Bjarmi - 15.04.1938, Blaðsíða 3

B J A R M I
3
Ertu i hópi vakandi lærisveina?
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
Kemur út 1. og 15. hvers mánaðar.
Útgefandi: Ungir menn í Reykjavík.
Ritstjórn:
Ástróður Sigursteindórsson.
Bjarni Eyjólfsson,
Gunnar Sigurjónsson.
Afgreiðsla Þórsgötu 4. — Sími 3504.
Áskriftargjald kr. 5.00 á ári.
Gjalddagi 1. júní.
Pósthólf 651.
FÉLAGSPRENTSMIÐJAN
Tilkynningar um þátttöku liafa
streymt inn, síöan síðasta blað
kom út. Nú hafa 105 þátttakend-
ur gefið sig fram á afgreiðslu
„Bjarma“ og eitthvað talsvert hjá i
umboðsmönnum, sem vér ekki !
höfum fengið fregnir frá ennþá;
Ef að líkum lætur, verður ekki
færra en rúmlega hálft annað
liundrað fastra þátttakenda, og
ef til vill fleiri.
Oss er ljóst, að talsverl veltur
á að þetta mót lakist vel og það
er sjálfsagt öllum trúuðum vin-
lim ljóst. Takist mótið vel, getur
það fremur en nokkuð annað orð-
ið til þess að hnýta trúaða vini
fastar saman til starfs fyrir
Drottin.
Vér viljum ennþá einu sinni
biðja alla vini evangelisk-lúth-
erskrar kristni að sameinast í
fyrirbæn fyrir þessu móti. Vér
höfum í starfi voru fyrir blaðið
fengið að þreifa svo dásamlega á
því, hve bænin megnar mikið, að
vér erum þess fullvisir, að hvert
það slarf, sem unnið er með bæn,
ber ríkulega ávexti. Og jafn sann-
færðir erum vér um það. að það
kristilegt starf, sem ekki er lagt j
fram fvrir Guð í bæn, er einskis i
i
nýtt. „Blessun Drottins, hún auðg- j
ar, og erfiði mannsins bætir engu
við hana,“ segir lieilagt orð.
Vinir! Bæði þér, sem komið og
þér sem ekki getið komið ýmissa '
orsaka vegna: Biðjið fyrir mót-
inu, að Guð vilji gefa oss heilag-
ar stúndir með sér, svo vér mætt-
um auðgast að blessun bans. Og
biðjið þess, að blessun megi veit-
ast á þessu móti, ekki einasta
þátttakendum, lieldur streymi
blessunin frá því út um landið,
þó hægt fari, og ávextir megi
koma í ljós í auknu trúarlífi.
í fæstum orðum: Leggið mótið
í einlægni fram fyrir Guð. Ilann
veit hvers vér þörfnumst, og liann
mun veila oss það, ef vér tökum
á móti.
„Gjörið í öllum hlutum óskir
yðar kunnar Guði með bæn og
beiðni ásamt þakkargjörð" (Fil-
ip* 4, 6).
„Og sérhvað það, er þér beið-
ist í bæninni trúaðir, munuð þér
öðlast.“ (Matt. 21, 22).
bað dylst engum, sem lmgsar,
að fram undan eru áíök i and-
lcgri baráttu þjóðarinnar, mciri
og afdrifarikari, en margan grun-
ar. Það verða átökin milli hinn-
ar kristnu kenningar — boðska])-
arins um náð og frelsi Guðs, til
handa syndugum mönnum, í syni
hans Jesú — annars vegar, og
vantrúarinnar og afneitunarinn-
ar í sinum mörgu myndum bins
vegar.
Þessi barátta stendur nú þegar
yfir, og hún hefir staðið yfir í
aldaraðir. Vantrúin hefir stöðugt
reynt að grafa undan trúnni á
sannleika fagnaðarerindisins um
Jesúm Ivrist. Og' henni hefir orð-
ið vel ágengt. En að líkindum
hefir lienni óvíða orðið eins vel
ágengt og á Islandi. Hér liefir
hún komizt i ríkari mæli inn í
kirkjuna sjálfa, en víðast hvar
annarsstaðar. Það eru þau ein-
kenni og engin önnur, sem sifellt
er verið að Iiossa, sem ágæti is-
lenzkrar kirkju umfram öll önn-
ur kirkjufélög heims. (Sira Jak-
ob Jónsson lýsir því svo: „Ég
Iield því hiklaust fram, að ís-
lenzka þjóðkirkjan standi skör
framar kirkjum annara landa,
þeim, er ég hefi fengið einliverja
þekkingu á.“)
Aðeins dálítið leiðinlegt, að á
sama tíma og slíku er lýsl vfir,
er ekki meiri þróttur i starfi
kirkjunnar en það, að 10—14
prestaköll af um 100 standa auð,
og enginn fæst til að sækja um
þau. Messuföll eru fleiri en í
kirkjum annara landa, þeim,
sem vér þekkjum til. Kirkjulegt
starf margfalt minna en í nokk-
uru öðru lúthersku landi, og á
það jafnt við um liknarstarf,
fræðslu og uppbyggingu, svo að
ekki sé nú talað um annað eins
og trúarlega vakningu, því það
má ekki heyrast nefnt í flestum
íslenzkum kirkjum. Það er eilt af
því, sem setur islenzku kirkjuna
framar en kirkju nokkurs ann-
ars lands, að dómi sumra. Reynd-
ar er það nú aðeins vitnisburð-
ur um álirifaleysi og alvöruldysi
boðskaj)arins, að trúarvakning
vcrði ekki. En sumir liafa þann
undarlega hæfileika, að tclja það
trúarlífinu til gildis, að það grípi
elcki um sig. I Biblíunni er slíkt
kallað að lifa að nafninu til, en
vera dauður. Og við þann söfn-
uð, sem þannig er, sagði Jesús:
„Vakna fm og stvrlc bið annað,
sem ætlar að devja.“
Já, vakna þú, það er einmitt
kall Jesú lil lærisveina sinna.
Vakna þú og vakiu, því liðið er
á nóttina. Trúarlífið er barátta,
og enginn tekur sofandi þátl í
bardaganum. Nei, Jesús vill eiga
sérhvern lærisvein algjörlega,
þannig, að maður bafi gengið
bonum á vald með vitund og
vilja. Og sá, sem það hefir gert,
liann verður á verði. Hann lifir
Ivristi, því liann hefir tekið heila
og ákveðna afstöðu með lionum.
Og' um leið og hann hefir gert
það, þá vill hann vera með í því
að vinna að framgangi boðskap-
arins um hann. Og á því sviði
þurfum vér öll að verða betur
hluttakandi og vakandi en verið
liefir. Ekki sízt vegna þess, að
baráttan á eftir að barðna og
stefnumörkin að skýrast.
Vinur! Oss langaði til að spyrja
þig: Hefir þú tekið afstöðu með
Jesú Ivrisli, eins og hann var og
er? Og viltu fvlgja lionum þann-
ig, hvað sem mennirnir segja um
liann og þig?
Vér segjum þér með allri þeirri
alvöru, sem oss er unnt: Gefðu
Jesú Kristi líf þitt og vilja. Hlust-
aðu á liann og hlýddu honum,
því liann einn leiðir þig' veg' sann-
leikans og frelsar sál þína. Það er
vissulega satt. IJann einn gefur
þér sigur yfir svndinni — ])essu
blindandi afli bölvunarinnar,
sem margir reyna að segja þér
að sé ekki til. En komdu til Jesú
sjálfs og spurðu Iiann að því, og
þá muntu heyra sannleikann.
IJann einn getur fullnægt þeirri
þörf hjarta þíns, sem krefst þess,
að þú eigir ekki aðeins tilveru,
Iieldur líf í anda og sannleika.
*
Já, allt þetta vildum vér segja
þér eins skýrt og vér getum, þvi
vafalaust kemur sú stund, að óp
vantrúarinnar reyna enn á ný að
vfirgnæfa sannleikann um Jesúm
Krist. Og þegar sú stund kemur,
er hver sá sæll, sem á Jesúm
Krist í bjarta sínu og vill vinna
fyrir liann.
Og nú í dag getum vér undir-
búið margan sigur fvrir málefni
bans, með því að vera með í hópi
þeirra, sem biðja, að hann megi
sigra. Því ennþá hefir það ekki
lieyrzt, að bænir lærisveina hans
hafi ekki megnað að greiða hraut
sigri lians, yfir sterkustu stefnum
vantrúar, jafnvel þegar blómi
þeirra virtist mestur.
Biðjandi lærisveinar þurfa ald-
rei að óttast.
Vilt þú ekki vera með i þeirra
hóp ?
Það verður hver sá, sem trúir
á Drottin Jesúm Krist.
Og sá, sem trúir á liann, hefir
eilift líf, því hjálpræðið er ekki
í neinu nema nafni Krists. Um
það getur þú verið viss, hvað
sem menn segja.
SÓLARUPPRÁS.
fyrir. — Annars .... nú, það er sama um það.
Hefir þú skilið mig? Farðu svo að hátta.“
„Já, en pabbi ....“. Edel liikaði við.
„Farðu!“ sagði hann og stappaði í gólfið, „farðu
þegar faðir þinn skipar þér það.“
I stað þess að hlýða honum fleygði hún sér snökt-
andi um liálsinn á föður sinum og sagði:
„Pabbi, elsku bezli pabbi, bvers vegna ertu svona
reiður? Ég skal nú fara .... en þú verður að lofa
mér einu fýrst.“
Séra Fangel revndi að losa hana við sig, en það
var eins og faðmlag hennar hefði dregið allan mátt
úr handleggjum hans, hann gal það ekki og Edel
hafði yfirhöndina.
„Hverju á ég að lofa þér?“ taulaði liann.
„Að þú verðir góður við liana mömmu.“
„Er ég það ekki?“
„Jú, pabhi, en þú átt að vera það líka í kvöld,
og þó sérstaklega í kvöld, því að lienni liefir lið-
ið svo illa.“
Ilann liafði oft og tíðum beðið lægri lilut fvrir
þessu ógnar valdi, sem nú liafði vafið lilekkjum
sínum að hálsi lians, og þó að liann væri miklu
helur brynjaður gegn þvi þetta kvöld en venju-
lega, þá mátti það sín þó betur. Ilann varð að láta
undan, en hann vildi þó ekki gera það meira en
nauðsynlegt var og sagði því stutlur í spuna:
„Nú, farðu þá að liátta!“
Edel kyssti hann þá og gekk svo til mömmu sinn-
ar og kyssti hana líka. Að svo búnu fór hún lil
herbergis síns.
Þegar hún var farin, stóð séra Fangel upp og
gekk npkkrum sinnum fram og aftur um gólfið,
síðan staðnæmdist liann frammi fyrir konu sinni
og sagði i hvössum rómi:
„Leyfist mér svo ....“, en honum varð orðfall,
er hann sá fölvann og þjáningarsvipinn á andliti
hennar. Hann spurði þvi kalt, en dálítið mildara:
„Ertu veik?“
„,Tá,“ svaraði hún þunglega, „ég er veik — svo
sálarveik sem nokkur maður g'elur orðið.“
„livað áttu við?“
„Æ, pabbi, ég á við það, að friðleysi og kvöl
fvllir sál mína —- vegna þess — vegna þess . . . ja,
þú mátt gjarnan fá að vita það — vegna þess að
ég hefi komizt að raun um það, að ég er glötuð
sál, langt fjarri frá Guði.“
Séra Fangel hugsaði sig um andartak. Rei'ðin
var að ná yfirhöndinni lijá honum aftur.
Svo byrjaði liann:
„Það stendur heima. Nú skil ég hvernig í öllu
liggur. Þó að ég hefði ekki fengið vitneskju um
það af tilviljun, að þú varst í þessu — eiturlofti,
þá hefði ég getað gelið mér þess til núna. Þarna
sérðu nú ávexlina af þessu, eitraða sæði, sem þessi
flokkur stráir út, — ófrið, glötun heilbrigðrar lífs-
gleði, og eymd. En ég gæti líka sagt: Þetta er þér
mátulegt. Hvaða erindi áttirðu þarigað? Hver bað
þig að ganga á þeim leiðum? Hefir þú liugsað um