Bjarmi - 03.10.1958, Blaðsíða 3

B JARMF 3
Minningar frá starfi meðal sjómanna
Eg veitti Sjómannastofunni í
Reykjavík forstöðu í 10 ár. ÞaS
voru árin 1923—1933. Á þeim tíma
gekk trúarvakning yfir Færeyjar.
Þess sáust einnig augljós merki
hjá fiskimönnum. Líf þeirra var
mótaS af vakningunni. Andlegt líf
hinna trúuSu var ferskt og lifandi.
Það var sannarlega viSburSur aS
vera meS þeim á kristilegri sam-
komu, og þaS var bæSi uppörvandi
og lærdómsríkt aS hlusta á þessa
sterku og karlmannlegu fiski-
menn, sem urSu daglega aS berjast
viS storm og byljur bafsins og oft
upp á líf og dauSa, vitna um lifiS
i Guði og lofa og vegsama frelsara
sinn.
En það voru margir, sem stóðu
fyrir utan þetta andlega líf. Þess
gætti einnig á götum Reykjavíkur,
þegar mörg skip voru í höfn.
Stundum gátu allt að því 1000
fiskimenn átt landgönguleyfi sam-
tímis. — ÞaS var því heldur ekki
að furSa, þótt einhverjir féllu fyr-
ir áfengisfreistingunni. ÞaS var
því einnig, og ekki sízt, reynt aS
rétta þeim mönnum hjálparliönd
til þess aS forða þeim frá freist-
ingu og hrösun.
Þegar mörg skip voru i liöfn,
mátti stundum sjá eittlivert þeirra
með sérstakan fána dreginn við
hún, sem var óþekktur hér. Marg-
ir spurSu, hvaSa fáni þetta væri.
Hann var hlár meS rauSurn kanti
og dúfumynd i miSjunni. Fáni
þessi er kallaSur dúfufáninn, og
þeir, sem liöfðu liann uppi, eru
meðlimir kristilegs félags fyrir sjó-
menn, sem kallað er „Bræðra-
liringurinn á hafinu“. ÞaS er til á
öllum NorSurlöndum utan Islands.
Þegar skip sást meS dúfufána
uppi, mátti telja þaS víst, aS skip-
stjórinn væri trúaSur maður, og
óliætt var að treysta því, að liann
væri fús á að rétta hjálparhönd i
krislilega starfinu. ÞaS vakti því
gleSi aS sjá skip meS dúfufána
uppi.
Einhver kynni aS spyrja: Hve
margt var starfsliðiS á sjómanna-
stofunni?
ÞaS var ekki fjölmennt. ÞaS var
aSeins ég og systir mín, Svandís.
— En margir aSstoSuSu okkur, ef
meS þurfti.
ÁriS 1930 og næstu ár á eftir
var skortur á vinnustúlkum hér í
Reykjavik. Mörg heimili fengu þá
vinnustúlku frá Færeyjum og Nor-
egi. IlafSi ég kristilegar samkomur
fyrir þessar stúlkur einu sinni i
mánuði allt árið. ÁriS 1932 voru
hér nær því 70 færeyskar stúlkur.
Á vertíðinni komu þær oft á sjó-
mannastofuna til þess að hitta
kunningja sina og ættingja heim-
an að. Þessar stúlkur voru einnig
ötular við að hjálpa okkur i starf-
inu, þegar þær liöfðu tækifæri til.
Á þessum árum, er ég veitti sj ó-
mannastofunni forstöðu, kom Al-
• Jóhannes Sigurðsson, prentari,
sagði í 5.—6, tbl. „Bjarma“
nokkrar minningar frá kristi-
legu starfi meðal færeyskra sjó-
manna. Hér fer á eftir síðari
hluti greinar hans.
fred Petersen á liverju vori og
dvaldist liér tvo inánuði, frá miðj-
um marz til miðs maímánaðar.
Hann bjó á heimili mínu, og átt-
um við mjög góðar stundir saman.
Hann vann mjög gott og blessun-
arríkt starf meðal landa sinna, og
mátu þeir það að verðleikum.
Á þessum árum kom einnig ann-
ar sendiboði frá Færeyjum, Jo-
liann Hans Simonsen frá Vest-
mannahavn. Hann kom stundum
við í Reykjavík, en starfaði annars
á sumrin á austurlandi, á meðan
færeysku skipin voru þar við veið-
ar.
Ég minnist þessara tveggja trú-
boða frá Færeyjum með mikilli
gleði og þalcklæti, vegna trúfastr-
ar vináttu og bróðurlegs samstarfs
í mörg ár.
Jafnframt því sem Færeyingar
komu á sjómannastofuna, komu
þangað einnig menn af mörgum
þjóðum auk okkar eigin sjómanna.
Norskir línuveiðarar veiddu á
þessum tíma fyrir suðurlandi á
vorin. Komu þeir oft til Reykjavík-
ur. Norsku sjómennirnir komu
einnig oft til okkar, en það er önn-
ur saga.
Sjómannastofan átti ekki neitt
liús og varð því að vera í leiguhús-
næði. Húsnæðið, sem við höfðum
árið 1933, átti að taka til annarra
nota, svo að okkur var sagt upp
frá 14. maí og gátum við ekki feng-
ið neitt annað lientugt húsnæði.
Um páskaleytið þetta sama ár
varð ég að leggjast i rúmið vegna
ofþreytu. Varð því að leggja starf-
ið niður um hrið.
Er ég hafði náð mér nokkuð,
fluttist ég ásamt fjölskvldu minni
til Akureyrar. Þar starfaði ég í 6
ár.
Ég hafði byrjað á því árið 1929
að fara til SiglufjarSar á sumrin til
þess að starfa þar meðal íslenzkra
sjómanna á síldarvertíðinni. Þvi
hélt ég áfram í 10 ár, eða til ársins
1939.
Fyrstu fjögur árin fengum við
leigt húsnæði, þar sem við höfðum
sjómannastofuna, en samkomurn-
ar fékk ég að hafa í kirkjunni.
ÞangaS lcomu Færeyingar einnig
til okkar, og ég minnist margra
samkoma, sem ég hafði með Fær-
eyingum á þessum tíma. Þeir voru
tiðir gestir á kristilegum samkom-
um þar, eins og þeir liöfðu verið
í Reykjavík.
Ég minnist fagurs sumardags.
Engin síldarskip voru í höfn. þau
voru öll úti á miðunum. En tveir
færeyskir kútterar, sem voru á
þorskveiðum, lágu við bryggju. Er
ég gekk niður að liöfn síðdegis,
mætti ég öðrum skipstjóranum,
sem var vinur minn. Við stað-
næmdumst og spjölluðum saman
stundarkorn, þangað til hann seg-
ir:
„Heyrðu, Jóhannes, nú liefði
verið gott að fá kristilega sam-
komu, en því miður eru skipverj-
ar á báðum skipunum að vinna,
og við förum út í nótt, svo að það
er ekki hægt að koma því við.“
„Hve lengi eiga þeir að vinna?“
spurði ég.
„Þeir verða varla búnir fyrr en
kl. 12 í nótt,“ svaraði skipstjórinn.
„Ef það væri ekki orðið svona
framorðið og mennirnir þreyttir
af vinnunni, skyldi ég koma með
glöðu geði um borð og lialda sam-
komu.“
H. E. WISLÖFF:
Kærleikurinn leitar ekki síns eigin
Kærleikurinn er langlyndur, liann er góðviljaður;
kærleikurinn öfundar ekki; kærleikurinn er ekki
raupsamur, hreykir sér ekki upp; hann liegðar sér
ekki ósæmilega, leitar ekki síns eigin; liann reiðist
ekki, tileinkar sér ekki hið illa; hann gleðst ekld yfir
óréttvísinni, en samgleðst sannleikamun“. I. Kor. 13,
4—6.
Kærleikurinn leitar ætíð einhvers. Hann er fús til starfs, en liann
leitar ekki síns eigin.
Hvers leitar ltann þá?
Hann leitar þess er heyrir Guði til. Hann livílist ekki fyj-r en hann
hvilist i Guði. Hann er frá Guði kominn og leitar aftur til hans.
Þess vegna leitar kærleikurinn ævinlega eftir Guðs vilja og reynir að
yfirvinna allar hindranir sem vilja leiða hann afvega.
Kærleikurinn leitar einnig þess sem Guð elskar. Hann elskar alla
menn. Við liittum svo margar manneskjur sem okkur finnast ógeðfelld-
ar og frálirindandi. Við forðumst þær helzt, En það gerir kærleikurinn
ekki. Hann leitar að þvi týnda og reynir að opna það lijarta, sem
lokað er.
Kærleikurinn leitar ávallt nær Guði. Hann þrífst elcki annars staðar.
Hann vex og dafnar aðeins í þeim jarðvegi sem nefnist FYRIRGEFX-
ING SYNDANNA. Og hann á rætur sínar að rekja til krossins, þ'ar
sem Jesús sagði: „ÞAÐ ER FULLKOMNAГ.
(S. O. þýddi.)
„Já, góði, gerðu það, svo að við
getum komið saman stundarkorn
um Guðs orð, áður en við látum
úr höfn.“
Klukkan 12 um nóttina fór ég
um borð í skip hans, og voru þá
skipverjar af báðum skipunum
samankomnir i káetu hans. Síðan
byrjuðum við samkomuna, sem
stóð til kl. 1,30. Þegar ég hafði pré-
dikað, var orðið frjálst og notuðu
sér það margir. Engin þreytu-
merki sáust á nokkrum manni.
Það voru glaðir fiskimenn, sem ég
kvaddi þessa miðsumarnótt.
1 júnímánuði ferðuðumst við,
Simonsen sjómannatrúboði og ég,
saman frá Reykjavík til Sigluf jarð-
ar. Hann ætlaði að halda áfram til
austurlandsins, en samgöngur voru
slæmar og enga ferð að fá. Eg
minnist þess, að liann sagði einu
sinni við mig, á meðan liann beið:
„Ég er óþreyjufullur að vita,
hvernig Guð fer að því að greiða
úr þessu.“ Hann var ekki i efa um,
að Guð gæti leyst úr erfiðleikun-
um. Og það gerði Guð.
Þar sem Simonsen var þarna og
komst eklci leiðar sinnar, datt mér
i hug að nota tækifærið og fara til
Akureyrar. Simonsen gæti haft
eftirlit með sjómannastofunni, á
meðan ég væri fjarverandi. Á
sumrin fer mjólkurbátur daglega
milli Akureyrar og Siglufjarðar.
Kvöld nokkurt fór ég með þessum
bát og kom snemma næsta morg-
un til Akureyrar. Er ég kom þang-
að, sá ég, að danska varðskipið
„Fylla“, lá þar.
Eg var kunnugur um borð frá
Reykjavík. Eg hafði komið um
borð og talað við yfirmanninn til
þess að bjóða skipverjum til há-
tíðarsamveru. Og sjóliðarnir voru
tíðir gestir lijá okkur, þegar skip-
ið lá í liöfn.
Nú fékk ég einhvern til þess að
flytja mig um borð. Sjóliðinn, sem
stóð á verði, þekkti mig og varð
undrandi yfir að sjá mig þarna.
Ég spurði, hvort yfirmaðurinn
væri um borð, en liann var nýlega
farinn í land, en varaforinginn
væri viðstaddur. Ég óskaði eftir að
fá að tala við hann. Sjóliðinn til-
kynnti liðsforingja einum komu
mína og ósk, og liðsforinginn vara-
foringjanum. Ég féklc áheyrn, og
var mér visað inn í káetu lians.
Er ég liafði lieilsað honum, sagði
ég: „Ég veit ekki, livort ég má
spyrja, hvert ferðum ykkar er heit-
ið héðan, en ef þið skylduð af hend-
ingu ætla til Seyðisf jarðar, er sjó-
mannatrúboði tepptur á Siglufirði,
en hann ætlar til austurlandsins
til þess að starfa meðal landa sinna
þar. Eg vildi bara spyrja, livort
þið gætuð ekki tekið liann með,
ef liann kæmi hingað í fyrra málið.
„Það má vel vera, að við kom-
um einlivern tíma til Seyðisfjarð-
ar, og ef hann vill vera hér um
borð nokkurn tíma, þá látið hann
bara koma.“
Ég flýtti mér í land og símaði
til Siglufjarðar og náði i Simon-
sen. Næsta morgun gat ég fylgt
lionum um horð i varðskipið. Hann
komst fljótlega til Austfjarða.