Æskan - 01.12.1936, Blaðsíða 5

ÆSKAN
133
hefði átl að vera kominn heim fyrir 5—6 tímum,
og enn sést ekkert til hans. Ó, eg er svo óróleg!«
»Það er vonandi ekkert hættulegt«, svaraði mað-
urinn. »Hann bjargar sér áreiðanlega. Nú er fólk
líka að kaupa til jólanna, svo að það er allt fullt
í búðunum, og hann hefir vafalaust slórað og
skoðað jólasýningar í búðargluggunum«. — En
Jón var nú sjálfur alls ekki rólegur, þólt liann
talaði svona.
»Eg er óttalega hrædd um, að hann kunni að
hafa orðið fyrir einnverju slysi. Nú er orðið dimmt,
og ef hann skyldi nú villast!«
»Hann villist ekki, það er engin hætta.
En væri samt ekki vissara, að þú færir á móti
honum?«
Móðirin leit hænaraugum á mann sinn, og hann
skildi, að hún mundi ekki geta orðið róleg fyrr
en drengurinn þeirra væri kominn heim.
111.
Gunnar gekk á sldðunum sínuni hægt og rólega.
Hann var nýfarinn úr þorpinu og nálgaðist óðum
afleggjarann, það er að segja mjóa skógarstíginn,
sem lá í mörgum bugðum yíir hæðir og þrönga
dali, heim í kotið. Hann bar ýmislegt smávegis i
bakpokanum. Jólagjafir, sem hann hafði ke)-pl
fyrir sína eigin peninga. Hann var hreykinn með
sjálfum sér, er hann hugsaði um það. Hann var
líka viss um, að hann hafði keypt hyggilega. Hann
hafði ekki eytt aurunum sínum fyrir óþarfa. Tvær
krónur voru vissulega miklir peningar •— en
ekki dugðu þeir lýrir alla hluti. Og hann vildi
gjarnan vera sparsamur á fyrstu krónurnar, sem
hann eignaðist.
Það var eins og til að fullvissa sig um, hve
mikið væri eftir, að hann tók upp peningabuddu
föður síns í annað sinn, síðan hann fór frá þorp-
inu. Hann opnaði hana. En hvað var þetta!
Buddan var tóm. Peningarnir, sem í henni höfðu
legið, voru horfnir. Hann hlaut að hafa tajjað
þeim í fyrra skiptið, er hann tók budduna upp.
Hann sneri sér við og leit til baka. Síðan fór hann
að leita og leilaði árangurslaust i tvo klukkutíma.
Og æði vonlaus og niðurdreginn liéll hann nú aft-
ur heimleiðis i rökkrinu. Hann hvorki heyrði né
sá, en fylgdi sinni fyrri slóð í snjónum. Nú kom
hann upp á hæð, og síðan hélt hann niður eftir
hæðinni á fleygiferð. Það var hugða á veginum,
mitt í hlíðinni.
Gunnar varð hennar var á síðuslu stundu. Hann
sveigði með mikilli lipurð til hliðar. En hraðinn
var of mikill. Hann hentist upp að nokkrum
hörðum trjástofnum. Hann fann sárt til, en sá um
leið margar fagrar stjörnur á himninum uppi yfir
sér. Síðan varð allt dimmt umhverfis hann.---------
Gunnar vaknaði við að einhverju volgu var
hellt ofan i hann, og hann mætti óttaslegnu augna-
ráði móður sinnar, og síðan heyrði hann hana
segja:
»Hvernig líður þér, drengur minn?«
»Vel, hvíslaði hann«, en átti erfitt með að tala,
og féll þegar aftur í mók. En satt að segja leið
honum nú ekki upp á það besta, og lengi varð
hann að liggja í rúminu.
Faðir hans hafði fundið hann i öngviti við trén.
Hann hafði verið búinn að liggja þar svo lengi í
kuldanum, að nú var liann sjúkur og varð að
þola mikið fyrir æfintýrið sitt.
Og hverjum var þetta allt að kenna? Auðvitað
var það allt saman lians eigin sök. En óbeinlínis
var það peningunum að kenna, þessum ólukkans
aurum, sem hann hafði í raun og veru stungið i
vasa sinn i stað þess að stinga þeim í budduna.
En meðan Gunnar lá í rúminu og gat ekkert
aðhafst nema hugsað, varð sú löngum sterkari
með degi hverjum, er lyrst hafði bólað á, þegar
hann fór lil þorpsins fyrir jólin. Hann vildi fara
að heiman, leita sér atvinnu, vinna sér inn pen-
inga og hjálpa foreldrum sínum. Þetta var nú
orðið að föstum ásetningi.
IV.
Og þegar snjórinn bráðnaði fyrir ylríkum geisl-
um vorsólarinnar, þegar laufskógurinn byrjaði að
grænka og öll náttúran virtist vakna til nýs lífs,
kvaddi Gunnar heimili sitt. Hann ætlaði líka að
byrja á nýju lííi, og hann gerði sér vonir um, að
það mundi verða hjart og fagurt. Hann ætlaði að
berjast fyrir hetri framtíð, bæði fyrir sjálfan sig
og foreldra sína. Það var markmiðið, er hann
hafði sett sér.
Hann hugsaði sér að leita gæfunnar í Stokk-
hólmi, þessari stóru, fögrú borg. Þar átti hann
móðurbróður, og hjá honum ætlaði hann að búa,
til þess að byrja með.
Það var glampandi vorsól, er Gunnar steig út
úr járnbrautarlestinni í Stokkhólmi. Hversu dá-
samleg borg! En hann varð að engu, fannst hon-
um, innan um allan þennan manngrúa, þar sem
bilar og reiðhjól þutu fram og aftur með hams-
lausum hraða. Hann varð svo lítill í þessu ólgandi
mannhafi, innan um alll vélaskröltið og gaura-
ganginn. — Hann sá risavaxnar byggingar, hverja