Æskan - 01.12.1936, Blaðsíða 4

132
ÆSKAN
Jólasaga frá Svíþjóð
I.
Gunnar þaut á lleygiferð á skíðunum sínum
niður eftir hárri brekku. Faðir hans hafði smíðað
skíðin, en þau voru góð, samt sem áður. Gunnar
var á leið til þorpsins. Hann ætlaði að kaupa þar
ýmislegt til jólanna. Það var aðeins hálfur mánuð-
ur til jóla. Og þótt heimili Gunnars væri fátæklegt,
var ætlunin að breyta eitthvað til um jólin, eins
og annarsstaður. Mamma hans ætlaði að baka
góðar kökur, og hún þurfti því að fá sitt af hverju.
Pabbi Gunnars hafði engan tíma til að fara í
kaupstaðinn. Gunnar, sem var aðeins 16 ára, var
látinn gera það. Hann var hæði glaður og hreyk-
inn. Það har svo sjaldan við, að hann fengi tæki-
færi til að koma til þorpsins, þótt vegurinn þang-
að væri ekki sérlega langur.
i • Þegar Gunnar hafði lokið erindum sínum, gekk
hann stundarkorn um í þorpinu. Þar var svo
margt að sjá og dást að. Öll stóru húsin, bílarnir,
fólkið prúðbúna, búðargluggarnir, með öllu þvi,
sem í þeim var. Það var í sannleika allt saman
líkast æfmtýri.
»Það hlýtur að vera gaman að eiga heima í
svona þorpi«, hugsaði Gunnar með sér, »eða þá í
stórri borg.« Undarleg löngun gerði vart við sig í
brjósti Gunnars. Hann óskaði sér, að hann fengi
að koma til * stórborgarinnar og taka þátt í öllu
því iðandi lífi, sem borgin hefði upp á að hjóða.
Hann vildi fá að vinna þar, vinna — —
En nú hvarflaði hugurinn allt í einu heim. Hann
sá fyrir sér litla kotið. Þar voru aðeins tvö her-
bergi, og einkar fátækleg hæði. Útihúsin voru
hrörleg, svo að það gerði ekki betur en að þau
hengju uppi, og skepnur voru fáar. Hann sá þetta
allt í huga sér í einni svipan.
»Halló, drengur minn! Viltu gera mér dálítinn
greiða? Þú skalt fá einhverja þóknun fyrir.«
»Það er velkomið,« svaraði Gúnnar, áður en
maðurinn hafði sleppt orðinu, »ef eg aðeins get.«
Gunnar hafði hrokkið upp úr hugleiðingum sin-
um. Hann hálfskammaðist sín fyrir að hafa slaðið
þarna á götunni og gleymt bæði stund og stað.
Nú sneri hann sér að manninum, sem lil hans
hafði talað, ánægður yfir því, að geta orðið ein-
hverjum að liði. Maðurinn hað hann að sækja
fyrir sig dálitla tösku, er hann kvaðst hafa gleymt
i gistihúsinu. En það var um að gera, að hann
yrði fljótur. Lestin átti að fara af stað eftir fáar
mínútur.
Gunnar rataði til gistihússins. Það var svo stórt
og fallegt, að hann hafði veitt því nákvæma eftir-
tekt. Hann þaut þangað eins og eldibrandur. En
er hann kom inn fyrir dyrnar á gistihúsinu, varð
hann dauðfeiminn. Allt var svo fínt og glæsilegt
þar inni, að hann þorði tæplega lengra. Hann
náði sér þó brátt, og með töskuna í hendinni
hljóp hann aftur til ókunna mannsins. Maðurinn
varð glaður, því að Gunnar hafði verið eldfljótur.
Hann rétti Gunnari spegilfagran tveggja krónu-
pening.
»Þetta er alltof mikið«, sagði Gunnar í liálfum
hljóðum. »Eg vil ekki taka við svo miklum pen-
ingum, eg vil ekki taka við neinu fyrir svona lit-
inn snúning«.
»Hvað er að larna, drengur«. Viltu ekki pen-
inga? En sú vitleysa! Þú getur keypt þér eitlhvað
fallegt til jólanna fyrir þessa aura«, svaraði mað-
urinn.
Gunnar gat ekki einu sinni þakkað fyrir sig. —
Maðurinn var þotinn upp í járnhrautarvagninn,
og lestin rann af stað á svipstundu. Gunnar sá
manninn við gluggann á einum vagninum. Hann
veifaði til hans og var svo óðar horfinn.
Fallegu, hláu augun hans Gunnars stóðu full af
tárum. Honum varð svo um þetta, því að liann
hal'ði aldrei eignast svo mikla peninga fyrr á
æfinni.
Það var farið að skyggja. Sólin hafði fyrir góðri
stundu sent sína síðustu geisla yfir hlíðarnar bláii,
sem liggja líkt og voldugur varnargarður um-
hverfis nokkur bændabýli. Þau liggja ' á við og
dreif i dalnum, og það litur helst út fyrir, að þau
hafi orðið þarna eftir af tilviljun, langt fram i ó-
byggðum. Þau hafa vist staðið þarna alla líð, siðan
Finnarnir lluttust inn i landið og hófu sína erfiðu
baráttu við að ryðja skógana, sem ennþá eru við
þá kenndir, rækta jörðinu og byggja kofana sina,
langl fjarri allri menningu, langt inn í Finnskóg-
unum.
11.
í einum kofanum var kveikt á kerti, og áhyggju-
fullt andlit gægðist út um gluggaboruna.
»Skyldi Gunnar ekki fara að koma heim?«
Nokkrar mínútur liðu. Móður Gunnars fannst þær
langar eins og klukkustundir. Það var hún, sem
stóð við gluggann og horfði árangurslaust út yfir
auðnina. Siðan gekk hún að arninum, en sneri
sér svo skyndilega að manni sinum og mælti:
»Heyrðu, .fón. Eg skil ekkert í þessu. Það hlýt-
ur eittlivað að hafa komið fyrir drenginn. Hann