Bjarmi - 01.08.1941, Blaðsíða 2

2
B J A R M I
Frá Hollandi.
1 Hollandi er engin þjóðkirkja
og engin trúarhragðakennsla í
ríkisskólum. Hins vegar greiðir
ríkissjóður öllum viðurkenndum
kirkjufélögum þjóðarinnar all-
mikið fé árlega, er skiptist meðal
þeirra hlutfallslega, til prests-
launa og fleiri útgjalda.
Fjölmennust er reformerta
kirkjan, eitthvað um 55% af allri
þjóðinni, um 35% eru rómversk-
kaþólskir, lúterskir eru nál. 90
þús., Gyðingar nokkru fleiri o. s.
frv.
Trúarlíf er talið mest innan re-
formertu kirkjunnar, og rekur
hún talsvert kristniboð, sem dæt-
ur-kirkjur hennar í hollenskum
nýlendum sjá um síðan Holland
var hertekið,
Það hefir farið svipað þar og
í Noregi, að „kirkjan“ eða áhuga-
lið safnaðanna hefir algerlega
hafnað „ketkötlum Egyptalands“,
og Iieldur kosið ofsóknir, en að
þegja gagnvart germönsku trúnni
og því, sem lienni fylgir.
Svissneska hlaðið frá I.C.P.I.S.
segir svo í maí s.l.,:
„Hagur kirkjunnar í Hóllandi
hefir þrengzt að miklum mun ný-
Iega. Þó nokkrir leiðtogar þeirra
hafa verið handteknir, sérstakur
tekjuskattur hefir verið lagður á
öll trúarbragðafélög, eignir
Hjálpræðishersins hafa verið
gerðar upptækar. „Evangeliskt
bandalag“ var hannað. Fámenn
hreyfing reynir að bræða saman
kristna trú og þjóðernisjafnaðar-
stefnu, en verður lílið ágengt.
Kirkjuleiðtogi hollenskur segir
um þá tilraun: „Vér búumst ekki
við, að þær raddir veki bergmák
heldur þvert á móti. Þeir, sem,
þekkja kirkju vora og þjóð, vita
og, að þeim kenningum er ger-
samlega hafnað vor á meðal„
Samt sem áður er varasamt að
mæta þeim áróðri með almennri
þögn. Það er nauðsynlegt, að sýna
fram á misskilninginn, villurnar
og ringulreiðina, sem fylgir þeirri
stefnu. Vér kærum oss ekki um
að bæta þjóð vorri sem 13. gréin
við trúarjátningu vora; væri það
gert, mundi hún fyr eða síðar
verða fyrsta og aðalgreinin. Það
er ekki þjóðin, heldur holdtekj-
an, sem er hyrningarsteinn kirkj-
unnar.“
K.F.U.M. í Hollandi.
Dr. Eijkman, aðalframlcvæmd-
arstjóri K.F.U.M. í Amsterdam,
liefir gefið út lítið rit um „hið
nýja skipulag í Hollandi.,“ — Dr.
Eijkman er fyrir löngu kunnur
maður, ekki sízt fyrir starf sitt
til endurbóta atvinnuleysismál-
um Hollendinga. Kverið vakti at-
liygli og þótti all djarfmælt. Tóku
Þjóðverjar höfundinn fastan
skömmu siðar og fluttu hann í
fangahúðir í Þýzkalandi.
Höfundurinn segir í upphafi
ritsins, að allir séu að lala um
að koma á nýju skipulagi: „Fólk-
ið segir, að nú verði að leggja
grundvöll þessa skipulags i þjóð-
lifi, æskulýðsstarfi og öllu upp-
eldi. En Páll postuli sagði, a*ð
enginn gæti annan grundvöll lagt
en þann, sem lagður er, Jesúm
Krist.“
Hann minnist harma Hollands
og fátæktar og livetur þjóð sína
lil að leita huggunar í Bihlíunni,
og styrks til endurreisnar þess,
sem hrunið er.
„Bihlían kom af stað hyltingu
í rómverska ríkinu“, segir hann,
„og' i hálfa fjórðu öhl hefir liún
valdið umbyltingum með vorri
þjóð., Ejns mun liúh framvegis
valda réttmætri byltingu. „Bj"gg-
ingamennirnir nýju“ verða að
sjá, að það verður ekki annað en
orsök nýrra harma að dýrka
máttinn einan. Það ígetur ekki
orðið grundvöllur að nýju skipu-
lagi. Afneitun Péturs postula
hófst með því,*að hann reyndi að
laga sig eftir umhverfinu, eða
haga seglum eftir vindi. Stund-
inn er fyrsta skrefið á þeirri
hraut að neita að tala um lijart-
fólgin málefni. Hvað mikið hugs-
ar þjóð vor um þau málefni, sem
ekki er talað um frjálsmannlega?
Ilvernig má endurreisa, ef vér
hregðumst þeim málum, er oss
htfir verið trúað fyrir?“
„Sjáið þér ekki, landar mínir,
hve margir hregðast, af því að
þeir sjá, að sorg fyl^ir trú-
mennsku?" — „Ef þjóðin segir,
að hinn eini sanni grundvöllur
endurreisnarinnar, Jesús Kristur,
sé „tóm gömul hugtnynd“, þá
sýnir það, að vér höfum gleymt
þeim grundvelli, og sönn endur-
nýjung er í því fólgin, að finna
hann aftur.“
„Það er bannað að tala um
Oraniu-ættina og frjálsa þjóð.
Og meðan land vort er hertekið,
ber nauðsyn til að bevgja sig fyr-
ir þvi banni,, En vér munum ald-
rei afneita ]>ví, sem er lífið sjálft
hverjum liollenzkum manni.“
„Hver maður veit, að þegar til
framkvæmda kemur, endurreisn
á grundvelli Krists, þá fylgir með
endurreisn Oraniu-konungsættar
og sjálfstæði Hollands
„Þegar lögleg stjórn hefir sam-
ið frið við Þýzkaland, þá er kom-
irn tími til að íhuga, livaða nýja
skipun þarf að gera. Þegar sann-
kristið samfélag er orðið vor á
meðal, þarf enginn að óttast, að
þjóðin verði ekki samtaka. Það
eru vissulega meir en 7000, sem
hafa ekki beygt sig fyrir Baal, og
að haki þessara 7000 standa mill-
jónir samhuga. Eining þeirra
þarf ekki að láta á sér bera með
neinum óvenjulegum ytri ráð-
stöfunum. Hún sést á hverjum
sunnudagsmorgni. En þær mill-
jónir, er þá ganga i kirkjur, eru
reiðubúnar til að reisa á gamla
og eina grundvellinum, Jesú
Kristi.“ — (Þýtt úr „The United
Cliurch Ohserver“)„
Lofgerðarfúrnin.
Dr. Vorthuys skril'ar í aðalmál-
gagn Reformertu kirkjunnar í
Niðurlöndum:
Kirkju Krists er ætlað að fram-
hera óaflátanlega Iofgerðai,fó‘rn
fyrir Guð, það er ávöxt vara, er
játa nafn hains (Hehr. 13, 15).
Þessi lófgjörðarfórn, þessi vitnis-
hurðlir er fjársjóður kirkjunnar
og sverð andans. Vei þeim, er
þjónar ekki Orðinu með hlýðni,
hreinleik og lotningu.
Ótrúir þjónar verða að svara
til sakar gagnvart Guði, og' hann
mun heldur ekki leyfa að aðrir,
livað voldugir sem þeir eru hér
i lieimi, vanhelgi lofgjörðarfórn,
sem honum er færð.,
Spámenn Drottins voru ekki
liræddir við að hirta konuilgum
Israels og valdamönnum verald-
arríkja aðfinningar og dóma
Guðs, jafnvel þótt frelsi þeirra
eða líf væri í veði fyrir þá sök.
Og Biblían endar á að boða guð
legan dóm yfir Babýlon og ríki
Satans, — og dóminn flutti post-
uli, er í útlegð sat fyrir vitnis-
hurðinn.
Kirkjunni her þvi að striða og
líða óttalaust fyrir frelsi fagnað-
arboðskaparins.
Guð mun að lokum taka í taum-
ana fyrir sjálfan sig og orð sitt,
og auðmýkja alla, þá er saurga
lofgjörðarfórnina. Því að grasið
visnar, hlómin fölna, en orð Guðs
vors stendur stöðugt eilíflega

(Jes. 40, 8). Hin striðandi kirkja
er ávörpuð: „0, Zíon, fagnaðar-
boði, hef upp raustina, óttast eigi.
Sjá, Guð yðar kemur!“ (Jes. 40, 9.)
Striðandi kirkju er ekki ætlað að
fara í felur í loftvarnahyrgi, né
hugleiða óttaslegin kröfur mann-
legra máttarvalda. Hún hoðar
orð Drottins með konunglegri
tign og' varpar frá sér sem guð-
lausri saurgun öllum kröfum ver-
aldar valda um að blanda sér í
lofgjörðarfórnina í musterinu.
Þegar öldungaráðið reyndi að
kúga Jóhannes og Pétur með liót-
unum til að þegja um Jesúm, þá
svöruðu þeir: „Dæmið sjálfir,
hvort það sé rétt fyrir augliti
Guðs .... því að vér getum ekki
annað en talað það, sem vér höf-
um séð og heyrt.“ (Post. 4, 18—-
20). Djöfullinn og dýrið og falsk-
ir *spámenn liajfa stófaln munn,
en Drottinn er í sínu heilaga
musteri; öll jörðin veri hljó'ð
fyrir honum!“ (Hah. 2, 20).“ —
Gætinn lesandi tekur vafalaust
eftir, hvað hér er rik áherzla
lögð á liátign Guðs, eins og altítt
er í prédikun reformertu kirkj-
unnar., En trúardjörfungin og'
sigurvissan er sameign allra
sannra lærisveina Krists, linoss,
sem jafnan eru dýrmæt, en ald-
rei fremur en á öðrum eins tím-
um og nú.
Nýjustu fregnir herma, að ein-
urð kirkjuleiðtoganna og ofsókn-
ir, sem þeir verða fyrir, valdi því,
að reformertu kirkjurnar í Hol-
landi séu betur sóttar nú en
nokkur dæmi séu til áður þar í
landi.
Sigurbjörn Á. Gislason.
»Þetta er raunverulegt!«
£>
Liao majór í þriðja herfylki
kínverska hersins hefir tekið þátt
í nokkurum trylltustu orustum
styrjaldarinnar og harizt á sex
kunnustu orustuvöllunum. Hann
sýndi mér tvö heiðursmerki fyrir
sérstaka hreysti, þar á meðal
æðsta heiðursmerkið, sem kín-
verska stjórnin veitir fyrir hreysti.
Ilann sagði mér hverja söguna á
fætur annarri af reynslu sinni. Á
annarri hendi lians var stórt ör
eftir kúlnahrot. Hann var hlátt á-
fram og einheittur, algerlega ótta-
laus íiiaður, ákafur ættjarðarvin-
ur og með viðkunnanlega fram-
komu. Þannig var Liao majór,
maður, sem hafði aldrei lieyrt
fagnaðarerindið, en hann vissi, að
kristnir memrvorn „fínir menn“
og langaði til þess að kynnast
leyndardómi þeirra.
Dag nokknrn hað hann mig að
koma til hækistöðva sinna og
segja sér eitthvað frá kristin-
dóminum. Hann bauð mér hæ-
versklega til tedrykkju með sér,
og hauð félögum, sínum í foringja-
stöðum að vera með. Eg las úr 3.
kap. í Kólossubréfinu, dásamlega
boðskapinn um hið nýja lif í
Kristi Jesú. Ég útskýrði því næst
stuttlega Iiver Jesús er og livers
vegna er möguleiki til að eignast
slíkt líf. Og þvi næst hað eg bæn'
ar — ef til vill þeirrar fyrstu, sern
þessir menn hafa nokkuru sinm
lieyrt. Allt þetta tók ekki nema
15—20 minútur, en Heilagur Andi
var að verki. Ég spurði gestgjafn
minn: „Liao majór, trúið þér á
Krist?“ Hann svaraði fljótlega*
hiklaust og án efahlendni: „HvaÖ
þá? Auðvitað. Þetta er raunverU'
legt!“
Þessi orð voru alger sannfæxing
hans. Þetta kvöld kom hann með
þrjátíu af mönnum sínum á kvöld-
samkomuna í litlu kaþellunni okk-
ar. Næsta lnilfa mánuðinn lét liann
engan dag hjá hða, Iivort sein vaí
rigning, snjór eða sólskin, án þess
að koma til stöðvar okkar til þesS
að lesa í Bihlíunni, hiðja eða ræð3
við okkur minnsta kosti klukkn-
tíma. Ilann kom með þrjá félag3
sína, sem voru foringjar, með sel’
og áðúr en við skildumst stóðu
þeir allir upp og játuðu franin11
fyrir hðsveitum sínum trú sína
og liinn nýja fögnuð í Kristi. Ég
gaf honum síðuslu Biblíuna, selíl
ég átti. Þakkaði hann gjöfina mik'
Frh. á 4. síðu.