Bjarmi - 01.07.1958, Qupperneq 1

8. tbl.
Reykjavík, jálí 1958
52. árg.
KOJVSÓ
Fyrirbænarefni
EGAR við komum frá kristniboðsþinginu, var
flest i bezta gengi á kristniboðsstöðinni. Skól-
inn var byrjaður aftur, eftir jólaleyfið, og liafði
staðið í viku, áður en við komum. Ketema, nýi kenn-
arinn, sem við fengum i byrjun desember síðast-
linn, hafði liaft eftirlit með skóladrengjunum, lát-
ið þá vinna á lóðinni í fríinu. Auk þess sá liann um
samkomur og fór prédikunarferðir í nærliggjandi
þorp ásamt Dasaw, prédikaranum, sem hefir verið
kennari fyrsta bekkjar, það sem af er skólaárinu.
Aðspurður sagði Ketema allt liafa gengið vel nema
eitt, sem hann hafði miklar áhj'ggju af. Skóladreng-
irnir höfðu neytt „dalla“, þ.e.a.s. gerjaðrar súpu, og
orðið ölvaðir af henni oftar en einu sinni Þetta er
mikil freisting fyrir þá, þar eð þessi súpa er ein aðal
fæðutegund Konsómanna, en verður áfeng í meira
lagi, ef hún gerjast lengi. Létt gerjað „dalla“ verður
síður fyrir valinu, ef Satan kemst í spilið til
að leiða drengina út á villigötur, brott frá Guði. Þetta
er eitt erfiðasta vandamálið i sambandi við heima-
vistardrengina. Kristniboðsvinir ættu að biðja sér-
staklega um það, að þeir varðveitist. Þetta eru efnis-
drengir, en þeir verða allir sem einn að lieyja harða
baráttu við lieiðnar erfðir og venjur. Yið eigum erfitt
með að skilja þá baráttu til fulls, en við getum bar-
izt með þeim í bæn. Fram að þessu hafa tveir drengj-
anna hrotið af sér svo vitað sé, annar tvisvar, liinn
einu sinni, en þeir þurfa allir fyrirbænar við.
"1 7"IÐ komum til Konsó á föstudegi, seint um kvöld.
’ Það fór brátt að kvisast, að „læknirinn", eins
og Inga er alla jafnan kölluð af mörgum hér, væri
komin aftur. Á laugardeginum var samt fátt um
sjúklinga. Gripum við því tækifærið til þess að flytja
öll lækningaáhöld og lyf upp i hið eiginlega sjúkra-
skýli. Það hefði þarfnazt nokkurrar viðgerðar fyrir
flutningadaginn, en tvær ástæður voru fyrir því, að
við fluttum strax. Við gátum ekki hafið viðgerðina
strax, vegna vöntunar á sementi, og þar eð við vor-
um í vandræðum með hús fyrir starfsmennina, kom
það sér vel að fá stóra kofann, sem notaður hafði
verið fyrir hjúkrunarstarfið, handa þeim. Ketema á
að fá annað herbergið. Smiðurinn, Gebre Mariam,
fær liitt. Ketema er kvæntur, en varð að skilja konu
sína eftir í Harrar, þar eð þeim liafði fæðzt sonur,
skömmu áður en hann réðist hingað. Smiðurinn er
trúlofaður og hugsar til giftingar bráðlega. Ætlunin
er, að koma upp tveim eldhúskofum fyrir þá, og þá
er húsnæðisvandræðum starfsmannanna borgið i
bráð. Bráðlega verður að rísa nýtt húsnæði fyrir
þriðja kennarann, sem við verðum að fá i byrjun
næsta skólaárs.
Eitt bezta tækifærið, sem okkur gefst til að ná til
Konsómanna, er að prédika fyrir þeim, þegar þeir
koma til þess að leila sér eða sínum lækninga. Ef
vel ætti að vera, þyrftum við nauðsynlega að hafa
fastan prédikara við sjúkraskýlið, sem væri falið
það lilutverk, að tala við fólkið, sem þangáð kemur.
Þeir skipta tugum á hverjum degi. Suma daga koma
margir langt að, og í fylgd með þeim eru oft 15—
20 manns, sem skiptast á við sjúkraburðinn eða
bera mat handa hópnum. Undanfarnar tvær vikur
höfum við haft mann liér, sem prédikað hefir mikið
við sjúkraskýlið. Við erum Guði þakklát fyrir hann,
þó að hann verði hér ekki til frambúðar. Það er Ale-
muh, prédikari og leiðtogi evangeliska safnaðarins
í Javelló.
-piG ætla að botna þetta bréf, en verð samt að bæta
örlitlu við. Eg var að koma frá Gidole áðan.
Þegar vörubifreið norska kristniboðsins fór hér um
í gær, fór Inga með henni til Gídóle. Tveim tímum
síðar var lcomið með slasaðan mann frá Búso. Hann
hafði hrasað og fallið fram á spjót sitt. Sárið var
ekki stórt, en út úr því stóð kúla, og hélt aðstoðar-
maðurinn á sjúkraskýlinu, að þar sæi á ristilinn.
Við gerðum ráð fyrir, að vörubifreiðin kæmi aftur
daginn eftir, þ.e.a.s. í dag, en það gat líka verið, að
það drægist um einn dag, að liún kæmi, þar eð aka
þurfti grjóti í nýja sjúkrahúsið í Gídóle. Við lögð-
um þvi aðeins „kompressu“ á sárið, festum hana
vel með lieftiplástri og bundum svo um sterkt laka-
sárabindi að heiman. Maðurinn fékk svo oliu-peni-
cillínsprautu, til þess að vernda hann gegn því, að
ígerð hrytisl út. Annað gátum við ekki gert, en von-
uðum, að dr. Wold, sem fer með vörubifreiðinni til
Irgallem, kæmi morguninn eftir ásamt Ingunni. Það
dróst, að þau kæmu. Mennirnir, sem báru slasaða
piltinn hingað, voru farnir að tala um að bera hann
heim aftur, svo að liann gæti dáið heima. Nú vissi
ég ekki nema bíllinn kæmi ekki fyrir morgundaginn
og ók þvi í flýti til þess að sækja þau. Hefðu þeir
borið manninn heim með opið sárið á kviðnum,
mátti það lieita nokkurn veginn víst, að hann hefði
ekki lifað af. Þegar til Gídóle kom, stóð vörubif-
reiðin ferðbúin á hlaðinu, og ætluðu þau að fara
að leggja af stað, þótt komið væri myrkur. Núna
eru þau u,ppi í sjúkraskýlinu, læknirinn og Ingunn,
að gera að sárinu. Það reyndist ekki eins slæmt og
aðstoðarmaðurinn hélt í fyrstu. Spjótið hafði ekki
farið gegnum lífhimnuna.
Við sendum bæði beztu kveðjur til kristniboðs-
vinanna.
Benedikt Jasonarson.
Kínverskur kennari ritar Jóhannes 3,16 með kínversku letri.
Austur-Þýzkaland
ÞAÐ HEFIR vakið talsverða athygli,
að kirkjurnar í Austur-Þýzkalandi
haía orðið íyrir mjög aukinni ásókn
kommúnista og valdhafanna þar,
eftir að umrœður hófust um það fyr-
ir alvöru, hvort búa skyldi vestur-
þýzka herinn kjamorkuvopnum.
Augljóst er, að stjórnarvöldin leit-
ast við að auka tök sín á kirkjunni
með kröfugöngum og mótmœlafund-
um. Er synodan í Berlín-Weissensee
hélt fundi fyrir nokkru, neyddu
kröfugöngumenn synoduna til þess
að veita „nefnd” aðgang, og krafð-
ist sú nefnd þess, að synodan sam-
þykkti skýr mótmœli gegn kjarn-
orkuvígbúnaði. I kjölfar þess, að
synodan veitti nefnd þessari að-
gang, hefur það fylgt, að valdhaf-
arnir hafa gengið á lagið og tekið
sömu aðferð upp annars staðar.
UM MIÐJAN maí var synoda evang-
elisku-lúthersku kirkjunnar í Meck-‘
lenburg. Varð hún fyrir mikilli á-
sókn flugrita og kröfugöngumanna.
Þátttakendur synodunnar neituðu
algerlega að veita kröfugöngu-
mönnum aðgang. Aðsókn þeirra
varð þó of hatröm, því að slíta varð
umrœðum synodunnar. Hefur árs-
þing evangelísku kirknanna sam-
þykkt ályktun, þar sem sú ákvörð-
un synodunnar er staðfest sem rétt
viðbrögð við ógnunum þessum, þar
eð kirkjan geti engum utanað kom-
andi aðilum leyft afskipti af innri
málum hennar.
SAMKVÆMT síðustu skýrslum hef-
ur guðfrœðinemum fjölgað nokkuð í
Austur-Þýzkalandi. Eru þeir nú 937.
Það er samt hvergi nœrri talið full-
ncegjandi fyrir þörf kirkjunnar á
prestlœrðum mönnum.
SVO VIRÐIST sem komið sé að því,
sem margir hafa óttazt í Þýzkalandi,
að reynt verði að rjúfa bönd þau,
sem verið hafa milli kirkjunnar í
Vestur- og Austur-Þýzkalandi. Aust-
ur-þýzka stjórnin hefur tilkynnt, að
hún rœði ekki við vesturþýzka
biskupa eða kirkjumenn um málefni
kirkjunnar, þau séu einkamál Aust-
ur-þýzkra valdhafa og kirkju. Sam-
kvœmt þessu hefur biskupum verið
neitað um heimild til þess að fara
yfir landamörkin, og á það jafnt við
um mótmœlendur og kaþólska.
Lilje, biskup, hefur lýst því yfir, áð
hverjar ákvarðanir, sem teknar
kunna að vera frá valdhafanna
hálfu, sé kirkjan og verði ein órofin