Æskan - 01.12.1932, Blaðsíða 3

Æ S K A N
99
ooooooooooooooo ooo ooo ooo ooo oooooooooooo
§ HEILOG JÓL
0 í barnagleði hlut þú hefur,
O ef hjartalag þú barnsins átt.
Þér jólabarnið jólin gefur
og jólaljósið, sem þú átt.
Að verða barn um blessuð jólin
er bezta hnoss, sem nokkur fær;
á himni sálar hækkar sólin
og himnaríkið færist nær.
Sjá, þá rofna rökkurtjöldin
við ris hins nýja dags, er skín,
á meðan engla fríður fjöldinn
þá flytur kveðju Guðs til þín:
að í tign þú hækkað hafir,
og hæstan Guðs við náðarstól
þú eigir lífsins góðu gjafir
og guðsbarn sért um eilíf jól.
Pétur Sigurðsson.
oooooooooooo ooo ooo ooo ooo ooooooooooooooo
valda vonbrigðum? En á meðan eg stóð þarna og
braut heilann um miskunnarleysi örlaganna, Ijóm-
aði ljósið á ný eins og undursamleg Betlehems-
stjarna. Guði er ekkert ómáttugt, og eftir örfá fót-
mál stóð eg við gluggann, þar sem litli drengurinn
sat og þíddi klakann og lýsti með jólaljósinu sínu
út i sortann«.
Pétur litli sat á rúmstokknum bjá afa sínum og
horfði kyrrlátur á gestinn.
»Varstu hræddur, þegar maðurinn kom, Pétur
minn?« spyr móðir hans.
Pétur liíur á hana djúpum, hreinskilnislegum
augum.
»Eg hélt, að það væri jólakötturinn«, sagði hann.
Allir fóru að hlæja. Eftir litla þögn bætti hann við:
»Mig langar til að fá brennivín í jólagjöf«.
»Brennivín! Hvað er að heyra til þín, barn«,
segir mamma hans. »Ekki nema það þó, — börn
fá ekki brennivín, það er ekki gott fyrir þau og
ekki þá fullorðnu heldur, þann drykk ætti eng-
inn maður að bragða«.
»Manni verður svo kalt á vörunum að anda á
klakann á rúðunum«, segir Pétur til skýringar.
»Og afi segir, að brennvínið sé eldur, ætli að það
sé ekki hægt að nota það til að bræða af glugg-
anum, svo að eg geti lýst þeim, sem eru að villast,
með Ijósinu mínu, þangað til sólin kemur«.
Móðir hans vefur hann í faðm sinn og kyssir hann.
»Eldurinn sprengir rúðurnar, um leið og hann
þiðir klakann. t*að er ekkert sem þiðir klakann
eins vel og jólaljósið, sem skín í hjartanu«.
Valþjófur Gamli.

S O N J A
EFTIR EMMY THORNAM
Gamla uglan sat uppi í kirkjuturninum og horfði
niður í þorpið og til herragarðsins, er stóð þar
skammt frá.
Hún heyrði þytinn og tístið í fuglunum, sem
söfnuðust saman, þar sem kornbindi höfðu verið
fest upp. Þeir komu úr öllum áttum. Enginn vildi
missa af þessum hátíðarfagnaði.
Fannhvítur og mjúkur snjórinn féll á jörðina.
Pað var eins og hreint teppi væri breitt yfir hana
til skjóls og skrauts.
Gamla uglan fékk sársauka í augun. Hún lagði
þau aftur. Þá dreymdi hana um hlýjar sumar-
nætur, græn engi, blómguð ávaxtatré og hreiður
með eggjum og ungum. Pað var fagur og seiðandi
draumur!
En áður en hann rættist, vaknaði gamla uglan
af vökuórum sínum.
Það virtist stuna fara um kirkjuturninn. Hann
hristist og klukkurnar byrjuðu að gjalla. Og þær
gullu lengi, lengi fannst gömlu uglunni.
Fólkið kom til kirkjunnar í stórum og smáum
hópum. Það var gangandi og akandi, brosandi og
hlæjandi. Gleðin ljómaði á hverju andliti. Menn
tókust innilega í hendur og töluðu í hrifningu.
Tónar, hreimfagrir og mjúkir, streymdu frá orgel-
inu, þegar fólkið var sezt. Orgelspilið sameinaðist
röddum safnaðarins. Söngöldurnar, fagrar og göf-
ugar, fylltu húsið og settu helgiblæ á allt þar inni.
En uppi í turninum sat gamla uglan og réri
fram og aftur. Hún þóttist skynja sálminn: »í Betle-
hem er barn oss fætt«. Og þá vissi hún, að það
voru jól — mesta gleðihátið kristinna mannal-------
— — — Soffía Carstensen og Sonja fósturdóttir
hennar voru meðal þeirra, sem sóttu kirkju þetta
jólakvöld. Pær leiddust eftir fannhvítri götunni
eins og líkamar þeirra væru samgrónir og stjórnað
af einni sál. —
Soffía var öldruð. Mótbyr í lífinu hafði gert
hana stranga og einræna. En hún var heiðarleg,
iðin og trúuð og vinur vina sinna, þegar á reyndi.
Hún hafði í mörg ár þjónað á herragarðinum,
litið eftir smástúlkum og kennt þeim ýmsar
kvenlegar listir.
En svo gerðist hún gömul og giktveik. Hún dró
sig þá í hlé og settist að í litlu húsi, sem herra-
garðseigandinn átti. Hún gerði ýmislegt á herra-
garðinum og hafði af því lífsviðurværi sitt, sem
var iburðarlaust en þægilegt.