Bjarmi - 03.10.1958, Blaðsíða 2

2 BJARMl
Kristileg útvarpsstöð
Eitt þeirra útbreiðslutækja, sem
kristin kirkja liefur tekið í þjón-
ustu sína í æ rikra mæli síðustu
árin, er útvarpið. Kristilegar út-
varpsstöðvar liafa verið reistar
víða um heim og gefið mjög góða
raun. En engin útvarpsstöð mót-
mælenda er til í Evrópu. Erlent
kristilegt útvarpsfélag hefur því
hafizt lianda um að vinna að því,
að úr þessu verði bætt.
í september 1957 og í ársbyrjun
1958 kom liingað til lands Harold
van Broekhoven, erindreki kristi-
lega útvarpsfélagsins World Radio
Missionary Fellowsliip Inc. í
Bandaríkjunum og Ekvador í
Suður-Ameríku. Stofnun þessi lief-
ur í rúm 25 ár starfrækt kristilega
útvarpsstöð í Ekvador, og er hún
stærsta sinnar tegundar í heimin-
um. Starfar liún allan sólarhring-
inn og útvarpar á mörgum tungu-
málum. Hin mörgu bréf, sem
stöðinni berast frá hlustendum (30
—50 þúsund bréf á ári frá 80—90
löndum) bera vott um gildi og
nauðsyn slíkrar starfsemi. Ýmsir
mótmælendur vinna í sameiningu
að dagskránni, þar á meðal lút-
hersk samtök í Bandaríkjunum.
Margar kristilegar útvarpsstöðv-
ar eru í Bandaríkjunum og 16
sams konar stöðvar eru utan
þeirra. Hafa þær unnið mikið og
gott starf, bæði i menningarlegu
tilliti, með því að stuðla að skiln-
ingi og vináttu þjóða í milli og
þó sérstaldega með binni kristi-
legu boðun. En eins og fyrr segir,
er engin kristileg útvarpsstöð mót-
mælenda til í Norðurálfunni. Har-
old van Broeklioven, erindreki,
liefur ferðazt um Evrópu á veg-
um félags síns og kynnt sér út-
varpsmál í 22 löndum og átt tal
við leiðtoga ýmissa kirkjudeilda
um möguleika á því, að sett verði
á stofn kristilég útvarpsstöð ein-
hvers staðar i álfunni. Hafa marg-
ir kunnir kirkjumenn í Evrópu
vottað honum stuðning sinn, einn-
ig hér á landi. Broekhoven hefur
að sjálfsögðu einnig rætt við
stjórnarvöld ýmissa landa í álf-
unni, m. a. Islandi, um hugsanlegt
leyfi til þess að reisa slíka stöð.
tltvarpað yrði, á eins mörgum
málum og við yrði komið, ýmsu
kristilegu efni, fræðsluþáttum og
góðri tónlist. Slarfsemin yrði ó-
pólitísk með öllu og ekki bundin
við neina sérstaka kirkjudeild né
rekin í hagnaðarskyni.
Samtökin, sem að þessu standa,
telja, að sér yrði veittur drjúgur
siðferðilegur styrkur, ef sem flest-
ir Evrópubúar, sem áliuga Iiafa á
málinu, vottuðu þeim stuðning
sinn með undirskrift sinni. Er þvi
hafin söfnun undirskrifta málinu
til eflingar, og er takmarkið 500
þúsund nöfn. Þúsundir manna
hafa þegar brugðizt vel við og rit-
að nafn sitt.
Nú er þess vænzt, að einnig þeir
Islendingar, sem vilja Ijá máli
þessu lið, votti það með því að rita
nöfn sín á lista, sem gerðir hafa
verið í þessu slcyni. Áherzla skal
á það lögð, að slik undirskrift er
án allra skuldbindinga. Hún gefur
einungis til kynna, að viðkomandi
sé því fylgjandi, að komið verði á
fót kristilegri úlvarpsstöð í Ev-
rópu.
Öllum prestum landsins liefur
verið sendur undirskriftalisti. —
Einnig geta menn snúið sér til af-
greiðslu „Bjarma“, Þórsgötu 4,
Reykjavik. Gert er ráð fyrir, að
söfnun þessari Ijúki i byrjun nóv-
ember.
B. A.
Sunnudagskvfild í kóngsins Kaupmannahöfn
EN í Jerúsalem er við Sauðahliðið
laug, sem kallast á hebrezku
Betesda og heíir fimm súlnagöng.
í þeim lá fjöldi sjúkra manna,
blindra, haltra, visinna----."
Þannig hefst frásögn, sem er 2.
guðspjall 14. sunnudagsins eftir
þrenningarhátíð. Þetta guðspjall
var rœðutexti prestanna hér í
Kaupmannahöfn þennan dag.
Það var því í fyllsta máta eðlilegt,
að hugurinn minntist þess, að í
Kaupmannahöfn er við Grœna-
torgið samkomuhús, sem heitir
Betesda. Það er kunnugt mörgum
trúuðum mönnum um öll Norður-
lönd, því að þar hafa um áratugi
verið aðalstöðvar „Heimatrúboðs
Kaupmannahafnar". Þar er mið-
stöð miklu margþœttara starfs en
nokkur þekkir til nema þeir, sem
þar eru kunnugastir í innsta
hring. Margs konar hjálparstarf-
semi, bœði fyrir fátœka, sjúka,
fallna og fanga, yfirleitt hvers
konar olnbogabörn stórborgar-
innar, er unnin í þessú húsi eða
út frá því. Auk þess er þar marg-
þœtt kristileg félagsstarfsemi,
bœði biblíulestrar, margs konar
smáhópafundur og svo auðvitað
almennar samkomur.
ÞAÐ má að nokkru leyti segja, að
vagga K. F. U. M. á Islandi hafi
verið í Betesda í Kaupmannahöfn.
Það var í hjarta þess húss, sem
séra Friðrik Friðriksson sá þá sýn,
er hcmn var stúdent í Höfn, sem
hreif hann með þvílíkum mœtti,
að hann varð að gangast til œvi-
langrar hlýðni við það kall, sem
hann fékk þá. Salurinn var fullur
af piltum á unglingadeildaraldri,
14—17 ára. Söngur þeirra, boð-
skapur sá er þar hljómaði, já,
andi sá, sem þar ríkti, varð hið
máttuga kall til hans að vinna
œskumenn Kristi til handa. Hann
getur allt til þessa dags sagt með
Páli: „Fyrir því gjörðist ég ekki ó-
hlýðinn hinni himnesku vitrun."
Vér búum því enn að blessunar-
straumum frá Betesdakjallaran-
um.
SEM betur fer eru blessunarstraum-
amir frá þessu húsi ekki aðeins
liðin saga. Enn í dag er sama
fagnaðarerindið boðað þar, og
enn í dag berst kallið þaðan
bœði til einstaklinga og fjöldans.
Það var því í fyllsta máta eðlilegt,
að við, íslenzku ferðafélagamir
tveir, hefðum hug á því að koma
á þann stað á sunnudagskvöldi.
Klukkuna vantaði stundarfjórð-
ung í átta, er við gengum yfir
Grœnatorgið. Við vorum hálf-
kvíðnir fyrir því, að við vœrum
orðnir full seinir. Við vissum sem
var, að aðsókn að samkomunum
síðastliðinn vetur hafði verið með
ágœtum. Þá þurfti stundum að
koma klukkustund fyrir samkomu-
tfma, ef öruggt átti að vera með
sœti. Við vonuðum samt hið
bezta, þar eð sumardreifingu var
enn ekki lokið og vetrarstarf því
ekki byrjað.
MARGMENNT var á tröppum og í
göngum, er við komum, en nóg
var af sœtum, enda samkomusal-
urinn mjög stór, með miklum og
rúmgóðum svölum. Rétt eftir að
við vorum seztir, hófst straumur-
inn inn og var gaman að sjá
þennan látlausa fólksstraum, sem
á skömmum tíma mátti heita að
fyllti þennan stóra sal. Samkom-
an hófst stundvíslega og var allt
snið hennar mjög á sama veg og
sunnudagasamkomur K. F. U. M.
og K. í Reykjavík. Frá fyrsta and-
artaki hvíldi þarna yfir góður og
hrífandi andi. Söngurinn var
röskur og samtaka og þróttmikill,
þótt því sé ekki að neita, að karl-
mannaraddirnar hefðu mátt vera
öllu fleiri til þess að fylla betur
sönginn. þá setti það og sinn svip
á samkomuna, að „hljómsveitar-
kór" hússins aðstoðaði. I þeim
hópi voru fimm fiðluleikarar, tíu
eða ellefu gítarar og um tuttugu
söngvarar. Var söngur þeirra á-
kaflega fágaður og vel œfður —
og aldrei hefi ég séð og heyrt
jafn fágaðan gítarleik með kór-
söng. Er bersýnilegt, að kornung-
ur söngstjóri hópsins hefir lagt
feikna vinnu í þetta starf. Hefir
hann og fengið góðan ávöxt iðju
sinnar, því það var auðfundið,
hver áhrif söngurinn hafði. Mest
um vert var þó það, að orð VQru
sungin svo skýrt, að jafnvel við
útlendingarnir gátum til fulls not-
ið textans. Söngvarnir og lögin
voru ákaflega alþýðleg, í svipuð-
um dúr og tíðkast á œskulýðs- og
samkomuvikum heima.
RÆÐUMAÐUR kvöldsins var for-
maður „Heimatrúboðs Kaup-
mannahafnar" C. Nygaard And-
ersen, sóknarprestur. Rœðuefni
hans var frásagan um glímu
Jakogs í I. Mósebók 32. kafla. —
Yrði það of langt mál að endur-
segja boðskap hans um nauðsyn
þess, að einstaklingurinn vœri
kallaður til uppgjörs og samfé-
lags við Guð, þótt það kostaði
harða glímu. Sú glíma vœri ekki
við Guð, sem ávallt vœri fús til
þess að veita blessun sína, heldur
við sjálfsviljann, eigin geðþóttann,
sem vill ekki ganga til óumflýjan-
legrar hlýðni við Guð. Þegar
máttur eigin geðþóttans hefir lam-
azt, líkt og þróttur Jakobs, er
hann gekk úr augnakörlunum,
verðum vér nógu auðmjúkir til
þess að meðtaka blessun Drottins,
sem fœr oss nýjan dag, með sól-
arupprás nýs lífs.
DJÚP kyrrð ríkti í salnum, meðan
rœðan var flutt og var nœr því
auðfundið, að hún féll inn í opin
hjörtu og opna hugi. Þessa sama,
góða anda gœtti einnig í söngn-
um, ekki sízt er stjórnandi sam-
komunnar lét kórinn endurtaka
fyrsta og síðasta vers í undur-
fögrum söng Olfert Ricards „Sölv-
snoren brister dog en gang" og
allir samkomugestir tóku undir.
ÞRÁTT fyrir fimm „aukalög", sem
kórinn söng, var samkoman að-
eins í rúma klukkustund, og er við
komum út á torgið vorum við
ferðafélagarnir sammála um, að
við hefðum í Betesda átt eina af
þeim stundum, sem við eigi orð
Péturs á ummyndunarfjallinu:
„Herra, gott er oss hér að vera."
EFTIR samkomuna er fyrsta sunnu-
dag hvers mánaðar samveru-
stund fyrir „unga fólkið". Er þá
kaffidrykkja, en síðan uppbyggi-
leg stund, þar sem margir leggja
sitt af mörkum. Tilkynna þarf þátt-
töku fyrir almennu samkomuna,
og fá ekki aðrir aðgang en þeir,
sem það hafa gert, enda húsrúm
takmarkað. Eru stundir þessar
sagðar mjög vinsœlar, enda þátt-
taka mikil. Þannig var allt „upp-
selt" í þetta sinn, sem við vorum
á almennu samkomunni.
EITT af því, sem vakti athygli okkar
var, hve margt var af ungu fólki
á samkomunni. Staðfesti það enn
einu sinni, að ekkert starf, sem
unnið er í nafni kirkju og kristni,
ncer eins sterkum tökum og það
starf, þar sem fagnaðarerindið
um náð Guðs í Kristi Jesú er boð-
að skýrt og óskorað.
Bj. Eyj. •
Byrjaöu heima
Tyrédilcarinn hafði talað.
Orðið var gefið laust.
Faðir stóö upp og vitnaði. Á eftir
heilsar prédiJcarinn upp á son hans
og segir: ,,Það var indælt að hlustu
á föður þinn í kvöld.“ Drengurinn
fer að gráta. „Hann pabhi er elcki
svona, þegar hann er heima.“ —
Margir kristnir menn bera lítinn
eða engan ávöxt, af því að þeir
gleyma Jesú, þegar þeir eru heima
hjá sér. „Síðan lauk hann upp hug-
slcoti þeirra . . . boðað slculi verða
... öllum þjóðum ... en byrj-
að í Jerúsalem“. Heimilið er þín
Jerúsalem.