Bjarmi - 01.08.1936, Blaðsíða 3

B J A R M I
59
KIUSTILEtiT HEIMILISBLAÐ
Otgefantll: Ungir mcnii í Kcykjnrik.
Áskriftaivjnlil kr. 5.01) á ári.
Kciinir út 1. <ig 15. livcrs mánjiðrr.
(i.ialddagi 1. jáni.
KHstjói'ii: Ástráðiir Sigii's cl dórsso i
Kjarni Eyjólfsson
Giinnnr Sig'tu jónsson.
Afgrciðsla Þór.‘götu I. — Sími ”5(U.
Pósthólf 061.
Prentsniiðja Jóns Helgasonar.
Vakning.
Tslending-ar hafa unun af að
tala um vor og vorboða, Þegar
líður á veturinn fara þeir að
þrá vorið, og Ijegar fyrstu, vor-
boðarnir koma, hlýnar.þeim um
h.jartaræturnar. Vorið kemu.r
nreð líf og* yl.,
En í, Guðsríki? Er eins v.ak-
andi vorþrá í hjörtum manna
hér á landi gagnvart blómgun í
ríki Guðs? Það virðist ekki svo.
Utan. að berast fréttir um
trúarvakningar, sem grípa
hundruð, já, þúsund.ir manna
með sér. Raddir mannanna
þagna, og raust heimsins hljóðn-
ar — það er Guð og Guð einn,
sem fær að tala,. Réttlæting frá
Guði, fyrir trúna á endurlausn-
ina í Kristi Jesú, fær bústað í
hjartanu í stað eigin hroka.
Kraftu.r andans til helgunar fær
að komast að í lífi manria, í stað
sjáifselsku og syndalífs., Kær-
leika Guðs er úthellt í hjörtun í
stað mannlegrar kærleikskennd-
a.r. Nýtt líf, nýr kraftur, ný af-
staða til Guðs veitist hjörtum,
sem leyfa Orði Guðs að komast
að með hinn aijvarlega sannleika
u.m manninn og Guð.
En hér heimia?
Hér hljómar einnig boðskap-
urinn frá Guði, Guði sé lof! Hér
endurnærast og vakna hjörtu.
En vakningu — fáum við ekki
bráðum trúarvakningu? Spurn-
ingin er heit, hjartað brennur
— og- Guð bíóur með náðargjaf-
ir sínar, að menn taki við þeim,.
- Biðjum urn vakningu! Bið.j-
um Guðsorðinu greiða braUit inn
í hjörtu meðbræðranna!
Guðs náð leitar inn í hjarta
þitt — Fær Guð að tala við þig
— eöa á sjálfsvilji þi,nn og álit
mannanna. hefðarsætið í hjarta
þínu? — Guð þrýstir á með
vakningu til handa þjóðinni, þó
hún standj á móti. Það er
miargt, sem bendir til þess, að
sú stíí'ia springi og Orð Guðs
leiti inn yfir landið, því margar
sálir þyrstir eítir Orði frá Guði
— eftir að reynt hefir verið að
halda því frá þeim árum saman.
Þar, sem Guðs Orð fær að kom-
ast að, þar verður vakning.
Hvar verðiir |hi í eilífömni?
Eitt sinn konr ungur franskur
maður til hins fræga enska geð-
veikralæknis, Forbes Winslow
eldri, til þess að fá leiðbeining-
ar h.já honum. Hann hafði með-
mæli frá ýmsum kunnum mönn-
um í Frakklandi, meðal annara
Napoleon III, sem var keisari
um þessar mundir. Dr. Forbes
Winslow las bréfin, sneri sér þvi
næst að hinum unga, manni og'
sagði:
»Hvað er að yður?«
»Ég veit það ekki«*
»Ha,fið þér orðið fyrir fjár-
tjóni?«
»Nei, ekki nýlega«.
»Hafið þér beðið álitshnekk?«
Nei, ekki svo ég viti til«.
»Hafið }iér misst einhvern
vin?«
»Nei, ekki nýlega«.
»En hvað er það þá, sem
sviptir yður friði?«
»Dr. Winslow, það' vil ég helzt
ekki segja yðúr«.
»Ef þér ekki segið mér það,
get ég ekki hjálpað yður«.
»Jæja«, svaraði maðurinn,
»erfiðleikar mínlr eru þessir:
Ég er frjhyggjumaðu.r, og faðir
minn var það einnig. En þó und-
arlegt kunni að virðast, þá
stendur ]>essi spurning ljóslif-
andi fyrir mér, á hverju kvöldi,
er ég geng til hvíldar: Eilífðin!
Hvar verð ég í henni? Ég get
ekki sofið á næturnar, heldu,r
aðeins hugsað um þessa spurn-
i.’igu. Ef mér tekst að blunda,
þá tr það hræðilegra, heldur en |
að vaka, og ég vakna með skelf-
ingu við vondan draum. Þessi j
spu.rning þjáir mig alla nóttina-
Eilífðin! Hvar verð ég í eilífo-
inni«.
Dr. Forbes Winslow svaraði:
»Eg get ekki hjálpað yður, en
ég get sagt yður frá lækni, sem
getur hjálpað yður«. Að svo
mæltu tók hann Biblíu, sem lá
þar á borðinu, fletti upp Jesaja
53,5 og las: »Hann var særður
vegna vorra synda og kramdnn
vegna. vorra misgjörða; hegning-
in, sem vér höfðum til unnið,
kom niður á honum, og fyrir
hans benjar urðum vér heil-
brigðir«.
Hæðnisbros lék um varir j
franska mannsins, er hann
sagði: »Dr. WinsJow! Ætlið ])ér
a,ð telja mér trú u.m, að svo
þekktur vísindamaður sem þér,
trúið hinum úreltu hjátrúar-
kreddum kristindómsins?«
»Já«, svaraði dr. Forbes
Winslow, »ég trúi á Jesúm
Krist, og ég trúi Biblíunni. Trú- '
in á Ritninguna og‘ á Krist, hef-
ir frelsað miig frá því að verða
eins og þér eruð«.
Frakkinn laut höfði augna-
blik. Því næst sagði hann: »Sem
heiðarlegur maður ætti ég að
minnsta kosti að vera fús til að
íhuga málið. Viljið ])ér leiðbeina
mér?« '
Dr, Windslow samþykkti það,
og geðveikrakoknirinn varð sálu-
sorgari. Hann sýn.dj hinum unga
manni veg Guðs Orðs frá
myrkri til Ijóss. Eftir 3—4 daga
voru efasemdir hans horfnar, og
hann sneri til Frakklands með
frið í hjarta, þvi hann hafði
fengið sva,r við þessari spurn-
ingu: Hvar verð ég í eilífðinni?
— En þú lesar’i? Ert þú fuliviss
um afdrif sálar þinnar? Hefir
Jesús Kristur fengið að leggja
vitnisburð sinn í hjarta þér?
Athugaðu það vel, því á því
byggist andleg velferð þín um
eilífðí »Trú þíni á Drottin Jes-
úm og þú munt hólpinn verða«.
(Post. 16.31).
Kraftaverk.
Miðaldra maður, sem verið
hafði mikill drykkjumaður,
snerist til lifandi trúar. Nokk-
urum mánuðum síðar hitti hann
nútíma frí.h.vggjumann og fann
sig knúðan til þess að vitna fyrir
þeim manni, sem hallmælti
þeirri trúarvakningu, sem var í
bænum.
»Svo að þér eruð einnig orð-
inn »aJ'turhorfinn«, sagði frí-
hyggjumaðurinn, »þér trúið þá
líklega k.raftaverkum?«
»Já, það geri ég«, svaraði
hann,
»Þá getið þér ef til vill sýnt
mér, hvernig Jesús breytti vatni
j í vín, eins og sagt er frá í Biblíu
yðar«.
BRITTA
51
stúlkunni, sem gefið hafði, — Án þess að skeyta
um hávaðann og glaðværðina í kringum sig, las
j hann það, sem hér fer á eftir:
Til hins óþekkta vinar míns!
Þiggið gjöf frá stúlku, sem ber umhyggju fyr-
ir sjómönnum. Þér getið ef til vill haft gagn af
henni. líg hefi saumað svo margar góðar óskir
um lieill og hamingju inn íhana. Fyrst af öUu
óska ég, að Guð megi verða Guð hjarta yðar,
ef hann er það ekki þegar. Ef þér tilheyrið hon-
um, þá getur hann varðveitt yður; ef þér til-
heyrið honum ekki, þá get.ur hann fumdið yður,
því að' vegir hans liggja einnig um hafið og hin
miklu vötn.
Það vœri gaman að fá. að vita, hver hefir
fengið gjöf mína. Ef yður skyldi langa til að
skrifa og segja mér eitthvað um sjálfan yður,
þá skuluð þér skrifa til
fírittu lieiner, Skógarvarðurbústaðnum,
Ortofte, Svíþjóð.
»Hjálmar«, hvíslaði Níels í eyru hans, »þykir
þér mjög leitt, að þú skulir ekki geta komizt
héðan?«
»Af hverju. heldur þú það?« spurði Hjálmar
utan við sig.
»Þú ert þannig á svipinn. Allir hinir masa og
eru glaðir, en þú situr þögull og ert svo alvöru-
52
gefinn á svipinn, Ertu þá ekki ánægður með
það, sem þú heíir fengið?«
»Jú, meira en ánægður«, svaraði Hjálmar eins
og í draumi.
»Sjáðu hvað ég fékk! Er það ekki fa.llegt?«
spurði Níels.
Hjálmar dáðist að gjöfinni og sýndi honum
sína, þegar hann var búinn að stinga bréfinu í
vasann. Níels þótti mjög gaman að »sjómanns-
frúnni« og óskaði vini sínu til hamingju með
þetta óvænta »hjónaband« hans þetta kvöld.
Nú var aftur tekið að leika á orgelið, og allar
raddir tóku undir lokasálminn með enn meiri
krafti en áður, Síðan bað prestu,rinn stutta bam,
áður en menn skildu.
»Ætlar þú nú að fara til ,hinna?« spurði Níels,
þegar hann og Hjálmar voru aftur komnir út
á götuna.
»Eg fer að minnsta kosti heim með þér
fyrst«, svaraði Hjálmar.
»Sérðu eftir því að þú fórst með til sjómanna-
heimilisins?«
»Nei, ekki get ég sagt það«.
»Ó, það var gott«, sagði Níels og létti auö-
sjáanlega, »því að ég hefi skemmt mér svo vel,
en það hefði eyðilagt fyrir mér hálfa gleðina,
ef ég hefði vitað að þú hefðir bara setið og látið
þér leiðast mín vegna«.
Sjómannaheimilið var rétt við höfnina. Þess