Æskan - 01.01.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
3
Gleðilegt nýjár
Eiríkur lá i rúminu sínu og slarði upp í loftið.
Hann gat ekki sofnað, þótt komin væri nótt. Það
var gamlárskvöld. Eiríkur hafði ólmast og Jeikið
sér allan daginn, og um kvöldið liafði hann fengið
leyfi til að valta, þar lil nýja árið gengi í garð.
En svo varð hann allt í einu svo þreyttur og syfj-
aður, að Iiann gat elcki lengur haldið sér uppi, en
spurði mömmu sína, hvort hann mætti ekki fara
að liátta. — Mamma lians leyfði það með mestu
ánægju. En nú þegar liann var kominn upp í
rúmið og búinn að breiða ofan á sig, þá var eins
og öll þreytan væri liorfin. Hann var glaðvakandi.
Klukkurnar hringdu. Nýja árið var að koma. Hann
heyrði klukkuna í dagstofunni slá 12, skær högg.
En lavað var að tarnal Ómurinn af síðasta slag-
inu var tæplega dáinn út, þegar Eiríkur sá ungan,
ljósldæddan mann koma að rúmstokknum sínum.
Eiríkur horfði alveg forviða á liann. En þá sér
liann, að annar maður leemur og staðnæmist við
liliðina á hinum. Þessi maður er gamall og lotinn
með margar djúpar lirukkur og rúnir á andliti.
Skildíjan lians liafði víst einhvern tíma verið livít,
en nú var hún grá af óhreinindum og með ótal
blettum.
Eirílcur gat engu orði upp lcomið. Hann starði
aðeins á gamla manninn, er stóð þarna fyrir fram-
an hann, svo lirumur og þreytulegur, og tárin
ltomu fram í augun á Eiriki litla. Hann langaði
til þess að fara að hágráta. — Þá varð lionum lit-
ið framan í unga manninn. Hann brosti ofur glað-
lega, og samstundis var öll liryggð liorfin úr lijarta
Eiríks. Hann var að því kominn að lioppa upp
úr rúminu og talca í liönd unga mannsins.
En þá tólcu mennirnir alll í einu til rnáls. Eirílv-
ur lrlustaði með mikilli eftirvæntingu. Gamli mað-
urinn mælti: »Eg er gamla árið, sem liverf á braut
og lvveð, þegar liið nýja heilsar. Æfm mín varð
öll önnur en eg bjóst við, þegar eg hóf göngu
mína. Fyrir ári síðan var eg ungur og glaður eins
og nýja árið nú, og eg gerði mér góðar og fagrar
vonir. Klæðin mín voru þá livít sem snjórinn, en
nú eru þau óhrein og blettótt. Þetta er mönnun-
um að kenna. Með óhreinum hugsunum og ill-
um verlvum liafa þeir atað út liðna árið.«
Hann sneri sér að unga manninum og sagði:
»Littu á andlit mitt. Það er hrukkótt og skorp-
ið. Það er alll saman mannanna verk. Eg gerði
mér vonir um að geta liafið liuga þeirra upp á við
til hins góða, fagra og sanna. Eg hélt að mér
mundi takasl að koma þeim i skilning um, að
með því sem þeir gera, hvort sem það er illt eða
gott, setja þeir merki sitt, eldd aðeins á sjálfa sig,
lieldur á tímann, sem þeir lifa á, samtíðina, árin sem
líða. En eg liefi orðið fyrir vonbrigðum!«
Eirikur rétli fram höndina lil að talca i liönd
gamla mannsins og reyna að segja eitthvað til að
liuglireysta hann. Þá lióf ungi maðurinn máls og
mælti:
»Eg sldl þig vel, gamla ár. Þú ert harmþrung-
inn yfir mönnunum og þreyttur að ferðast meðal
þeirra. En eg er ungur og sterkur og hefi meiri
trú og þrek en þú. Eg óttast ekkert og kvíði engu.
Eg veit, að mér telvst að gera mennina farsæla og
góða og leiða þá inn á nýjar og betri brautir. —
Mennirnir líta á mig öðrum augum, al' því að eg
er ungur. Þegar þeir heyrðu klukkurnar hljóma,
sem kölluðu á mig, þá fæddust nýjar og göfugar
hugsanir i brjóstum þeirra. Þeir litu með angur-
blíðu yfir liðna árið, og þrá að bæta fyrir það, sem
þeir liafa brotið eða vanrækt. Þeir hétu að gera
það á nýja árinu, og eg gleðst yfir því að geta
lijálpað þeim til þess«.
Þegar Eirikur lie}rrði þetta, og sá, live augu unga
mannsins tindruðu, varð hann glaður. Ungi mað-
urinn hafði áreiðanlega á réttu að standa. Hann
fann það á sjálfum sér. Hugsanir lians voru svo
hreinar, bjartar og góðar.
»Sonur minn«, sagði gamli maðurinn. »Þú liefir
rétt fyrir þér. Mennirnir trúa á liið unga og inrja,
á framtíðina, verðandi. En þeir eru svo undur
íljótir að gleyma. Yertu liugprúður. Hver vcit nema
þér vegni þá betur en mér, og þér lánist að koma
meiru góðu til leiðar«,
»Já«, svaraði ungi maðurinn, »mér lilýtur að
vegna vel!«
í sömu svipan varð albjart í herberginu. Kirkju-
klukkurnar hættu að hringja og verurnar hurfu.
»Mamma!« hrópaði Eiríkur. »Mamma, komdu«.
»Hvað er þetta? Ertu ekki sofnaður ennþá?«
sagði mamma Eiríks og kom hlaupandi inn til hans.
»Nei, mamma. Eg gat eklvi sofnað. Og svo sá eg
tvær verur, eða menn, standa við rúmið mitt og
tala saman. — Síðan sagði Eirikur mömmu sinni
frá öllu því, sem liann hafði séð og heyit. Og
þegar hann hafði lokið frásögninni, sagði mamma
hans:
»Gamla og nýja árið hafa komið til þín. Gamla
árið kom til þess að kveðja, en nýja árið til að
heilsa. Gamla árið sagði satt — en nýja árið hafði
einnig rétt að mæla. Mennirnir horfa fram á nýja
árið með fögnuði, von og trú, og þess vegna óska