Æskan - 01.02.1933, Blaðsíða 6

14
ÆSKAN
v®©®®®®®®®®®®®®®®®®©®®®®®®®®®®®®®®®/;
S O N J A
EFTIR EMMY THORNAM
Niðurl.
»Við geymum nú peningana, og eftir nýárið
kaupum við þér nýjan kjól«.
»Nei«, sagði Sonja ákveðin. »Eg ríf kjólinn,
þegar eg er að elta hænsnin. Við kaupum kjól
handa þér. Þú rífur hann ekki eins og eg«.
»Jæja. Við sjáum til«.
Það gladdi Soffíu að heyra, að Sonja hugsaði
svo ástúðlega um hana. —
Rúmt ár leið.
Soffía og Sonja voru hamingjusamar. Þær elsk-
uðu hvor aðra, án þess þó, að vita hversu heitt
þær unnust. Ást þeirra var falin — beið tæki-
færis til útrásar. —
Nú var jólakvöld.
Þegar þær Soffía og fósturdóttir hennar höfðu
hlýtt messu, fóru þær heim á herragarðinn. Þær
dönsuðu kring um jólatréð, sungu sálmana og
tóku á móti ýmsum góðum gjöfum. Allir vildu
gleðja og skemmta þetta kvöld!
Tími kom til heimferðar.
Þær voru að fara. Frúin bað þær að bíða ofurlitla
stund, því að maðurinn sinn ætlaði að tala eitt-
hvað við þær.
Húsráðandi kom.
»Vinur minn, kennarinn og náttúrufræðingurinn,
gefur ykkur göfugmannlegt tilboð. Hann býðst til
að taka Sonju heim til sín og kosta hana til náms,
því að hann hyggur, að hún hafi mjög góðar
gáfur. Hún fær falleg föt ásamt æðri menntun og
aðgang að samkvæmislífi heldra fólksins. Hvað
segið þið um þetta?«
Soffíu fannst hvert orð skera sig í hjartað. Það
átti að taka Sonju frá henni! Hún fann það nú,
að hún elskaði barnið. Og henni fannst kolniða-
dimmt hyldýpi opnast við fætur sína — svelgur,
sem ætlaði að gleypa alla framtiðargæfu hennar
og gleði. Hún bliknaði, en sagði, að fyrst þetta
væri Sonju til gæfu, setti hún sig ekki móti því.
Svo féll hún í grát. — Sonja hlustaði með skelfingu.
Vildi fóstra hennar láta hana til vandalausra?
Sálarstrið gömlu konunnar svaraði spurningu
hennar. Sonja sá, að Soffía elskaði hana enn meir
en hún hafði nokkurntíma leyft sér að vona.
Hún tók um háls fóstru sinnar og kyssti hana
heitt og innilega.
»Eg fer aldrei frá fóstru, án þess að eg verði
tekin með valdi. Eg elska hana og hún elskar
Felumynd.
Hvar er Dísa ?
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
mig. Eg þrái ekki fín föt og skemmtanir í sam-
kvæmissölum«.
Óðalsbóndinn varð alvarlegur.
»t*etta boð verða menn að athuga vel, áður en
því er hafnað,« mælti hann stillilega.
En náttúrufræðingurinn kom þá inn og sagði:
»Eg tek boð mitt aftur að sinni, þegar eg sé
hvernig í öllu liggur. Það er gefið i bezta tilgangi.
En eitt afl er sterkast í heiminum og lifinu: í*að
er — kærleikurinn! Maður á ekki að ganga óboð-
inn í veginn, þar sem hann finnst eins þróttmikill
og hér. En athugið tilboð mitt vel. Ef ykkur
sýnist, getið þið tekið því hvenær sem er«.
Nokkru seinna gengu þær heim til sin.
Stjörnurnar tindruðu á bláheiðum vetrarhimn-
inum.
»Sérðu stóru stjörnuna þarna?« spurði Soffia.
»það er Betlihemsstjarnan. Við skulum alltaf elska
hana, af því að við fundum hvor aðra«.
En uppi í kirkjuturni sveitaþorpsins sat gamla
uglan. Hún sá tvær hamingjusamar manneskjur
niðri á veginum. Þeim var svo hlýtt og létt í
hug og hreyfingum, að það var eíns og vorið
væri komið. En það var jólakvöld!
íslenzkað hefir Sigurjón Jónsson, frá Porgeirsstöðum.
oooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
Ólafur: Ert pú hjátrúarfullur?
Jón: Nei, ekki hið minnsta.
Ólafur: Hefir þú enga ótrú á tölunni 13?
Jón: Nei, langt frá þvf.
Ólafur: Lánaðu mér þá 13 krónur.
0®oooooo
OO ® 0 ® ° o ® ° 0 ° ° 0 0 • • o • ° 1 • • 0 ° ° ° O