
baráttu við vald hins illa. Al-
geran sigur munu þeir ekki
vinna, en margar sálir munu
þeir ávinna, ef þeir reynast trú-
ir. Koma Drottins Jesú er ef
til viil nær en margir halda, og
og hann mun að lokum vinna
hinn aigera sigur. »Þreyið því
bræður þangað til Drottinn kem-
ur. Sjá, akuryrkjumaðurinn
býður eftir hinum dýrmæta á-
vexti jarðarinnar, þangað til
bann hefir fengið haustregn og
vorregn. Þreyið og þér, styrkið
hjörtu yðar, því að koma Drott-
ins er í nánd.« Jak. 5, 7—8.
(Yfirlitið' að mestu eftir »For Fatt-
ig og Rik«).
Til vinar míns
cand. theol. S. Á. Gíslasonar.
Eftir sextivf áraskeið,
ungur, frjáls og glaður,
þú ert enn á þroskcdeið,
þú ert sannur maður.
Þú hefir starfað manna m&st,
mátti þig enginn letja,
Guðs alvæpni borið best,
barizt eins og hetja.
Þú hefir stundum þunga rann
þolað á sumri’ og velri.
Bráðum sérðu sigurtauv,
silfri og gulli betri.
Ferðastu’ enn um fjoll og strönd,
fræðslu er víða þörfin. —
Signi Drottins hcilög liönd
hjarta þitt, —- og störfin.
Sumarliði Halldórssov.
Brennið allar brýr.
»Brennið allar brýr að baki
ykkur,« skipaði einu sinni hers-
höfðingi nokkur hermönnum
sinum, sem nýlega voru farnir
yfir brú, sem straumhörð á
rann undir.
Því næst sýndi hann þeim,
hve alvarleg aðstaða þeirra
væri.
»Fyrir framan ykkur,« sagði
hann, »eru fjandmennirnir, fyr-
ir aftan ykkur er dauöinn. Það
er ekki nema um tvennt að
velja. Annað hvort. verðið þið
að sigra eða láta lífið.«
Þetta sama vil ég segja við
yður um afstöðu yðar til Krists.
Brennið brýrnar að baki yðar.
Gjörið alvöru af því að segja
skilið við hið liðna.
(H. Drummond).
l)r ýmsum áttum.
Blaðinu hafa nú bæzt ríimlega 70
nýir kaupendur. Gætuð þér ekki
hjálpað til þess að þeir væru orðnir
100 við næsta tölublað?
★
Skáldsagan, sem hefst í þessu blaði,
er eftir sænsku skáldkonuna Elisa-
beth Beskow. Sagan er aðeins rúmar
60 blaðsíður.
★
Fönikumenn, sem taldir voru dug-
legustu sjómenn forn: Idarinnar,
höfðu engan annan áttavita en dff-
una. Pegar eitthvert af skipum
þeirra lagði til hafs, voru hafðar
nokkrar dúfur meðferðis. Þegar þeir
þurftu að átta sig, eða vita hvorl.
þær voru nálægt landi, sleptu þeir
einni af dúfunum. Þegar fuglinn var
kominn nógu hátt upp, gátu þeir átt-
að sig og farið í þá átt, sem hann
flaug. Plínius eldri minnist einnig
á þetta. Oið Biblíunnar um dúíuna,
sem Nói sendi út frá sér úr örkinni
eru þá ekki uppspuni, heldur svara
þau nákvæmlega til þessarar fornn
sjðmannavenju, sem maður rekst
cinnig á hjá Indverjum á blómaár-
um þeirra sem sjómanna (um 700
f. Kr.).
★
A Indlandi eru nú nálægt. 6% millj.
kristinna manna. Af þeim eru 2/5
hlutar kaþólskir. Um 5000 mótmæl-
enda trúboðar frá Evrópu og Ame-
ríku starfa á Indlandi.
Mótmælendatrúboðið á samtals um
15 þús. barna og unglingaskóla, 500
æðri skóla og 38 lýðháskóla. Einnig á
trúboðið um 200 spítala og fjölda
annara liknarstofnana.
★
1 fréttum, sem sKristel. Dagbl.
birti frá Færeyjum, er sagt frá þvS
að unnið sé að byggingu <1 nýrra
kirkna 1 vetur. Eru þær byggðar að
nokkru Ieyti með styrk frá I.ögþing-
inu, en einnig með frjálsri fjársöfn-
un. Pað, sem þó vekur mesta athygli
manns er, að íbúar þeirra sókna, sem
i hlut eiga, vinna að meiru eða minna
leyti að kirkjubyggingunni í sjálf-
boða vinnu. Verkið verður þvi helzt
að vinna að vetrinum, áður en hinir
yngri menn fara burt í atvinnuleit.
Mikil heill er það hlutaðeigandi söfn-
uðum, að slíkur áhugi fyrir kirkjunni
skuli vera meðal safnaðarmeðlim-
anna.
★
Trúlboði nokkur heyrði eitt sinn
(vo Kínverja tala saman á eftirfar-
andi hátt. Annar þeirra var kíistinn.
»Trúir þú að Guð sé til?« spurði
annar, bersýnilega tll þess að hæða
landa sinn.
»Já, ég trúi því,« svaraði hann.
»Trúir þú einnig þvl, að Guð sé
alstaðar nálægur?«
»Já, ég trúi því.«
»Trúir þú, að til sé eilíf glötun?«
»Já.«
»Heldur þú þá, að Guð sé í glöt-
uninni?«
Augnablik sat hinn kristni Kín-
verji þögull og sneri bjarta sínu til
Drottins til þess að öðlast ljós og
leiðbeining. Því næst svaraði hann:
»Ég get líka svarað þessari spurn-
ingu. Dýrð Guðs og hátign er á
himni. Náð Guðs og miskunn er á
jörðu, en reiði Guðs er í glötuninni.c
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
5
var til með að halda, að han.n gæti náð einhverju
takmarki uppi í skýjunum.. Hann var rid.dara-
leg-t flón, sem vel gat fundið u.pp á því að fara
að berjast við vindmyllur. Elsa Vinge brosti meo
sjálfri sér, og það kom viðkvæmni í augnaráð
hennar, þegar hún hugsaði um Hjálmar Brenn-
ing; en hann var henni ekki neitt, því að ha,nn
var ekki annað en drengur ennþá. En<?inn gat
vitað, hvernig hann yrði, þegar hann þroskaðist.
I þessari svipan kom einmitt sá, sem hún
var að hugsa um, inn í anddyrið. Hann varó
himinlifandi, þegar hann sá hana s:tja eina
við arininn, Hann bar með sér svalandi kulda
að utan. Það var enn þá hrím í yfirskeggi hans
og í löngu, augnahárunum, en það þiðnaði brátt
af hitanum frá eldinu.ro.
Viðkvæmnin hvarf ekki úr augnaráði Elsu,
þegar hún beindi því til hans, og sá hann standa
þarna myndarlegan, ung,an og glaðlegan.
Uppörfaður af þessu settist hann niður við
fætur hennar og hallaði sér upp að knjám henn-
ar, og var honum fyllilega ljóst, að hann leyfði
sér nokkuð, sem hún myn.di ekki leyfa neinum
öðrum. Hún þoldi honum það, af því að ha.nn
var ekki annað en drengur.
»Hvað eruð þér með þarna?« spurði hann,
þegar hann lagði óvart handlegginn yfir vasa.
hennar og heyrði skrjáfa í pappír.
»Bréf,« svaraði hún kæruleysislega og hélt
6
áfram, til þess að hann fengi ekki tíma til frek
ari spurninga. »Hve nær fæ ég að sjá vísurn-
ar, sem þér lofuðuð mpr?«
»Ekki ennþá. En frá hverjum er bréfið?«
»Hvaða forvitni er þetta! Af hverju fæ ég
ekki vísurnar núna?«
»Hvers vegna svarið þér ekki spurningu
minni?«
»Hvers vegna svarið þér ekki minni?«
Hún brosti og reyndi að slá öliu upp í garoan;
henni fannst það alger óþarfi, að Hjálmar kæm-
ist að bréfaskiptum þeirra Eiríks.
»Ungfrú Elsa!« sagði hann með ásökunar-
hreim í röddinni,
»Herra Hjálmar!« svaraði hún í sama tón og
augu. hennar tindruðu af glettni.
Hann gat ekki stillt sig um að brosa.
»Eg þori að veðja, að þér eruð með vísurn-
ar á yður,« sagði hún.
»Og ef ég er með þær, hvað þá?«
»Þá látið þér roig .hafa þær undir eins.«
»Ef ég geri það, þá segið þér mér frá hverj-
um bréfið er?«
»Það er alveg undir því komið, hvernig mér
líka vísurnar,« svaraði hún.
Hann hristi höfuðið með þannig svip, að það
var eins og hann vild,i segja, að hún væri ómögu-
leg, en það var einmitt það, sem honum geðj-
aðist að. Hikandi hneppti hann jakkanum frá og