Heima er bezt - 01.04.1997, Blaðsíða 38

hverfa sitt í hvora áttina. Glóey Mjöll
heldur heim á leið döpur í huga. Það
ætlar að verða á brattann að sækja hjá
henni, með að geta veitt skjólstæðingi
sínum þá hjálp, sem að gagni má
koma. Hún hefúr haft Bergrósu eina
sér í auka tímum og lagt sig alla fram,
en ekki fundið teljandi árangur. En
dagana þijá í röð, sem telpan skilaði
heimaverkefnum sínum fúllunnum,
virtist hún hafa meira sjálfsöryggi en
endranær og námið í skólanum varð
auðveldara. Hún álítur því vera nauð-
synlegt að heimaverkefnin séu ekki
vanrækt. En hverju fær hún áorkað,
sem alltaf grípur í tómt, ætli hún að
ræða málið við réttan aðila, móður
Bergrósar, hugsar Glóey Mjöll sár og
hrygg-
Kennslutíminn styttist óðfluga og
innan fárra mánuða hverfur hún héðan
og hverju hefúr þá viðleitni hennar til
að beijast fyrir góðan málstað, skilað í
raun? Sennilega engu.
Áður óþekktu vonleysi skýtur upp í
huga hennar. Hún er yfirmáta léleg
baráttukona, finnst henni. En mitt í
skugga þessa dapurleika kviknar
skyndilega örlítil ljósglæta. Hvað er að
gerast í lífi Bóasar, föður Bergrósar
litlu? Hann er, að eigin sögn, nýlega
byijaður að kynna sér bók bókanna og
vildi meira að segja gjaman þiggja
ffæðslu í þeim efnum, stæði hún til
boða. Fengi það ffamgang, gæti þá
ekki slíkt gjörbreytt öllu í lífi þessarar
gæfúsnauðu fjölskyldu og þar með
bjargað Bergrósu litlu? Getur hún ekki
orðið þama að einhveiju liði? Hún
minnist þess nú hve henni líkaði vel
að hlýða á boðskap unga sóknar-
prestsins þeirra Súlnavogsbúa, síðast
liðið gamárskvöld, og hvemig hann
vakti á sér traust til stórra hluta í huga
hennar, en þama gæti beðið hans mik-
ilvægt verkefni. Allt vonleysi víkur
fyrir nýjum eldmóði, sem tekur hug
hennar allan. Hún ákveður að bregða
sér ffam að Armótum og ganga á fúnd
séra Grímkels. Hún ætlar, af þessu
gefna tilefúi, að fara þess á leit við
hann að hann komi á fót biblíufræðslu
í kirkju Súlnavogs, eins fljótt og auðið
verður og stíli tímann upp á ffídaga
sjómanna, þá ættu allir þorpsbúar að.
geta notið fræðslunnar.
Hún sér engin ljón í vegi fyrir þess-
ari þörfú nýjung í safnaðarstarfinu og
ætlar ekki að slá för sinni á frest...
* * *
Alhvít jörð baðast skæru tunglsljósi.
Fagurt vetrarkvöld ríkir við ysta haf.
Glóey Mjöll gengur sem leið liggur
upp úr þorpinu og tekur stefnuna á
prestssetrið. Hún er létt í spori, hjarnið
glitrar í tunglsskininu, blátt eins og
fjalagólf undir fótum hennar, tært
fjallaloffið streymir á móti henni, svalt
og hressandi og hún nýtur þessarar
göngu. Brátt eygir hún ljósin á Ármót-
um. Henni finnst leiðin ffá Súlnavogi
upp í dalinn hreint ekki löng. Ef til vill
ber hugurinn hana hálfa leið á þessari
gönguför, hún hefúr enga mælistiku
yfir það, en hún vonar fastlega að spor
hennar sama veg til baka, að erindis-
lokum á prestssetrinu, verði eins létt
og þau em nú. Henni sýnist það liggja
í hlutarins eðli að presturinn taki þess-
ari málaleitan vel. Eftir þeim skilningi,
sem hún leggur í köllun hans, ætti slík
þjónusta að vera honum dýrmætt
gleðiefni og í því tilfelli, sem hér um
ræðir, er þörfin brýn, að hennar dómi,
eins og hún mun reyna að skýra fýrir
honum, hugsar Glóey Mjöll og herðir
gönguhraðann síðasta spölinn heim að
prestsetrinu.
Hún nemur staðar á hlaðinu og lítur
í kringum sig. Sú stórfenglega kvöld-
fegurð, sem umlykur allt á þessum
ffiðsæla stað, tekur hug hennar fang-
inn nokkur andartök. Svo kveður hún
dyra. Brátt heyrir hún létt fótatak að
innan og frú Marella lýkur upp.
- Nei! Þú komin, góða mín, segir
gamla prestsekkjan undrandi og glöð í
senn. - Þú nefndir þetta ekkert við mig
þegar við hittumst síðdegis á kennara-
stofúnni.
- Nei, því ég vissi ekki þá að þessi
för yrði farin, svarar Glóey Mjöll og
brosir glaðlega.
Þær heilsast með hlýju faðmlagi.
Frú Marella býður gestinum fagnandi
að ganga í bæinn. Á meðan Glóey
Mjöll klæðir sig úr yfirhöfninni í and-
dyrinu, spyr hún hæversklega:
- Er séra Grímkell heima?
- Já, hann er heima, svarar frú Mar-
ella. - Ætlar þú að hitta prestinn?
- Já, ég á erindi við hann og vildi
helst ljúka því strax af.
- Jæja, góða mín, þá gerir þú það, ég
vona að þú þiggir svo hressingu hjá
mér á eftir og gisting er þér velkomin.
- Þakka þér fyrir Marella, ég þigg
hressingu hjá þér að loknu erindi mínu
við prestinn, en gistinguna ætla ég að
eiga inni þar til síðar.
- Eg veit ekki annað en séra Grím-
kell sé inni í vistarveru sinni og þú
veist hvar hana er að finna, segir frú
Marella glöð í bragði.
- Já, ég kannast við þetta allt ffá
veru minni héma fyrr í vetur, svarar
Glóey Mjöll og brosir til ffú Marellu.
Svo heldur hún til fúndar við prestinn.
Séra Grímkell situr við skrifborð sitt
og blaðar í ýmis konar fræðiritum,
sem pósturinn færði honum nýverið,
en honum ekki gefist tóm til að líta
yfir, og hyggst nú gera það í kvöld-
kyrrðinni.
En kyrrðin er skyndilega rofin.
Léttu höggi er drepið á dyr hjá honum.
Séra Grímkell leggur þegar ffá sér les-
efnið, rís úr sæti og lýkur upp. Fram á
ganginum stendur unga kennslukonan,
sem var gestur frú Marellu kringum
síðast liðin áramót og hann kynntist þá
lítið eitt, helst við máltíðir.
Stúlkan er sýnilega nýkomin af
langri göngu. Rósrauðar kinnar og
frísklegt fas hennar bendir til þess.
Hún hreint geislar af lífsorku og kven-
legum yndisþokka, flýgur gegnum
huga hans.
Glóey Mjöll réttir prestinum hönd-
ina.
- Komdu sæll, séra Grímkell, segir
hún háttvísum rómi.
- Komdu sæl, svarar hann og þrýstir
hönd hennar andartak.
- Ég kem víst ekki á réttum viðtals-
tíma, segir hún afsakandi.
- Ég veit reyndar ekki hvenær hann
er. Hjá mér er enginn sérstakur við-
158 Heimaerbezt