Bjarmi - 01.11.1939, Qupperneq 1

21. tölublað.
Reykjavík, nóvember 1939.
33. árgangur.
Allraheilagramessa (Op. 7, 9-17).
Á Állraheilagramessu
Eftip Ólaf Ólafsson kristniboöa.
Texti: Op. 7, 9 17.
„Eftir þetta sá ég, og sjá:
Mikill múgur, sem enginn gat
tölu á lcomið, af alls kyns
fólki og kynkvíslum og lýð-
um og tungum. Þeir stóðu
frammi fyrir liásætinu og
frammi fyrir lambinu,
skrýddir hvítum skykkjum,
*og liöfðu páhna í liöndum.
Og þeir hrópa hárri röddu og
segja: Hjálpræðið hevrir til
Guði vorum, sem i hásætinu
situr, og lambinu."
Op. 7, 9-10.
í meira en þúsund ár liefir sá
siður haldizt í kirkju Krists, að
lielga einn sunnudag ársins minn-
ingu horfinna kynslóða þeirra,
sem í Drottni eru dánir.
En það hefir ekki verið gert i
þeirri trú að þeir muni þurfa þess
með, sem vfir um eru komnir, —
eins og heiðnir feðradýrkendur og
margir spíritistar halda, — né
lieldur vegna þess að við þörfriuð-
umst fyrirbæna þeirra eða hjálp-
ar á nokkurn hátt.
Því J)að er vel séð fyrir þeim,
sem Guð „tjaldar yfir“ á himnum,
„því að lambið mun gæta þeirra
og leiða þá til lifandi vatnslinda.“
Þeim er vel horgið. Þeir þurfa ekki
með fyrirbæna okkar, sem illa
kunnum að biðja fvrir sjálfum
okkur.
Þeir eru vel gevmdir hjá Guði.
Hversvegna skyldum við fara að
grennslast eftir líðan framliðinna
ástvina okkar, hjá myrkrapukurs
mönnum spíritismans! — Er Guði
ekki trúandi fyrir þeim?
Og hversvegna skyldum við
vera að ríghalda i þá ástvini, sem
Guð hefir tekið frá okkur og heim
til sín. Um stundar sakir eigum við
að vera án samfélags þeirra. En
hér getum við notið samfélagsins
við Guð og þeir þar, og átt örugga
von um endurfundi í honum.
Ritningin bannar andasæringar
og andatrú með liinum alvarleg-
ustu orðum. Guðs orð varar okkur
við ])ví, en hvetur okkur til að
minnast liinna framliðnu á þann
hátt, að „afdrif óguðlegra“ verði
okkur til aðvörunar, en æfilok
Guðs barna til uppörvunar: „Virð-
ið fyrir yður livernig æfi þeirra
lauk, og líkið síðan eftir trú
þeirra.“
Það var trú þeirra, sem veitli
þeim sigur, svo að í sýninni sá Jó-
hannes þá með pálma i höndum,
tákn sigurs og gleði. Og enn er
hað trúin á Guð og lambið, er tók
hurt synd lieimsins, sem er sigur-
aflið hið eina er sigrar heiminn, —
hinn óguðlega. „En hver er sá,
sem sigrar heiminn, nema sá sem
irúir, að Jesús sé Guðs sonur.“
Likið eftir trú þeirra.
Það er aðalefni Allralieílagra,-
messu.
Þessvegna skilst mér að pré-
dikun þessa dags eigi ekki að vera
orð nnmna um hina dauðu, hcld-
ur orð Guðs til þeirra, sem lifa.
Hún eigi ekki að snúast aðallega
um liina framliðnu, heldur um
Guð og lamhið, svo við getum
ált samfélag við hinn mikla hvit-
klædda skara á himni, í tilheiðslu
og lofgerð.
1 sinu orði hefir Drottinn í náð
sinni dregið ofurlítið til hliðar það
tjald milli tímans og eilifðarinnar,
sem byrgir sæluhústaði himins
sjónum okkar.
Og það fyrsta, sem okkur er
þar sýnt, er „mildll múgur, sem
enginn gat tölu á komið*. Svo mun
i það vera mannlega talað. Og vit-
um við þó, að þeir eru taldir. Þar
verður engin tilviljun. Þar vantar
engan, sem á þar heima. „Drott-
inn þekkir sína,“ segir Drotlins
orð. „Eg kalla á þig með naffai>
þú ert minn.“
Hann kallar á þig, sem nú lest
| orð hans og vitnishurð minn: Tak
þú sinnaskiptum. Ger upp við
Frelsara þinn, trúðu fyrirgefningu
syndanna og lát naí'n þitt innrila
í lífsbók lambsins.
Það er engin tilviljun, sem liefir
ráðið því, að á hinmi er þessi
mikli múgur frelsaðra syndara.
Þeir eiga sina sögu einn og sér-
hver, sem þar er.
Það er um það spurt, liverjir
þeir eru og livaðan þeir eru komn-
ir. Og þvi er svarað, að þeir séu
komnir úr þrengingunni miklu og
hafi þvegið skikkjur sínar og
livítfágað þær í hlóði lambsins.
Það tvennt er þeim öllum sam-
eiginlegt, sem eru þó af alls kyns
fólki og kvnkvíslum og lýðum og
tungum.
Þeir kornu úr þrengingunni
miklu.
Það liefir ekkert lát orðið á
þrengingum þeirra, sem hafa
tekið kross sinn og fylgt Jesú, frá
þeim fyi-stu og til liinna síðustu.
Okkar tímar eru livað það snertir
engin undantekning.
Það eru þjáningar Jesú sjálfs,
sem hafa á öllum tímum komið
yfir lians trúuðu. „Vitið að sömu
þjáningar koma fram við bræður
yðar um allan heim,“ skrifar Pét-
ur „lil útlendinganna i dreifingu“.
Þetta er sameiginlegt lilutskipti
allra trúaðra, kristinna manna,
eins og það er hinum hólpnu á
liinmi sameiginlegt að þeir eru
komnir úr þrengingunni miklu.
Og þetta skulum við liafa til
marks um það, hvort við erum
kristin eða ekki kristin, Guðs börn
eða veraldarinnar börn, —■ livort
við eigum nokkura hlutdeild í
þjáningum Krists og þrengingum
lians trúuðu.
Það er livergi orðin lizka enn að
vera kristinn maður. Það þykir
hvergi neinn virðingarauki að þvi.
Sú trú er ekki á marga fiska, sem
menn fara i felur með og þora
ekki að játa, og heimurinn virðir
þess ekki að ofsækja.
En að þola vanvirðu sakir nal ns
Jesú, er í Guðs orði og vitnisburði
trúaðra, talinn hinn mesti heiður.
Og í dag minnumst við þess sér-
staklega, hver laun þeir hlutu, sem
kusu vanvirðu Krists fremur en
hrós liéimsinjs og skammvinnan
synda unað.
„Þeir fyrirlitning hlutu í heim;
en hér er um skipt fyrir þeim.
Þeir ljóma i sól við lambsins stól
í sælu um eilif ár.“
Og þeir eru skrýddir hvítum
skikkjum.
Hvað það á að tákna er ekki
vandskilið. Jesús talar um það í
dæmisögunni um brúðkaup kon-
ungssonarins í Matt. 22. Þegar
brúðkaupssalurinn var fullur orð-
inn af veizlufólki, snýr konungur-
inn sér að einum manni og segir:
„Yinur, hvernig ert þú kominn
hingað inn og ert ekki i hrúð-
kaupsklæðum.“ Siðan lætur liann
kasta Iionum út í myrkrið, þar
sem var grátur og gnístran tanna.
—- Og þyki einhverjum þau orð
hörð, þá eigi hann við Jesú um
það.
Brúðkaupsklæðin, hvíla skikkj-
an, er tákn þess réttlætis og hrein-
leika, sem gildir fyrir Guði. Og að
skikkjan var ])vegin og livítfáguð
í blóði lamhsins, getur ekki annað
þýtt en það, að Jesús hefir með
friðþægingarfórn sinni á Golgata
og fyrirgefningu syndanna, burt-
tekið synd og sekt sinna trúuðu,
og með þvi veitt þeim það réttlæti
og þann hreinleika, sem þolir ná-
vist Guðs og birtu himinsins.
Orðið segir að þessvegna séu
þeir frammi fyrir hásæli Guðs.
Þeir lirósa sér ekki af að hafa
breytt eftir beztu vitund og getu,
eða sinni hænrækni, sínum tíðu
kirkjugöngum, sínum áhuga fvrir
málefnum Guðs rílcis. — Ekkert
mannlegt lu*ós á þar við. Það er
sameiginleg reynsla allra, sem
sinnaskiptum hafa tekið, að þegar
beir fóru að dæma líf silt út frá
því, sem Guðs orð kennir, og sjá
það í þess ljósi, „þá urðum vér
allir sem ólireinn maður, allar
dvggðir vorar sem saurgað klæði“.
En „hjálpræðið heyrir til Guði
vorum og lambinu“. Tak við þvi
seni óverðskuldaðri gjöf og tak
undir lofsönginn Guði og lambinu
lil dýrðar.
Ólafur Ólafsson.
Lesendur eru beðnir að athuga það,
að í þessum mánuði (nóv.) kemur að-
eins út þetta eina tölublað af „Bjarma“.
Það verður bætt upp með tvöföldu
blaði 15. desember.