Heima er bezt - 01.04.1997, Blaðsíða 13

verið neinn bissnesmaður, en ég hef gaman af söng og það
er málið. Þegar ég er beðinn að syngja þá geri ég það
vegna þess að ég hef gaman af því. Það væri hræsni ef ég
segði að ég nyti þess ekki.
Við bræðumir hittumst öðm hvom og það er ekkert
vandamál að fara á milli. Við ætlum okkur að reyna að
halda áfram og svo auðvitað það sem er framundan með
Heimi. Það hefur verið rætt um Grænlandsferð. Við höfum
hugsað okkur að fara þangað og vera svona fimm til sjö
daga. Þetta er ekki alveg afráðið, en það væri spennandi að
komast þangað. Það er alltaf gaman að komast þangað sem
er frábmgðið því sem er hér heima. Við höfum nú sungið í
fjórum heimsálfúm og það er spennandi að
horfa til þeirrar fimmtu. En maður verður
þá að fara að herða sig, því að eflaust syng-
ur maður ekki alveg fram í andlátið.
Það eru nú ekki nema átta ár þangað til
að ég get gengið í félag eldri borgara. Það
finnst mér vera áhugaverður félagsskapur.
Við höfúm ofit sungið fyrir eldra fólk og
það em þakklátir og góðir áheyrendur.
Annars vil ég ekki draga fólk í dilka eftir
aldri eða öðru. Það er alltaf gaman að
syngja, fyrir alla.
Bömin mín syngja líka og það gleður
mig. Stelpumar voru í kór og strákurinn
syngur líka. Við feðgar erum að vísu ekki
með nákvæmlega sama tónlistarsmekk,
ekki eins og er. Svo em það litlu afastelp-
umar, þær syngja líka. Þetta er af því góða.
Það hafa allir gott af því að syngja.
Að vera glaður...
Það skiptir mig afskaplega miklu máli að vakna ávalt
glaður til næsta dags. Við verðum að vera jákvæð, á hverj-
um einasta degi. Það er ekkert aftur snúið og dagurinn í
dag kemur aldrei af'tur. Þó eitthvað bjáti á í veraldlegu vaf-
stri, þá eigum við ekki að láta það trufla okkur. Ef við
erum óánægð með daginn í dag, þá verðum við það alltaf.
Það er í rauninni stutt stund sem við stoppum héma og við
eigum að reyna að vera ánægð. Eg hef stundum sagt það
að mér þykir vænt um hvern einasta dag sem ég hef lifað.
Eg man til dæmis aldrei eftir því að það færi hnjóðsyrði á
milli pabba og mömmu. Það er eitt af því sem ég hef búið
að alla ævi. Minningin um þeirra góða samband og góða
anda sem ríkti á bemskuheimilinu mínu.
Það er svo oft talað um unglingavandamál. Ég held að
ástæðan sé sú að fólk af minni kynslóð hafi ekki verið
nógu góðir uppalendur. Stundum finn ég til sektarkenndar
gagnvart mínum börnum. Það var þessi mikla breyting
sem átti sér stað, allur þessi hraði, við höfúm unnið mikið
og viljað njóta veraldlegu gæðanna.. Ég held að það séu
fáir þar undanskildir. Ef eitthvað er framleitt í heiminum,
þá höldum við íslendingar að við höfum not fyrir það, við
emm svona gerð og við ættum að reyna að hætta þessu
kapphlaupi. Fólk á að reyna að njóta lífsins, hvem dag,
vera jákvætt og þá verður hver dagur, gleðidagur.
Eftir veglegar veitingar kveð ég hjónin Pétur Pétursson
og Elísabetu Ögmundsdóttur. Það er von mín eins og svo
margra annarra að ég fái að njóta söngs Péturs og þeirra
Álftagerðisbræðra sem allra oftast og allra lengst. Það er
við hæfi að enda þessa grein á fallegu ljóði sem Reynir
Hjartarson samdi fyrir þá bræður og þeir syngja svo fal-
lega.
Alftagerðisbrœður og Stefán undirleikari.
í Álftagerði
Úr brekkunni heima blasir mér við
bláskyggður fjallanna hringur,
ljósbrot í Vötnunum lýsir upp svið
og lóan í holtinu syngur.
Hér lét ég mig dreyma,
og hér á ég heima,
hvert sem að liggur mín leið.
Hér lékum við bræður um lautir og haga,
að leggjum við útbýlin smá.
Hér ómaði söngur um æskunnar daga,
algleymi tónanna fundum við þá.
Hér áttum við sporin,
hér lifðum við vorin,
hér foreldra fengum við ást.
Heima er bezt 133