Bjarmi - 01.01.1969, Síða 2

- JESAJA 44, 22 -
„FEYKT BIIRT EI.\S OG ÞOKII"
i.
Sumum finnst allt tal um sekt hálf sjúk-
legt. Að þeirra áliti er sektarmeðvitundin
óheilbrigt fyrirbrigði.
Það er rétt, að hún getur orðið það. Þrátt
fyrir það er það firra að ætla sér að loka
augum fyrir sektarmeðvitundinni og helzt
láta eins og hún sé ekki til. Eins mætti þá
fara að gagnvart fjölmörgu öðru í mannlegu
lífi. Fátt er það í fari manna, sem getur
ekki orðið sjúklegt hjá einhverjum, og dett-
ur þó engum í hug að segja: Þetta á ekki
rétt á sér.
Ljóst er, að sektarmeðvitundin er eitt af
aðalsmerkjum mannsins, eitt af því, sem skil-
ur hann frá skepnunum. Hún sprettur af
meðvitundinni um ábyrgðina gagnvart Guði.
Samvizkan er einmitt í því fólgin að vita hið
rétta, sem sá eini, er vald og rétt hefur til
þess, hefur sagt, og verða það Ijóst, hvernig
vér höfum staðið oss í því að gjöra það, sem
skyldugt var.
Sumir vilja helzt ekki láta tala um það,
að þeir séu syndarar. Mönnum hefur meira
að segja verið ráðlagt að láta engan telja
sér trú um, að þeir séu syndarar, því að það
sé að óvirða sjálfan sig. Slikt er ekki í sam-
ræmi við orð Krists. Síðasta kvöldið, sem
hann var með lærisveinum sínum, sagði hann
þeim, að Andinn heilagi, sem faðirinn mundi
senda í heiminn, hefði ákveðið verk að vinna.
Hið fyrsta, sem hann taldi upp í því sam-
bandi, var: „Hann mun sannfæra heiminn
um synd.“ Það er sem sé starf Heilags anda,
að því er Kristur segir. Þess vegna er það
mikil náð og forsenda þess að geta skilið
fagnaðarerindið réttilega, að hafa eignazt
samvizku, sem hefur orðið Ijóst, hvað vér
höfum brotið og misgjört við menn og þó
fyrst og fremst gagnvart Guði. Fyrsta skref-
ið til þess að verða heilbrigður maður og
komast í rétta afstöðu til skapara síns er,
að komast til sannleikans viðurkenningar
varðandi sjálfan sig. Hafa orðið það ljóst, að
vér höfum syndgað gegn Guði og erum sek
fyrir augliti hans. Það er verk Guðs anda.
Hallgrimur segir um þetta verk hans svo:
Hátt galar haninn hér
í hvers manns geði,
drýgðar þá syndir sér
sem Pétur skeði.
Lætur hann lögmál byrst
lemja og hræða,
eftir það fer hann fyrst
að friða og græða.
n.
Fagnaðarerindið um fyrirgefningu fær
engan hljómgrunn nema þar, sem þörf er
fyrir það. Það er í hrelldri samvizku. Þar
vinnur það líka undursamlegt verk, sem ekk-
ert jafnast á við. Það kemur með náðarorð-
ið frá Guði, boðskapinn um einu hjálpina við
sekt og synd, en það er fyrirgefning hans
fyrir sakir Krists. Sú fyrirgefning er svo
stórkostleg, að erfitt er að trúa, þótt ekkert
sé jafn nauðsynlegt hrelldri samvizku og það.
1 orðunum, sem vöktu þessar hugsanir, er
notuð mynd, sem lýsir vel algerri fyrirgefn-
ingu Guðs. „Ég hef feykt burt misgjörðum
þínum eins og þoku.“ Sjáðu þetta fyrir þér:
Þoku, sem leysist upp fyrir vermandi sól —
og hverfur. Verður að engu. Aldrei framar
unnt að ná henni saman.
Þannig er fyrirgefning Guðs. Henni er
óhætt að treysta. Boðskapurinn um hana er
dýrmætasta perla kristindómsins. Og þér er
óhætt að treysta gildi hennar, því að það er
Guð, sem vinnur þetta ótrúlega verk í sátt-
argjörð sinni í Kristi og ábyrgist það, sem
boðið er.
Ef þú þorir að taka þessum lífsgrundvelli
muntu sannreyna, að hann er hið eina, sem
nægir og bregzt ekki.