Bjarmi - 15.04.1938, Blaðsíða 4

4
B J A R M I
Tvær raddir.
Úr bréfi.
Bjarraa hafa borizt tvær kveðjur frá
Ameríku. Önnur kom í bréfi, og birt-
um vér hér kafla úr ]>ví:
„Eg las um ykkar fyrirhugaða mót
á komanda sumri, og varð hrifin af
þeirri hugmynd. Ég ér sannfærð um,
að ]>að muni bera blessunarríkan á-
vöxt Guðs ríki til eflingar.
Alikið væri indælt að geta verið
sjónar- og heyrnarvottur að því, sem
þar fer fram. Til þess eru þó bæði
fjarlægð og hár aldur til fyrirstöðu. En
fyrir vinarhug og fyrirbænir mönnum
og málefnum til blessunar er engin
fjarlægð til. Guði sé lof! Á þann hátt
verð ég með. Og til þess að sýna i
verkinu löngun til þátttöku, sendi ég
hér með íji 10, sem ég hið ykkur að
veita móttöku málefni ]>essu til styrkt-
ar. Bið Guð að blessa ]>essa viðleitni
ykkar og hvert það áform, sem miðar
að að efla bróðurkærleika milli trú-
aðra manna.
Ég vil geta þess, að það er ekki fyr-
ir viljaleysi, að ég hefi ekki útvegað
nýja kaupendur handa „Bjarma“, því
ég óska, að það góða blað væri gestur
á hverju íslenzku heimili. Ég bý úti
á landi og er orðin gömul (82 ára),
og þar af leiðandi hefi ég lítið tæki-
færi til að gjöra nokkuð fyrir blaðið.
Ég enda svo þessar línur með hjart-
ans þökk fyrir allt ]>að fagra, sanna
og góða, sem blað ykkar Bjami hefir
færl mér og ölluin lesendum sínum.
Óska ykkur og blaði ykkar blessun-
ar Drottins í framtíðinni.
Með vinsemd,
S. B.‘“
Þetta er nú fyrri kveðjan frá Ame-
ríku.
Frjálslyndið talar.
Hin er í dálítið annari tóntegund
og orðbragð sömuleiðis allt annað. —
Séra Jakob Jónsson, fyrverandi
prestur á Norðfirði, nú undanfarið
þjónn í trúarfélagi því, sem kallast
Sambandssöfnuður, ritar í Al])ýðuhlað-
ið langa og leiðinlega grein um íslenzkt
kirkjulíf. Margt er þar spaugilega sagt.
Auðvitað víkur hann lílilsháttar að
Bjarma. Um það segir svo: „Nú hefir
hinn aldraði ritstjóri látið af störfum,
en þeir, sem við tóku, hafa gert ritið
að einhverju því óskaplegasta blaði,
sem ég minnist að hafa séð. Ofstæk-
ið, sjálfsréttlætingin, afturhaldið, ó-
sanngirnin, fáfræðin og frekjan flóir
yfir alla barma í þeim tölubl., sem
mér hafa borizt. Það er himinhrópandi
öfugmæli, að annað eins skuli vera
gefið út á íslandi. Og þó er annað
v'erra: Það sýnisl vera tekið mark á
þessu. Svo og svo margir ungir prest-
ar styðja þessa dásamlegu útgáfu með
því að skrifa greinar og birta prédik-
anir í blaðinu.“
*
Vér viljum aðeins benda á það hros-
lega í þessum sanngjarna og mjög svo
hófstillta dómi þessa unga prests, að
það einasta, sem hann færir rök fyrir
af öllu þessu orðaskvaldri er, að mark
virðist tekið á blaði voru. Það er það
eina, sem hann færir staðreyndir fyrir
í grein sinni. Allt annað eru býsna
máttlaus og innantóm stóryrði, hagan-
lega raðað í setningu, en annars gaml-
ir kunningjar, sitt á hverju lagi. En
sönnun færir hann fyrir því, að mark
sé tekið á blaðinu, og það af lúthersk-
um prestum. Betri dóm gat blað vort
ekki fengið — og sannur hlýtur hann
að vera, úr því að hann kemur frá
jafn áköfum og vandlætingasömum
andstseðingi.
Ánægjan er í ríkum mæli vor.
Vér bíðum eftir næsta stóradómi
sanngirninnar.
Dekkir pú syndina?
Einu sinni var ég að haða mig í
Sutley-fljótinu og sökkti mér á kaf.
Það lá djúpt vatn ofan á mér, en ég
fann ekki lil nokkurs þunga af því.
Þegar ég kom aftur upp á bakkann, þá
hóf ég krukku á loft, fulla af þessu
sama vatni, og fann að hún var þung.
En meðan ég lá sjálfur i vatninu, þá
fann ég ekki til vatnsþungans.
Eins er ]>ví háttað um syndarann.
Hann veit elcki, að hann er syndari,
meðan hann lifir í syndinni.
(Sundar Singh).
Ætlar þú að vera með á mót-
inu í Hraungerði?
Ef svo er, ertu þá búinn að
tilkynna þátttöku þína?
Frestur er að verða útrunninn
fyr en varir.
Trúarfullvissa.
Hve sælt, þegar bylgjan sig brölt
hefir reist,
með harnslegu hjarta að geta þá treyst
þeim Guði frá æsku, sem oss hefir leilt
: |: svo iiruggt og hlessað ég veit
eigi neitt. :|:
Hve sælt, þegar iðrunin hrellir
minn hug,
að hugsa umJesúm,það eykur mér dug;
hans blóð læknar sár, er min synd
hefir yeitt.
:|: Svo sefandi’ og huggandi veit ég
ei neitt. :|:
Hve sælt er við skaparann sáttumaðná,
þeim sáttum, er varað að eilifu fá; .
og himneska landið í anda sjá eitt,
: |: svo indælt og blessað ég veit
eigi neitt. :|:
Þótt veröld á Guðs orði vili ei skil
og vilji það efa, að sólin sé til,
])á veit ég af raun, að hún vermir
og skín,
: i: ég vcit liver mér líknar — og
sælan er mín. :|:
Jonas Dahl. B. .1. (Þýtt).
Úr ýinsuiii áttuin.
Gunnar Sigurjónsson fór, eins og áð-
ur er getið, með „Esju“ til Austfjarða.
Ilann dvaldist nokkura dyga á Eski-
firði og héll þar almennar samkomur
og biblíulestra. Samkomurnar voru
sæmilega vel sóttar.
Hann fór einnig til Norðfjarðar og
hélt þar 2 almennar samkomur, en
enga bihlíulestra.
í næsta hlaði verður nánar sagt frá
])essu starfi voru út um landið.
Ef til vill mun G. S. bráðlega fara
til Vestfjarða, en livenær það verður,
er óákveðið ennþá.
*
Meðlimir liithersku kirkjunnar voru
taldir 84 miljónir árið 1937. Af þeim
húa um 01 milj. í Ervópu. Meðlimum
kirkjunnar fer fjölgandi víðast hvar.
óskar öllum les-
endUm sínum
gJedílegs sumai’s/
En þó á hún viða við mjög mikla erf-
iðleika að etja, þar sem hún er minni-
hluta kirkja og býr við andstöðu öfl-
ugra ríkiskirkna eða óvinveitts ríkis-
valds. Daprasta myndin er hin sorg-
legu örlög lúthersku kirkjunnar í Rúss-
landi. Fyrir heimsstyrjöldina voru í
henni rúmlega 1 milj. safnaðarmeð-
limir, sem áttu um 200 kirkjur og
höfðu 230 þjónandi presta. í dag hefir
þessi kirkja verið lögð í eyði. Dr. Jör-
gensen, sem er einn af fremstu mönn-
um i starfi kirkjunnar til hjálpar bág-
stöddum kirkjum og söfnuðum, vissi
um 14 þjónandi lútherska presta í Rúss-
landi árið 1930, en nú er þar enginn
prestur. Skömmu fyrir jól voru tveir
síðustu prestarnir settir i fangelsi. En
trúin hefir ekki verið upprætt. Lút-
hersk kristni lifir ennþá í „katakomb-
um“.
*'
Innihald Bibliunnar er ekki hinar
j'éttú hugsanir mannsins um Guð, held-
ur hin sanna liugsun Guðs um mann-
inn. (Karl Barth).
*
Skýrslur Biblíufélaganna bera það
með sér, að á Spáni hafa aldrei ver-
ið seldar eins margar Biblíur og und-
anfarið. Útgáfa af Nýja-testamentinu,
með skýringum, er mikið lesin af her-
mönnum i skotgröfunum, og hefir ver-
ið fengin á öll herbokasöfn spænsku
stjórnarinnar.
*
Kaupendur eru beðnir að fyrirgefa
þann drátt, sem orðið hefir á útkomu
þessa blaðs.
Sselurík von
Ó, ])egar saman hólpin hjörð
á himni safnast skal, —
af hverri tungu, hverri þjóð,
:!: i himins dýrðarsal. : |:
afleiðingarnar — fyrir mig? Hefir þú íhugað livað
það þýðir — konan prestsins á samkomum hjá
þessum — tiú, það er hezt að nefna þá ekki. Hví-
lík smán, livílík hneisa fyrir mig og livílík cyði-
legging á starfi minu. Nægir þér ekki kirkjan?
Hejuir þú ekki Guðs orð á hverjum sunnudegi?
Er það ekki hverjum ráðsettum manni nægilegt?
Og svo kerniir þetta sjúklega þvaður um að þú
sért „glötuð sál“, langt fjarri Guði. Jú, ætli mað-
ur kannist ekki við smitunarálirifin.. Heldur j)ii að
við getum orðið englar hér á jörðunni, eins og
þelta fólk gerir sér i hugarlund, sem i hlindni sinni
og liroka kallar sig lieilagt? Getur nokkur orðið
heilagur liér í heimi? Erum við ekki syndarar öll
saman? Eða erum við öll saman glötuð fyrir jjað?
Er Guð ekki kærleiksríkur Guð, sem vill að allir
menn verði hólpnir? Ilvers vegna ættir j)ú svo sem
að glatast? Ertu kannske verri en aðrir menn?
Iíefir j)ú ekki lifað hreinu, fögru og guðræknu lifi?
Hvers vegna ætti Guð vor J)á ekki að vcra j)ér náð-
ugur líka? Nei, J)etta eru öfgar og trúarvingl — fé-
legir ávextir af glötunarkenningunni, sem J)ú hefir
vafalaust lilustað á í kvöld. En ég sé greinilega
hver höggormurinn er, sem hefir tekizt að tæla
J)ig út í alll J)etta. Og ég liefi verið svo auðtrúa,
að ala Jiessa nöðru hérna á heimiii mínu, án Jæss
að draga úr henni eiturtönnina. Nú, ég skal tala
við hann á morgun, að mér lieilum og lifandi. En
þér vil ég segja J)að, að ég fyrirbýð J)ér algerlega
að hafa nokkurt samneyti við Jietta fólk framar.
Umhyggja mín l'yrir J)ér og staða mín sem presls,
gerir mér ])að að skyldu, og ég efast ekki um að
skyldurækni þín og tillit til heimilis J)íns og stöðu
þinnar og til starfs míns, muni knýja þig til að
gæta J)in í þessu efni hér eftir.“
Þegar séra Fangel hafði hellt úr skálum reiði
sinnar, tók hann sér sæti; var Iiann þá nokknrn
veginn búinn að ná valdi yfir sér og orðinn ró-
legur.
Frú Fangel sýndi J)ess engin merki, að hún ætl-
aði að svara Jiessu neinu. Hún sat J)arna hreyfing-
arlaus, með hendurnar í kjöltunni og starði fram-
undan sér, hreyfingarlausum, líðandi augum. Þann-
ig sal hún allan tímann á meðan hann lél dælnna
ganga.
Hátíðleg kvrrð ríkti i stofunni. Eina hljóðið, sem
heyranlegt var, var reglubundinn og sogandi and-
ardráttur hjónanna, er endrum og eins var vfir-
gnæfður af suði kvöldflugu undir lampalijálmin-
um.
Séra Fangel hjóst við svari frá konu sinni, en
jiegar liver mínúta leið af annarri, án J)css að j)að
kæmi, J)á fannst lionum J)essi mikla kyrrð of J)ving-
andi ])egar til lcngdar lét. Hann stóð ])ví upp, geklc
til konu sinnar, lagði hendina á höfuð hennar og
sagði, án J)ess að voltaði fyrir reiði í rómnum:
„Jæja, mamma, hvað erl J)ú að hugsa um?“
Frú Fangel leit ])á á hann stórum, skirum aug-
um og horfði á hann andartak Því næst sagði hún
ofur hæglátlega, en lagði J)ó sérkennilega og sterka
Ó, þegar Drottins þjóna fjöhl,
sem þjóna hér á storð,
á himni aftur hittir þá,
: |: sem heyrðu þeirra orð. : |:
Ó, hve þá fagnar frelsi’ og dýrð
hið friða, hólpna lið,
og sínum Guði syngur lof
: |: í sælum himinfrið. : |:
Ó, Drottinn, náð þín dásöm er,
oss drag þú öll til þín,
að visl um eilífð eignumst þar,
:|: sem eilíf dýrð þín skín. :|:
Wexels. B. J. (Þýtt).
Oss hafa borizt um hundrað
nýir kaupendur. Takmark vort
var að fá 15 0. Ef vinir blaðs-
ins leggjast allir á eitt, er auð-
velt að ná í þá 50, sem enn
vantar.
*
Vilt þú nú ekki vita, hvort þú
getur ekki náð í e i n n, þó ekki
væri meira?