Bjarmi - 15.09.1938, Síða 4

4
B J A R M I
Kirkjan og
(Þessi grein, sem hér er birt, er
þýðing á tilkynningu frá Kristelig
Pressekontor, til blaðanna.)
Um mánaðamótin síðustu var
haldin alþjóðlegur fundur í Lar-
vik í Noregi. Fundur þessi var
baldinn af alþjóðasambandi
kirkjudeildanna til eflingar friði í
heiminum. Margir heimskunnir
kirkjunnar menn, frá öllum álf-
um lieims, tóku þátt i mótinu.
Meðal þeirra málefna, sem
mesta athygli vöktu á fundinum
má fyrst nefna stefnu og starfs-
grundvöll sambandsins. Samkv.
skýrslu aðalframkvæmdastjórans,
Henriots, og ennþá skýrar sam-
kvæmt þvi sem Frakkinn Jezé-
quell sagði á fundinum, varð vart
nokkurar afsláttartilhneigingar.
Það komu fram raddir um það,
að sambandið ætti að hafa sam-
vinnu við sannar friðariireyfing-
ar og önnur lík, veraldleg félög.
Gegn þessari hugsun tók Berg-
grav biskup fyrst og fremst skýrt
og ótvírætl til orða. í snjöllu er-
indi, sem nærri því allir þátttak-
endur, með Dickinson lávarði í
hroddi fylkingar, lýstu fylgi við,
hélt biskupinn því fram, að grund-
völlurinn undir starfi alþjóða-
sambandsins yrði að vera hákristi-
legur (central lcristelig). Menn
yrðu að leita til þeirrar uppsprettu,
sem allur kristinn friður, vinátta
og velvilji á upptök sin í, nefni-
lega kross Ivrists. Hinar gömlu
mannúðar og hugsjónalegu starfs-
leiðir væru hrundar. Hinar al-
mennu friðarhreyfingar hafa
einnig hrunið að mikhi leyti. Það
veltur því allt á því, að há-evan-
gelisk (central-evangelisk) álirif
fái að komast að í starfi sam-
friðarmálin.
bandsins. Ennfremur hélt Berg-
\ grav biskup því fram, að samband-
ið yrði að leita nánara sambands
við trúaða leikmenn. Hingað til
hefði sambandið að mestu leyti
verið „herforingjar án hermanna“.
Ef sambandið á að lifa, verður að
koma endurnýjun á þessu sviði.
Sem tákn þess eindregna fylgis,
sem þessi skoðun fékk, var sam-
þykkt að semja greinargerð, sem
gefi til kynna grundvöll og starfs-
háttu sambandsins.
Af öðrum málum, sem rædd
voru, má nefna vandamálið um
flóttamenn og þá, sem hvergi eiga
ríkisborgararétt. í skýru og fróð-
lcgu erindi skýrði Michael Hans-
son, dómstjóri, frá þeirri miklu
neyð, sem miljónir flóltamanna
eiga við að búa. Á þessu sviði er
mikið starf fyrii trúaða menn,
í öllum löndum, til að sameinast
um og mikil verkefni að leysa á
þessum dimmu og erfiðu tímum.
Til hvers
er þessi eyðsla?
Frh. af 2. síðu.
landi, þar sem þéttbýli er jafn
mikið, fátækt, sóðaskapur og
vanþekking.
Vöntunin á líknarlund Ivrists
er þó átakanlegust, eins og þeg-
ar hefir verið vikið að. Þá vant-
ar og þekkingu á sjúkdómum og
lækiiingalyfjum. Allur almenn-
ingur ber lítið skyn á smitun
sjúkdóma, eins og t. d. berkla-
veiki. Barnadauði er afarmikill
likt og á Indlandi, og er eins og
þar aðallega ljósmæðrunum, (eða
öllu heldur vöntun á menntuð-
um ljósmæðrum) að kenna. Það ,
er því skiljanlegt, að mannsald- !
urinn er að meðaltali ekki neina j
liðlega 30 ár í Kína, — en ylir
50 ár hér á landi.
Nú eru rúm 100 ár liðin síðan
lækningatrúboðar stofnsettu
fjTsta sjúkrahúsið í Kína. Hvern
árangur heillar aldar liknarstarf-
semi kristniboðsins hefir borið
þar, eru engar skýrslur til um.
En fróðlegt mun það þykja, að
á hundraðasta ári lækningatrú-
boðsins kristilega, sóttu liðlega
3 milljónir sjúklinga lækninga- j
stofur þess, en nálega 200 þús- j
undir voru lagðir inn á spítalana. '
Þó að alls séu í Kína um 300 \
sjúkrahús, þá er það ekki. mikið
i jafn stóru landi, sem er á stærð
við alla Evrópu. Ekki eru nema
4 rúm í sjúkrahúsunum á hverj-
ar 47 þúsundir íbúa, eða sem ;
svarar að hér á íslandi væri eitt j
sjúkrahús með 10 rúmum.
Eins og þegar hefir verið minnst j
á, starfrækja kristniboðsfélögin j
margskonar líknarstofnanir í j
Kína, svo sem barna-, elli- og j
blindrahæli, o. s. frv. Álitið er, að !
í landinu öllu séu a. m. k. 1 mill-
jón blindra, sem lifa flestir á
beiningum. Eftir síðustu skýrsl-
um að dæma, voru áður en
stríðið byrjaði, um 1 þúsund
nemendur í 30—40 blindraskól-
um kristniboðsins, en eittlivað
um 3000 blindra bafa útskrifazt.
Varla líður svo nokkurt ár, að
ekki sé hungursneyð einhvers-
staðar 'i Kina; það eru þurkar
eða flóð, ræningjaóeirðir eða
styrjaldir, sem eiga sök á því
til skiplis. Það mun ekki orðum
aukið, að á slíkum neýðartim-
um, hafi kristniboðið stundum
bjargað tugum þúsunda manns-
lífa. Á neyðartímum, eins og
þeim, sem nú standa yfir, bafa
öll slík verkcfni margfaldazt, sem
ig i þessu liggur. Ég hefi hugsað talsvert til frúar-
innar undanfarið. Ég liefi heyrt um hvernig yður
líður .... já, og þér vitið líka hvemig mér líður,
er eltki svo?“
„Jú, ég veit það, Anna, og Guði sé lof fyrir það!“
„Já, ó, já, Guði sé lof“, sagði Anna og þerraði
augun. „En, eins og ég sagði, hefi ég hugsað til frú-
arinnar — já og það hafa margir fleiri gjört en
ég, því að öll sóknin veit um þetta; annað eins get-
ur ekki farið leynt og á lieldur ekki að gjöra það,
skilst mér - nú, ég befi hugsað til frúarinnar og
beðið fyrir frúnni mörgum sinnum“.
„Þökk fyrir það, Anna“, svaraði frú Fangel, er
Anna þagnaði rétt sem snöggvast.
„En ég liefi þó aldrei beðið eins mikið fyrir frúnni
og í kvöld. Það var eitthvað innra með mér, sem
sagði mér að ég mætti til að biðja. En undarlegast
var þó, að þegar ég kraup og bað sem bezt, var eins
og hvíslað að mér: „Farðu þangað og talaðu við
prestsfrúna“. Jú-jú, hugsaði ég jafnskjótt með mér.
hvað ættir þú svo sem veslings garmuf að tala við
hana um. En ég gat ómögulega losnað við þessa rödd
aftur. Ilún hvíslaði stöðugt að mér: „Farðu þangað
og talaðu við prestsfrúna, farðu og talaðu við prests-
frúna.“ Og .... ja, nú er ég komin liingað.“
Frú Fangel stóð hugsandi stundarkorn. Því næst
sagði hún:
„Þér eruð hamingjusæl, Anna.“
„Ó, já, Guði sé lof, mikið meira en hamingjusæl.
En ]>að gæti frúin verið líka.“
„Nei, Anna, það held ég ekki. Ég veit elcki hvernig
])að ætti að geta orðið.“
„Ob, það er ofur auðvelt“, svaraði Anna brosandi.
En ég veit svo sem bvað stendur í vegi fyrir því —
ef ég má vera svo djörf að segja það,“ bætti hún lát-
laust við.
„Já. það máttu vissulega, Anna mín góð“, svaraði
frú Fangel. „Segið bara ])að sem yður sýnist.“
„Vill frúin þá ekki koma hingað?“
Anna gekk þá að ljósinu, fór ofan í vasa sinn og
dró upp úr honum litla,kámuga kverið sitl og sagði:
„Sjáið þér hérna,“ bún benti á fyrsta boðorðið, „þetta
stendur í veginum — og þetta — og þetta — og
þetta.“ Hún fletti blöðunum jafnóðum og hún benti
á öll boðorðin. „Er það ekki satt, sem ég segi, prests-
frúin er sek við þau öll?“
„Jú, Anna, ég veit það.“
„Alveg eins og ég, já, ég þekki þetla“, svaraði
Anna. „Og þess vegna getur frúin aldrei öðlazt
frelsið.“
„Ég held ekki, Anna,“ svaraði frú Fangel rauna-
mædd.
„Nákvæmlega eins og ég. Þar stóð ég líka föst.
En nú höldum við áfram. Æ, að ég skuli þurfa að
segja frúnni það. Veit frúin þá ekki, að Jesús er
særður vegna vorra synda og kraminn vegna vorra
misgjörða, og að hegningin, sem vér höfðum lil unn-
ið, kom niður á honum, til þess að vér skyldum öðl-
ast frið?“
„.Tú, jú, Anna, ég veit þetta allt saman, en ....“
til mannúðarmála teljast, svo
nú er full ástæða til að spyrj3,
hvort nokkru fé sé betur vario
en því, sem gefið er til kristm-
boðs í Kína.
Skáldsaga
eftir frú Guðrúnu Lárusdóttur,
Eins og lesendum „Bjarma“ er kunn-
ugt, var síðasta skáldsaga GuSrúnar
heitinnar Lárusdóttur, sem birtist 1
„Bjarma“, gefin út sérprentuð. Það er
sagan: „Þess bera menn sár.“ Sjálf"
sagl hafa ýmsir kaupendur blaðsin®
eignazt þessa bók, en þeir inunu Þ
margir, sem ekki eiga hana.
Nú gefst þeim, sem þess óska, ág#d
lækifæri til að eignast þá bók, nie®
þvi að snúa sé til ritstj. og afgreiðslu
„Bjarrna". Munuia vér þá sjá um að
békin verði borin til kaupcnda hér 1
bæ, en send í pósti til þeirra, sein bua
liti á landi.
Vafalaust er það bezt fyrir þá, seu)
hugsa sér að eignast þessa bók frl1
Guðrúnar heitinnar, að senda oss stra*
boð. Símanúmerið er 3504 og þeir, sem
skrifa, rita: Afgreiðsla Bjarma.
651. Reykjavík.
En vilji einhver sækja bókina sjáU"
ur þá er hægt að snúa sér til afgr- a
Þórsgötu 4.
Og svo viljum vér að lokum benda a
þann mannlega veikleika, að það sem
ekki er gert í dag, fer ofl i handa-
skolum á morgun, þó menn hugsi a®
timinn sé nógur. Þess vegna er berf
að framkvæma ákvörðun sína sem fyrsl’
Vér getum með ánægju mælt með
þessari bók við ])á lesendur, sem ekki
liafa lesið hana.
Bókin kostar 7 kr. í bandi, en 5 kr-
í kápu. Bókin er 314 siður.
Vinarorð
til S. Á. Gíslasonar í Ási.
Guð huggi þig, vinur, sem horfir nu “
horfna ástvini þína.
Himneska’ á landinu hittirðu þá,
heilagri’ í vegsemd þeir skína;
því vonin og trúin vissar um það.
þar víst hefir frelsarinn búið oss sta'ð.
Ástvina þinna, sem enn lifa á jö''ð.
vor ástkæri frelsari gæti;
safni þeim öllum í hólpinna hjörð,
að himnesku nái þeir sæti.
Horfum svo c'ill á heilagan kross,
þar herra vor Jesús leið fyrir oss-
Jens J. Jensson.
Frá blaðinu.
Nýlega var ritstj. Bjarma afhentar J
kr. með þeim ummælum, að l,scl
skyldu notaðar lil þess að byrja mýð
sjóðsöfnun. Skyldi reynt að auka sjóð-
inn svo fljótt sem unnt væri, það mik'
ið, að hægt væri að styrkja hóp a
kristnuin æskulýð, til þess að fara feI
lil samkomuhalda, líkt og farin var 11
Vestmannaeyja fyrir tveimur árum.
Vér tókum með gleði móti þessum
peningum og einnig 5 kr. sem bárus
siðar. Og nú leggjum vér þetta fran
fyrir vinina, bæði hér í bæ og út um
landið, ef þeir kynnu að vilja styrkja
þetta starf. Hvert farið yrði mund'
nánar ákveðið siðar, en óhætt er a
fullyrða, að varla er liægt að fá beH*
heimsókn til starfs, en hóp glaðia
æskumanna, sem syngja og vitna uiu
fagnaðarerindið. Og gott væri að gcta
sent slíkan hóp að vori.