Bjarmi - 21.10.1952, Blaðsíða 3

B J A R M I
3
Frá heiðingjaheiminum
Madagasltar
Árlega eru mörg kristniboðs-
mót lialdin á Norðurlöndum —
eins og reyndar alls staðar þar,
sem lifandi söfnuður og kirkja
starfa — og kristniboðsskilning-
úr þar af leiðandi er lifandi. Á
einu sliku móti, sem haldið var á
vegum NMS, sagði kristniboðs-
prestur einn frá kristniboðsstarf-
inu á Madagaskar. Hann skýrði
svo frá, að þar væru mjög viða
vakningar, og breiddist vakning-
in út til æ fleiri staða. Hún hefði
nú náð til höfuðborgarinnar,
Tananarive, og kirkjurnar fyllt-
ust á hverjum degi af fólki, sem
þyrsti eftir að fá að heyra fagn-
aðarerindið. Þessir skarar leita
Drottins af einlægni.
Áður en vakningin brauzt út,
hafði fyrirbænarstarf lengi verið
unnið. Þegar svo kviknaði i fyrir
alvöru, dreifðist eldurinn út á
einkennilegan og óvæntan hátt.
Það kom í ljós, að miklu fleiri en
nokkrum datt i hug voru viðbún-
ir að taka við kallinu. Eitt af því,
sem einkennir þessa vakningu
hvað mest, er fúsleikinn lil þess
að veita náðargáfunuin viðtöku.
Boðunin og fræðslan er auðvitað
veigamest, en mjög algengt er, að
illir andar séu reknir út af þeim,
sem lialdnir eru illum öndum. —
til lians. Hvíti maðurinn var að
bjástra við einhverja einkenni-
lega hluti þarna uppi, en það var
ekki í hennar verkahring að
spyrja um hlutina eða trufla
karlmenn við starfa þeirra. Hún
settist i grasið og beið. Þegar hún
varð þess vör, að hann hafði ekki
tekið eftir henni, hóf hún máls:
— Umfundisi.
— Hvað — ert þetta þú, Sibu-
siso.
— £g verð að fá að tala við
Umfundisi.
— Jæja — já, það getur þú
fengið. Ég kem, heyrðist ógreini-
lega ofan úr trénu. Knutsen
kristnihoði var með koparþráðinn
milli tannanna.
— Það er varðandi konu Msim-
angs og barni hennar.
— Ég kem rétt strax niður.
Sihusiso hélt áfram að tala,
þar sem hún sat i grasinu. Það
gat vel verið, að hvitu mennirnir
hefðu það þannig stundum, að
þeir sætu uppi í trjánum, þegar
þeir töluðu við fólk. Það varð þá
að sætta sig við það.
Knutsen kristniboði kom niður
úr trénu i sömu svipan. Yerkfæri
sáust upp úr öllum vösum. Hann
settist við hlið konunnar.
— Umfundisi veit, að maðurinn
minn hefur svikið mig og eignazt
barn með konu Msimangs?
— Knutsen kristniboði kipptist
Kristniboðinn, sem sagði frá vakn-
ingu þessari, sagðist oft hafa ver-
ið viðstaddur, er illir andar voru
reknir út, og það hefði aldrei mis-
tekizt. Lækningar með fyrirbæn
voru svo margar, að hann fylgd-
ist ekki með tölu þeirra.
Þannig fer fagnaðarerindið enn
einu sinni sigurför meðal ibúanna
á starfssvæði lúthersku kirkj-
unnar á Madagaskar. Vakningar-
lireyfingar hafa oft komið þar áð-
ur, og ævinlega flutt mikla bless-
un með sér — og bætt fjölda
manna í hóp þeirra, sem gengið
hafa Drottni Jesú Kristi á hönd.
Mikilvægur liður i kristniboðs-
starfinu þar i landi er bygging
stórrar og mikillar prentsmiðju,
sem kristniboðsfélagið er að reisa
í höfuðborginni. Hefir því miðað
vel áfram, og eru líkur til að unnt
verði að byrja að koma mörgum
og góðum prentvélum þar fyrir
nú í október næstkomandi. Prent-
smiðja þessi verður afkastamikil,
og er hún er tilbúin, verður út-
gáfa bóka, blaða og smárita auk-
in mjög. Meðal annars mun verða
gefið út kristilegt dagblað. Verð-
ur það mikilvægt vopn i baráttu
þeirri, sem kristindómurinn verð-
ur að heyja i þessu landi, eins og
annars staðar. Barizt er um alla
jörð um yfirráðin yfir hugum
manna og hjörtum.
Indland
Langt mál mætti rita um kristni-
boðið á Indlandi, en það verður
ekki gert. Indland er nánast
heimsálfa út af fyrir sig, ef mið-
að er við Evrópu. Nú starfa þar
um 5000 kristniboðar og er þörfin
mikil. Stjórnarvöldin eru mjög
þakklát fyrir skólastarf það, sem
kristniboðið hefir með höndum,
svo og þátt kristniboðsins í
sjúkraliúss og heilbrigðismálum.
Sumir valdamenn Indlands eru
og þakklátir fyrir boðun fagnað-
arerindisins og telja, að Indverjar
eigi að taka því með fögnuði og
þakklæti. Mikill fjöldi hefir unn-
izt til kristinnar trúar, ekki sízt í
Assam og á Suður-Indlandi.
Við landamæri hins lokaða
lands Tíbet eru nú um 30 þúsund
kristnir menn, sem unnizt hafa á
síðastliðnum árum. Einn ávöxtur
þess er sá, að kristnir menn eru
þegar innan landamæra Tibet,
þótt það sé lokað fyrir kristinni
trú.
Afríka
Miklar breytingar hafa orðið í
Afríku fyrir starf kristniboðsins
síðuslu áratugina. Þessi myrka
álfa, sem einu sinni var, hefir
opnazt á margan hátt fyrir nýjum
straumum. Að vísu er þar margt,
sem er fjarri því að vera mann-
sæmandi, en margt hefir líka orð-
ið til bóta. Þrátt fyrir margs kon-
ar mistök og ofríki hvítra manna
gagnvart svertingjunum, hefir
kristniboðið unnið mikið á. Geta
má um eftirfarandi sem dæmi:
við en kinkaði kolli. Hún hafði
þá heyrt það. Hvað ætlaði hún
sér fyrir? Óskaði hún skilnaðar,
og ætlaði hún að krefjast þeirrar
liegningar manninum til handa,
sem reglur ákváðu í hópi krist-
inna safnaða i heiðnu landi?
— Umfundisi, ég hef hugsað um
þetta barn dögum saman. Konan
er dáin og barnið er eitt. Veit
Umfundisi, livað af þvi verður?
Knutsen leið liálfilla. Þetta var
erfitt umræðuefni.
— Ja-a, ég veit ekki almenni-
lega, en nágrannakonan hefir tek-
ið að sér öll börnin hennar, svo að
það er sjálfsagt öllu óhætt.
IJún liélt hægt áfram:
— Umfundisi, ég hefi mikið
hugsað um þetta barn. Nágrann-
arnir eru sjálfsagt ekki góðir við
það, fyrst þeir eiga það elcki. Ég
ætti ef til vill að taka barnið til
mín. Það er vitað, að maðurinn
minn á það.
Knutsen sat algerlega hreyfing-
arlaus, en hverjar dyrnar á fætur
öðrum opnuðust inni í liuga hans.
Þetta var alveg ótrúlegt, hér á
þessum slóðum.
Hann horfði lengi á liana og
minntist þess, hvernig hún hafði
komið fyrir mörgum árum, þreytt
og skelfd og beðið um að fá að
mega setjast að á kristniboðs-
stöðinni. Hann minntist þess,
hvernig hún liafði einfaldlega en
öruggt tekið við hinni nýju trú og
lært að brosa og lilæja að nýju og
orðið hlýleg og mannleg.
— Umfundisi, ég þori ekki að
fara til þeirra, sem hafa tekið
barnið að sér. Þeir þekkja mig
ekki. Gæti Umfundisi sótt barnið?
Knutsen áttaði sig og kinkaði
kolli.
— Já, auðvitað, að sjálfsögðu,
ég skal sælcja barnið.
— Ég hef ekki spurt manninn
að því ennþá, hvort ég megi þetta.
Ég er svo hrædd við liann.
Knutsen hló góðlátlega.
— Ég skal lika taka það að mér.
Ég ræð áreiðanlega við það. Hann
getur ekki neitað.
Hún stóð upp og lmeigði sig:
— Þökk, Umfundisi.
Því næst sneri hún ófríðu,
hrærðu andliti sínu frá honum og
fór brott.
Hann sat kyrr, þar til hún var
horfin fyrir hornið. Þá stóð hann
upp og spennti greipar ákaft í
mikilli gleði. Hann geklc að brekk-
unni fyrir neðan garðinn, leit upp
eftir landinu, þar sem dalirnir
voru, með heimkynni negranna.
Og hann tók að endurtaka við
sjálfan sig:
— Það er ekki gagnslaust, það
er ekki gagnslaust.
(Gunnar Helander).
Árið 1908 var fyrsti maðurinn
skírður í Kenya. Nú eru þar yfir
70 þúsundir kristinna manna.
Uganda var lokað land fyrir 70
árum, og þar sat þá að völdum
harðstjóri, sem lét brytja þegna
sína niður tugþúsundum saman.
Nú er helmingur af fjórum millj-
ónum ibúanna kristinn. Svo marg-
ir koma nú og biðja um skírn, að
biskup þar segist mundu stöðva
aðstreymið, ef hann hefði getað.
Vandinn sé sá, að ekki séu nógu
margir fræðarar til þess að fræða
alla þá, sem skirnar óska. Álitið
er, að með sama áframhaldi verði
þjóðin orðin kristin eftir tæp
tuttugu ár.
Nú er hægt að ferðast yfir þvera
Afríku, frá Atlantshafi til Ind-
landshafs, og sofa á kristniboðs-
stöð á hverri nóttu.
Kamerun
Því fer fjarri, að þrælahaldi sé
lokið í heiminum. Það er enn
talsverð plága víða í Afríku — og
reyndar í öðrum álfum heims.
Undanfarið liefir talsverður styr
staðið um þetta mál í Kamerun í
Afriku. Þar starfa m. a. norskir
kristniboðar, og hafa þeir mjög
látið málið til sin taka. Nú virð-
ist svo komið, að þrælarnir öðlist
mannréttindi. Barátta kristniboð-
anna fyrir málefnum þrælanna
hefir orðið til þess, að kristniboð-
ið hefir náð til margra, sem það
hefði ef til vill annars ekki náð
til. Kristnir menn ættu að minn-
ast þess, að fjöldi manna býr enn
við þrældóm — og oss ber að
leggja vorn skerf til þess, að þeir
hljóti frelsi sitt.
Gjafir afhentar til starfs Kristni-
boSssambandsins: K. J. kr. 50; innkom-
ið samskot á kristniboSsþinginu í
Vatnaskógi kr. 6115,37; þakkarfórn M.
og P. kr. 500; Sjöstjarnan kr. 130,27;
Brautarhólshjónin kr. 100; N. N. kr.
218; Jófriður Jónsd. kr. 100; Sjöstjarn-
an kr. 102,27; F. Vhj. kr. 500; .1. Á. G.
kr. 100; K. K. (Brautarhóli) kr. 100;
Sjöstjarnan kr. 332,27; N. N. kr. 100;
K. G. (Ólafsvík) kr. 100; L. S. kr. 50;
K. J. (Patreksfirði) kr. 200; Sjöstjarnan
kr. 250,27.
Til kristniboðsstöðvarsjóðs hafa bor-
izt til skrifstofunnar: Þ. o. fl. kr. 500;
til minningar um Grétar Hansen,
Stykkishólmi, frá móðursystur hans og
fjölskyldu kr. 500 og kr. 100 frá móður
lians. Til minningar um Láru Lárus-
dóttur, Sandi, sem var einn af trúföst-
ustu kristniboðsvinum þar, kr. 265 frá
Kvenfélagi Hellissands og kr. 200 frá
Biblíulestrarhópnum. Aðrar gjafir til
kristniboðsstöðvarsjóðs eru: Lóló kr.
500; N. N. kr. 100; seld blóm kr. 113;
frú Á. Thorarensen kr. 500; S. Bj. kr.
1000; S. M. K. kr. 1000; K. Einarsdóttir
kr. 50; áheit frá G. Z. kr. 50; E. S. kr.
200.
Til minningar um Jónínu Stefáns-
dóttur Hörgdal, í Glerárþorpi, liafa
Kristniboðssambandinu borizt þessar
gjafir: Kristniboðsfélag kvenna á Ak-
ureyri kr. 200; S og G kr. 100; H. B.
kr. 35; G. G. og G. kr. 35; Þ. og R. kr.
100; G. J. kr. 10; M. K. kr. 50; G. A. kr.
50; G. P. 100; Frú S. Hansen og dæt-
ur kr. 100.
Hugheilar þakkir fyrir allar gjafirn-
ar.