Æskan

Árgangur

Æskan - 01.08.1932, Blaðsíða 6

Æskan - 01.08.1932, Blaðsíða 6
70 ÆSKAN Kgr: Varla er nú orð á því gerandi. Vér kepp- um einu sinni á ári. Kría: Hvernig þá? Kýr: Vér reynum oss. Kría: Hver sé sterkust? Kýr: Hver sé fljótust að hlaupa. Kría: Nú, hvenær eru þessi kapphlaup? Kýr: t*egar oss er hleypt út úr fjósunum, fyrst á vorin, eftir átta mánaða innistöðu, þá myndi þér gefast á að líta að sjá til vor. í*að má heita, að vér förum í lottinu, með brestum og braki, skell- um og skruðningum. Enginn hefir við oss, og engir vilja verða á vegi vorum. Horfa allir á oss hug- fangnir og dást að fjölbreytni hlaupanna. Kría: Hvaða verðlaun fá nautgripir þeir, sem fljótastir eru? Kýr: Engin, alls engin. Og er mjög gert upp á milli vor og hrossanna, því að þau, sem fljótust eru i kappreiðunum, fá nú orðið heiðursskjöl. — Og efast eg um, að hross séu fljótari en vér, né fari á meiri kostum. — Hvað hafið þér, kríur, yður til skemmtunar? Kria: Flug, margbreytilegt flug, ærsl og áflog, félagslíf og ferðalög. Starfið sjálft veitir oss einnig fullnægju. — Mestallur tími vor fer í matarstrit og ófrið við óvini vora. Öðru hvoru vitum vér ekki til hvers þetta erfiða líf miðar. Hver er trú þín, beljuskinn? Kýr: Eg trúi á töðumeisinn. — En á hvað trúir þú, kriu-písl? Kría: Sílið. Kgr: Hvaða erindi höfðuð þér, kríur, i mann- heim? Kría: Vér höfum víst átt að hjálpa mönnunum til að verja varplönd þeirra. En hver er tilgangur yðar, nautgripa, hér á jörðu? Kýr: Vér eigum að ala önn fyrir mönnunum. Og er það fagurt hlutverk að hjálpa lítilmagnan- um. Mest eiga börnin oss að þakka, því að þau geta ekki verið án mjólkur vorrar. Oss er það að þakka, að menn geta fengið rjóma, osta, mysu og skyr. Og nú eru þeir komnir upp á lag með að breyta mjólk vorri í peninga, en fyrir þá fæst flest- allt. Vér leggjum líf og krafta í sölur fyrir mennina. Kría: Hlutverk okkar tveggja er þá svipað. Kýr: Hvað verður um þig hér á þúfunni, litla kría, vesæl og vængbrotin? Kría: Geti sólin ekki læknað mig, veslast eg upp og einhver étur likamshismi mitt, en andinn fer til Guðs, sem gaf hann. Kýr: Búist þér, kríur, við að lifa líkamsdauðann? Kría: Hrafninn segir, að vér eigum ekki að brjóta heilann um það efni. Hann er vitrastur allra þeirra, sem eg þekki, þó að hann sé bæði grimmur og miskunnarlaus. Hann segir að öllu sé óhætt, ekkert geti dáið, allt sé í hendi alföður. Kýr: Hver er alfaðir? Kría: Það er voldug vera. Kýr: Hvar er alfaðir? Kría: Alfaðir er allsstaðar nálægur. Kýr: Er hann þá hérna hjá okkur í mýrinni? Kría: Já, en hann er líka uppi meðal stjarnanna. Kýr: Segðu niðri meðal stjarnanna. Vér sjáum stjörnurnar undir fótum vorum. Þær blasa við oss, þegar vér erum að drekka úr tjörnunum. Kría: Vér sjáum þær bæði uppi yfir oss og undir fótum vorum. Kýr: Jæja, þér hafið þá aðra sjón en vér. Oss nautgripunum geðjast ekki heimspeki. Hún verður ekki í meisa látin né i jötur borin. Kría: Satt getur það verið, en mikils metur hrafninn vizkuna. Kýr: Hann um það, en ekki vildi eg vera hrafn, kroppa augun úr öðrum og gera engum manni gagn. Kría: Gálauslega talar þú um hrafninn. Hefir hver til síns ágætis nokkuð, en hann hefir spá- dómsgáfuna. Kýr: Ekki hirði eg um spár. — Vertu nú sæl, litla kría, og verði vængur þinn heill. Drengurinn er á leiðinni að sækja oss. Eg skal biðja hann að hjúkra þér og lækna þig. Hann er vís til þess, Hönd hans er mjúk og kinnin hlý. Systir hans mun einnig gæta þin og forða þér frá hættum. Kría: Þakkir, kostakýr. Svali þér vatn og seðji þig taða. Eg ætla að treysta góðvilja þínum, hjartagæzku systkinanna og ást alföður. ooooooooooooooooooooooooooœoooooooooooo „Margt fer öðruvísi en ætlað er“. Köttur og refur mættust í skógi nokkrum. »Nú ét eg þig«, sagöi refurinn. »Nei, það getur þú ekki«, svaraði kötturinn. »Pekkir þú nokkurt ráð, sem má verða þér til bjargar?« sþurði refurinn hissa. »Já«, svaraði kötturinn, og í sama bili stökk hann upp í tré, er var þar nálægt. »Hefir þú nú nokkurt ráð til þess að ná í mig?« spurðí kötturinn. »Já, eg hefi skjóðu, fulla af ráðum«, svaraði refurinn og settist á vörð undir trénu, »því að«, hugsaði hann, »kisa getur ekki haldizt lengi við uppi í trénu, og ef hún kemur niður, á eg kattarsteik visa. »Já«, bætti hann við, »eg á hana vísa eins og eg væri búinn að borða hana«. — En hvernig fór? Refurinn heyrir þrusk og lítur í kringum sig. — Og hann sér veiðimanninn, sem stendur þarna og miðar á hann byssu sinní. »Taktu nú til skjóðunnar«, kallaði kisa ofan úr trénu. Það voru síðustu orðin, sem refurinn heyrði í þessu lífi. (Lausl. þýlt úr dönsku aí' G. K.).

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.