Heima er bezt - 01.11.1998, Blaðsíða 28

Sigurgeir Magnússon:
m:
"enn, sem fara að
skjóta rjúpur
.upp til í]alla>
hafa margsinnis villst og
þurft hefur fjölda manna
til að leita að þeim. Sumir
af þessum mönnum eru
með svo góð tæki í bílum
sínum eða á göngu sinni,
að þeir eiga ekki að geta
villst.
Búið er að eyða milljón-
um króna með mannskap
og alls konar tæki í íjallabílum, út og
suður, til leitar. Sem betur fer hefur
tekist að finna þessa menn flest alla,
en það hefur kostað mikið fé og fyrir-
höfn.
Það er í þessum tilfellum sem kem-
ur fram, að maðurinn hefúr ekki
dýravit. Hundurinn og hesturinn taka
mönnunum mikið fram og það svo
mjög, að þegar manninn þrýtur og
hann er orðinn rammvilltur, kemur
að þeim að taka við.
Þetta gerðist vestur á landi á einni
þeirri póstleið, sem hvað viðsjálust
hefúr þótt vera um dagana. Samlík-
ing gæti verið Holtavörðuheiði.
Þessi leið er frá Hjarðarholti í Döl-
um, vestur á ísafjarðarkaupstað við
Skutulsfjörð. Tveir ijallvegir eru á
þessari leið og geta þeir verið slæmir.
Svínadalur er á milli Hvammsfjarðar
og Saurbæjar.
Versta leiðin var þó Þorskafjarðar-
heiði á milli Þorskafjarðar og ísa-
fjarðardjúps.
Svínadalur er ekki vandrataður þótt
í vondu veðri sé. Það gerir að hann er
þröngur og hár til hlíða.
Þorskafjarðarheiði aftur á móti, er
sléttlendari og fá kennileiti að finna
þar til langt er komið norður. Það er
vitað að mikið verri hríðar í norðanátt
eru á heiðinni. Fannir geta verið þar
miklar og djúpar og þar er ekki hægt
að fara neitt beint strik, heldur verður
Frásögn af vitrum hesti
Eitt sögukorn frá löngu
liðnum árum er fast í huga
mínum, þótt liðin sé hart-
nœr ein öld eða meira,frá
þvíþað varð til. Margt hef-
ur gerst á styttri tíma.
Mér er ntjög í huga samlík-
ing á milli mannsins annars
vegar, og dýranna hins veg-
ar, þeirra sem við köllum
bádýr. Maðurinn, nteð sín-
ar gáfur, stundum svo frá-
bœrar að aldrei skeikar, að
ýmsra manna sýn eða
þeirra sjálfra.
að fara til hægri eða vinstri eftir
snjóalögum.
Þegar póstferðir yfir heiðina hófust
fyrir 1895, voru allar vörður að
mestu hrundar. Það tók fjögur ár að
nudda þeim á Alþingi til að fá úr
þessu bætt. Einstaka varða var hrunin
til hálfs, aðrar sáust ekki. Það gefur
auga leið að vörðuð heiði getur bjarg-
að mörgum mannslífum.
Hér verður sagt frá Jóhannesi pósti.
Áður en hann fer sína fyrstu póst-
ferð, kemur til hans maður, þar sem
hann hafði gist á Kinnarstöðum í
Þorskafirði, rétt áður en
pósturinn lagði af stað.
Þessi maður býður Jó-
hannesi hestakaup. Hann
var með brúnan hest,
frekar stóran, sem þá
þótti, eða 53“ til 54“.
Á að líta var þetta fal-
legur hestur, hrafnsvartur,
fætur góðir og reising líka
góð, frekar hrygglangur
en hár undir kvið.
Jóhannes kannaðist við
hestinn, vissi að hann hafði gengið
kaupum og sölum eða í hestakaup-
um, undanfarin 2-3 ár. Sennilega
orðinn 8 vetra þegar hér var komið
sögu.
Jóhannes hafði haft spumir af
„ömmu“ hestsins, og því að hún
hefði verið ratvís. Hann hugðist
reyna á hvort folinn hefði erft þessa
eiginleika „ömmunnar.“
Eftir að hafa skoðað hestinn segist
hann skulu taka hann með í ferðina
vestur og þá ráðist það hvort af
hestakaupunum geti orðið.
Pósturinn átti gráa meri, sem hann
hugðist láta fyrir hann. Hann hálf sá
eftir henni, vegna þess að hún var
sæmilegt reiðhross.
Jóhannes hafði hesta sína á Am-
gerðareyri á milli ferða að vetrinum.
Fór þá með báti út Djúpið, með við-
komu á þeim stöðum sem pósthirðing
var á. Sitt lögheimili átti hann alla tíð
á ísafirði, eftir að hann tók við póst-
ferðum.
Jens, foðurbróðir hans, byrjaði á
þessum póstferðum í nokkur ár. Síð-
asta sumarið sem Jens hafði ferðim-
ar, fór Jóhannes fyrir hann í þær allar,
tók svo við þeim um haustið og fór
þessar ferðir í 24 ár og farnaðist vel.
Lenti oft í stórhríðum með fólk, sem
vildi einatt fá að fýlgjast með póstin-
um.
Það þótti mikið öryggi í að fara
424 Heima er bezt