Bjarmi - 21.10.1952, Page 6

6
B J A R M I
FRÉTTAPISTILL
Margt og mikið mætti rita í
fréttabréf til lesenda Bjarma, ef
skýra ætti frá því helzta, sem við
hefir borði í kristilega starfinu,
síðan síðasta tbl. kom út. Það yrði
sjálfsagt þreytandi löng grein og
skal hér drepið á fáein helztu at-
riði í stuttu máli. Það er þá
fyrst sá
sögulegi atburður,
sem nánari er skýrt frá á öðrum
stað, sem sé ákvörðun sú, sem
Kristniboðsþingið tók varðandi
kristniboðsstarf vort. Þar var sam-
þykkt að fé því, sem vér eigum í
kristniboðsstöðvarsjóði skuli var-
ið til þess að reisa fyrir það ís-
lenzka kristniboðsstöð í Konsó. I
samþykkt þessari er stigið skref,
sem er markvert frá sjónarmiði
þeirra, sem kristnir vilja vera. 1
fyrsta sinni í kristnisögu Islands
samþykkja íslenzkir menn að hefja
sjálfstætt kristniboðsstarf meðal
heiðinna þjóða, og taka þar með
upp starf, sem hver kristin kirkju-
deild hefir talið sér helga skyldu
og forréttindi að vinna að.
Kristniboð meðal heiðingja hefir
verið talið einn bezti mælikvarði
Kóreu-greinin
Framhald af 5. síðu.
í kristniboðssögunni er venju-
lega talið, að kristniboðsstarfið i
Kóreu hafi byrjað 20 árum seinna,
með kristniboðanum Ross; en
þessa frásögn um prestinn Robert
J. Thomas hefi ég frá Kóreubúum
sjálfum. Og þó að hún liafi ef til
vill verið klædd nokkrum hug-
sjónablæ, varðveita kristnir
Kóreubúar þessa frásögu eins og
heilaga minningu. Það segir oss,
að Guðs orð hverfur aldrei aftur
við svo búið.
Kirkjan i Kóreu telur, að prest-
urinn Thomas hafi verið fyrsti
píslarvotturinn í sögu kóreönsku
kirkjunnar; en hann varð ekki
sá eini. I kirkjusögu Kóreu eru
margir píslarvottar, allt frá fyrstu
tímum til vorra daga.
Einn af mestu fræðimönnum í
sögu Kóreu, N. S. Choi, ritar á ein-
um stað eftirfarandi orð:
„Jafnvel aðalsmenn voru fúsir
til þess að líða dauðann fyrir fjöl-
skyldu sína, já, með allri ætt sinni.
— Ógiftar konur slitu trúlofun
sinni. Lifi þeirra hefði getað ver-
ið þyrmt, ef þær hefðu aðeins
sagt: Ég afneita! En engin þeirra
reyndi að bjarga lífi sínu. Jafn-
vel smábörn lögðu brosandi lík-
ami sína niður við hlið látinna
líkama foreldra sinn, og þannig
er saga kóreönsku kirkjunnar full
af slíkum sögum um píslarvotta“.
Sven Vislöff-Nilssen.
á hve mikið sé af sönnu kristilegu
lífi innan hverrar kirkju. Kristni-
boðið er ekkert annað en vöxtur
þess trúarlífs, sem finnur, að það
á boðskap, sem er þess virði, að
hann nái til allra manna, já, allir
menn verða að fá að heyra hann.
Skilningur á kristniboði hefir ver-
ið sorglega lítið hér á landi á liðn-
um tímum, en þó farið
hægt vaxandi undanfarin ár.
Og nú er sú samþykkt
gjörð á þessu ári — þann
25. ágúst —- að vér kristnir menn
hér á landi viljum taka að oss vorn
hluta þessa starfs allra kristinna
manna, með því að reisa kristni-
boðsstöð í Konsó og senda kristni-
boða vora þangað. Þessi markverði
viðburður á vonandi eftir að auka
skilning og áhuga trúaðra manna
á kristniboðinu.
1 nánu sambandi við þetta mál
má minna á það, að nú eru
fleiri starfsmenn,
sem starfa munu á vegum kristni-
boðsins hér en verið hefir. Bene-
dikt Jasonarson og Felix Ólafsson
leggja nú báðir land undir fót nii
í haust, og taka að ferðast um
landið, til þess að kynnast kristni-
boðsvinum og boða fagnaðarer-
indið Hefir ferðaáætlun verið gerð
fyrir þá, svo og Gunnar Sigurjóns-
son og verður hún birt. Ólafur
Ólafsson mun að likindum heim-
sækja æskulýðsskólana út um
landið eins og hann hefir gjört
undanfarin ár. Þessi aukning i
starfsmannahaldi krefst auðvitað
aukinna tekna, en vér treystmn
því, að oss berist það, sem starfið
þarfnast.
Síðustu helgina
í ágúst var mót haldið í Odda,
svo sem áður hafði verið auglýst i
Bjarma. Þátttaka í samkomu og
guðsþjónustum mótsins var góð og
höfðu áheyrendur margir blessun
af samverunni. Meðal ræðumanna
voru síra Friðrik . Friðriksson,
Ólafur Ólafsson, kristnihoði,
Gunnar Sigurjónsson, cand, theol.
og Steingrimur Benediktsson,
kennari, frá Vestmannaeyjum.
Dálítið annað
fyrirkomulag var á samveru
þeirri, sem var i Vatnaskógi dag-
ana 20,—28. september. Þá var
Biblíu og kristniboðsnámskeið
haldið þar fyrir þá, sem eru á
aldrinum 15 til 35 ára. Fjórar
fræðslustundir voru á dag — ein
fyrir Nýjatestamentis rit, önnur
fyrir rit úr Gamlatestamentinu, og
hinar voru ætlaðar fyrir kristni-
l)oðssögu og erindi. Á kvöldin var
svo „kvöldvaka“, þar sem sagt var
frá kristnilífi annarra landa. Fyrri
sunnudaginn var guðsþjónusta
með altarisgöngu í Saurbæjar-
kirkju. Þeir Benedikt Jasonarson,
Felix Ólafsson, Gunnar Sigurjóns-
son og Pétur Hotzelmann önnuð-
ust kennslustundirnar. Þátttak-
endur voru rúmlega 70, flestir úr
Reykjavík. Sjö voru frá Akureyri
og nokkrir frá Akranesi og úr
Hafnarfirði. Áreiðanlegt er, að
þátttakendur slíkra námskeiða fá
oft stórum aukinn skilning og
hvatningu í trúarlífi sinu við
fræðslu þá og samveru, sem þeir
taka þátt í.
Margþættu starfi
lauk síðari hluta ágústmánaðar,
þar sem var sumarstarf KFUM i
Vatnaskógi og hliðstætt starf KFU
K 1 Vindáshlíð í Kjós. Þátttaka var
góð á báðum stöðum og lauk starf-
inu með því, að flokkar voru fyrir
l'ullorðna meðlimi félaganna —
fyi-ir karla í Vatnaskógi og konur
í Vindáshlíð. Hefir sú starfsemi
orðið vinsæl, ekki síður en starfið
fyrir æskulýðinn, sem unnið er að
á þessum stöðum.
Þá má loksins hér að nokkru
geta um
hið ágæta starf,
sem Biblíufélagið Gideon vinnur.
Oss mönnunum veitist erfitt að
læra svo vel, að vér gleymum ekki
mörgu mikilsverðu fyrir nýjuin
áhrifum, sem síðar berast til vor.
Þetta á ekki sízt við um margt það,
sem Guðs orð brýnir fyrir oss.
Og þó er margt þar, sem vér meg-
um alls ekki gleyma, ef vér eigum
að höndla linoss hins eilífa líls.
Eitt af því, sem vér megum
aldrei gleyma, er áminning Guðs
orðs um það, að vér framgöngum
í ljósinu. Orðið ræðir viða um það.
Og vér vitum, livað átt er við. Það
er hvatning til vor um það, að
ganga fram í ljós Guðs orðs til þess
að líf vort allt sjáist í hinu retta
ljósi. Vér þurfum að eignast hina
sönnu þekkingu á oss sjálfum, á
eðli vom og lífi á afstöðu vorri
til Guðs.
Þetta er veigamikið atriði -— svo
veigamikið, að eilíf velferð vor
getur á þvi oltið. Vér höfum
þá reynslu af öðrum mönnum, að
þeir virðast vera einkennikga
hlindir í sjálfs sín sök. Vér furð-
um oss oft á því. Hitt sjá ákaflega
fáir, að þeim getur sjálfum verið
larið á hinn sama hátt. Þeir þekkja
ekki sannleikann um sjálfa sig.
Þá rennir ef til vill grun i eitt og
annað, sem miður fer hjá þeim, en
sanna sjálfsþekkingu eiga þeir
ekki. Þó er fátt —- já, ekkerl —
eins.nauðsynlegt, ef vér cigum að
lifa í sannleikanum og komast til
samfélags við Guð — og þar með
hljóta hið eilífa líf.
Nú segir Guðs orð oss, að vér get-
um ekki eignazt hina réttu sjálfs-
þekkingu með þvi að leggja vorn
eigin mælikvarða á sjálfa oss. Til
þess erum vér of sjálfselskufullir
og hlutdrægir, já, hlindir i sjálfs
Því hefir áður verið lýst i blaðinu
og skal þvi ekki fjölyrt um það.
Sunnudaginn 30. september hafði
félagið samkomu í húsi KFUM og
K. Voru þar vígð 1000 Nýjatesta-
menti, sem ætlunin er að afhenda
á sjúkrahús til afnota fyrir sjúkl-
inga. Þá voru einnig í sérstöku
bandi Nýjatestamenti, sem félagið
ætlar að gefa hjúkrunarkonum. Á
samkomu þessari töluðu m.a. Þor-
kell G. Sigurbjörnsson, formaður
félagsins, dr. Nelson, amerískur
dýralæknir, sem hér er á ferð á-
samt Kristni Guðnasyni, er emnig
talaði á samkomunni. Síra Friðrik
Friðriksson talaði einnig og loks
mælti Ólafur Ólafsson nokkur orð.
Félaginu bárust á fjórða þúsund
krónur í gjöfum í lok samkom-
unnar. Hefir það afhent Biblíur til
afnota á öll gistihús landsins, svo
og í svefnklefa farþegaskipanna.
Auk þess hafa fangar fengið
Biblíur hjá félaginu. Vinna með-
limir Gideon ötullega að út-
breiðslu Guðsorðs hér á landi, svo
sem félagsbræður þeirra erlendis
hafa gjört í ættlöndum sínum.
vor sök, eins vér svo ol t segjum.
Hvað er þá til ráða?
Jú, það eitt, að hlýða kalli Guðs-
orðs, er það segir oss að koma
fram í ljósið, til þess að verk vor
verði auðséð. Vér verðum að
leggja mæhkvarða Guðs orðs á
oss. Ekki aðeins breytni vora í
hinu ytra, heldur og láta Ijós þess
komast inn í hjarta vort og sýna
oss, hvað þar býr. Það þarf að fá
að sýna oss, bvaða hvatir og hug-
arhræringar eru bak við alli hjá
oss. Það þarf einnig að fá að sýna
oss skýrt og greinilega það, sem
mestu varðar: Hver er hin eigin-
lega afstaða vor til Guðs? Irúum
vér í sannleika á hann ?
Hér er ekki um það að ra;ða,
hvort vér trúum því, eða alítum
að Guð sé til, heldur hitt, hvort
vér trúum á hann á þann hátt, sem
Biblían talar um, sem sé, að vér
treystum honum, eigum lífssamfé-
lag við liann — og lifum honum.
Leitum vér vilja lians 1 lífi voru
framar öllu öðru? Eða látum vér
annað ráða meiru um afstöðu vora
og skoðanir?
Og þá kemur aðalspurning þess-
arar greinar: Hefur þú komið frain
í ljósið svo að það hafi leikið um
hjarta þitt og sýnt þér sannleikann
um það? Eða hefir þú þá þekldngu
eina á sjálfum þér, sem eigin skoð-
un gefur þér? Ef svo er, þá ertu
á hættulegri braut. Guðs orð segir,
að sá, sem gengur í myrkinu, viti
ekki hvert liann fer. Þú veizt ekki
hvert leiðin liggur. Guðs orð segir
þér það. Jesús talar um myrkrið
fyrir utan, sem liið ægilega hlut-
skipti þeirra, sem ekki koma til
ljóssins.
Það er merkilegt, að nokkur
Fram í ljósið