Bjarmi - 01.01.1969, Qupperneq 11

ur annarra landa sluppu betur frá. — Við andlát
Barths ritaði fyrrv. guðfræðiprófessor við Kaup-
mannaliafnarháskóla minningargrein um hann í
„Kristeligt Daghlad“. Birtist hún hér á eftir í ísl.
þýðingu til þess að lesendur ,,Bjarma“ fái nokkrar
upplýsingar um þennan stórmerka mann.
KARLS BAR THS
fékk það svar, að hann teldi sig
bera gott skynbragð á þá hluti.
Staðreyndin er samt sú, að
sagt er, að „englarnir hlæi“ í
Basel, og það er víst ekki unnt
að segja um háskóla vora, þar
sem Mozart fær ekki heldur að
skipa heiðurssess sem dásam-
legur túlkandi sköpunarinnar.
0G. svo er sagt, að Barth og
þeir guðfræðingar, sem hafa
mótazt af honum, vanræki
fyrstu grein trúarjátningarinn-
ar! Barth hefur, eins og kimn-
ugt er, sjálfur ritað fjögur þykk
bindi um sköpunarkenninguna,
og hann hefur í reyndinni sýnt,
að þetta sé alvara. Minnizt að-
eins þess, hverju hann kom til
leiðar fyrir Gyðinga meðan á
styrjöldinni stóð og eftir hana,
og samtímis og síðar, með því
að vér eigum með athygli og
jákvætt að leggja hlustir við
röddum frá austrænum heimi.
Hann hefur sagt, að kommún-
isminn sé kristin villukenning
andstætt nazismanum, sem hafi
verið heiðinn.
Það er einkennilegt um þenn-
an mann. Á síðari árum var
honum borið það á brýn, að
hann legði of mikla áherzlu á
nálægð Guðs í Kristi, og talið
var, að hann skorti skilning á,
að Guð stígur fyrsta og úrslita
skrefið til vor, og að þess vegna
hafi hann fundið að barnaskírn-
inni, án þess að verða baptisti.
Þetta er ekki rétt. Barth gleym-
ir því ekki, að Guð kemur ávallt
að fyrra bragði, en hann kallar
oss til eftirfylgdar Krists, og
fyrsta skrefið í þá eftirfylgd er,
að sá, sem hefur heyrt kallið,
lætur skírast .
Ég er ekki sammála skoðun
Barths varðandi skírnina. Raun-
verulega skorti hann sannan
skilning á sakramentunum, en
sá sem lesið hefur það bindi
trúfræði hans — síðasta bindið
— sem f jallar um þessar spurn-
ingar, lýtur í lotningu þeim guð-
fræðingi, sem einnig boðar
Krist svona kröftuglega og reyn-
ir að endurtaka kallið um að
fylgja honum eftir.
XJANN varð áttræður í mai
1966. Boðsgestir fengu að
vita, að hann væri mjög slapp-
ur. Það mátti ekki heimsækja
hann, og samt stóð hann sig
ágætlega. Hann hlustaði með
athygli á eitthvað 28 ræður og
símskeyti, sem bárust frá öllum
löndum heims og einnig frá ást-
kærum hegningarhússföngunum
og stai’fsliði fangelsisins, og
Barth var fær um að svara í
skýi’ri og nákvæmri þakkar-
ræðu.
Barth hafði náð sér aftur
eftir mjög alvarleg veikindi.
Hann var tekinn til stai’fa á ný
t. d. við að rita endui’minningar,
en þar var kallað á hann úr öll-
um áttum. Harm varð einnig
að fara til Rómaborgar, þar
sem guðfræði hans hafði haft
mikil áhrif. Hann varð að senda
frá sér litla bók með skýi’um
og hnitmiðuðum spui’ningum til
í’ómversku kirkjunnar. Auk
þess var hann niðursokkinn í
þá gagnrýni, sem með skírskot-
unum til Bonhoeffers var beint
gegn honum.
Það síðasta, sem eftir hann
liggur í rituðu máli, er víst stutt
grein í októberhefti tímaritsins
„Evangelische Theologie“. Þar
þakkar hann fyrir, að honum
var send iöng ævisaga, sem nán-
asti vinur Bonhoeffers, Bethgee,
hefur samið. Hann fer viður-
kenningarorðum um það, að
Bonhoeffer hafi bersýnilega
fyrr og skýrar en hann sjálfur
hafið máls á Gyðinga-vanda-
málinu við Hitler og harmar
það, að það máli skuli ekki hafa
hlotið þann sess í Bai’men-
játningunni, sem vera hefði átt,
en ef til vill hefði slíkt sundi’að
kirkjufundinum. Harm ræðir
um það, að það hafi komið sér
á óvart, að hann hafi verið
svona mikilvægur fyrir Bon-
hoeffer og því næst koma nokkr-
ar athugasemdir við orðið „op-
inbei’unar-positivismi“, sem
Bonhoeffer notaði um Barth, og
aðrir hafa síðan endui’tekið, án
þess að það sé alltof skýrt, hvað
Bonhoeffer hafi sjálfur átt við
með þessu. Barth kemst með
réttu að þeirri niðurstöðu, að
þetta hugtak, eða það sem út
úr því hefur verið lesið, sé rang-
látt, en það er ekki unnt að fara
nánar inn á það hér.
/AG nú er annasömum fei'li
Barths lokið. Afköst hans
eru fágæt og í þeim eru fjár-
sjóðir, sem enn hafa alls ekki
verið metnir. Svo er sagt, að er
hann reyndi sem gestafyrirles-
ari að taka þátt í andlegri upp-
byggingu á Þýzkalandi eftir
styi’jaldarlokin 1945 hafi hann
sagt, að sá sem þekkti ekki til
þess að öfunda ættfeðurna af
háum aldri þeirra, ætti ekki
skilið að öðlast eilíft líf. Hug-
ur hans snerist svo mikið um
endurkomu Krists, að hann and-
mælti því, þegar menn sögðu,
að það vissu menn þó, að þeir
ættu að deyja. Og nú hefur hann
lokað augum sínum og spurn-
B J A K M I 11