Æskan - 01.09.1962, Síða 18

ÆSKAN
„Drukknaður!" anzaði herra Peggotty.
Ég liorfði agndofa á hann og þorði varla að spyrja
frekar; en eftir stutta stund tók ég samt aftur til máls;
„Eigið þér þá alls engin börn, herra Peggotty?"
„Nei, ég er alls ekki giftur!“ anzaði hann og hló við.
„Ekki giftur . . . En hver er þá þessi fullorðna kona
með hvítu svuntuna?"
„Það er hún frú Gummidge."
Það var að mér komið að halda spurningunum áfram,
en þá gaf hún Peggotty mér bendingu, svo að ég þagði.
Þegar ég var að hátta, fræddi Peggotty mig á því, að
maður frá Gummidge hefði átt bát í félagi við bróður
hennar og hefði verið mjög fátækur, þegar hann dó.
„Bróðir minn er bezti maður í öllum heiminum," sagði
Peggotty. „Hann er gull af manni og trölltryggur, og
hann má ekki vita af því, að neinn líði neyð. . . . Þess
vegna hefur hann tekið þau öll að sér.“
Mér fannst mjög til um góðsemi herra Peggottys, og ég
hugsaði um hann, þar sem ég lá í rúminu, þangað til
ég sofnaði. Stúlkurnar þrjár sváfu í litlu herbergi við
hliðina á herberginu, sem ég svaf í, og herra Pegotty og
Ham festu hengirúmin sín upp í dagstofunni.
Morguninn eftir vaknaði ég við það, að sólin skein
á litla spegilinn minn, og það leið ekki löng stund áður
en ég var kominn á fætur og farinn með Millu litlu niður
í fjöru að tína fallega steina.
„Þú ert náttúrlega heilmikið brot úr sjómanni," sagði
ég við Millu, meðan við röltum þarna um og leituðum
að steinum.
Brúðan
er leikkonan
A. Hepburn.
„Nei, ég er hrædd við sjóinn."
„Ertu hrædd?“ anzaði ég og leit borginmannlega út a
sjóinn. „Það er ég sannarlega ekki.“
„Jú, það eru svo margir, sem drukkna! ... Ég hef séð
sjóinn mölbrjóta skip, sem var eins stórt og húsið okkar.
„Það var þó ekki skipið ... ?“
„Sem faðir minn var á, þegar hann drukknaði? Nei,
það hef ég aldrei séð. Ég sá föður rninn heldur aldrei.
Ég sagði Millu nú, að ég hefði heldur aldrei séð föður
minn, en vissi, hvar liann væri grafinn.
„Nei, ég veit ekki, hvar faðir minn er grafinn," sagði
Milla, „en hann Dan, móðurbróðir minn, gengur mer
alveg í föðurstað."
„Já, herra Peggotty er víst reglulega góður maður.“
„Góður,“ anzaði Milla og baðaði út handleggjunum,
„já, ef ég verð nokkurn tíma fín dama, þá ætla ég að
gefa honum Ijósbláan frakka með demantshnöppum,
nankinsbuxur, rautt flauelsvesti, þríhyrndan hatt, stórt
gullúr, silfurreykjapípu og fullan kassa af peningum!"
Mér fannst nú, að herra Peggotty mundi hljóta að verða
skrítinn útlits í öllum þessum skrúða, en ég hafði ekki
orð á því við Millu.
„Langar þig mikið til að verða fín dama?“ spurði ég■
„Já, það segi ég satt,“ svaraði hún og brosti, „því þa
væri hún amma, liann Ham, hún frú Gummidge og ég
fínt fólk, og þá mundum við hjálpa fiskimönnunuiU
hérna, þegar þeir yrðu fyrir tjóni."
Meðan við vorum að tala um þetta, gekk Milla lida
alveg út á brúnina á bryggjunni, og ég varð mjög hrædd'
ur um, að hún mundi detta í sjóinn.
„Þú ert þá ekkert hrædd við sjóinn," sagði ég.
„Nei, núna er ég ekki hrædd við hann, en ég get ekki
sofið á nóttunni, þegar hvasst er, og móðurbróðir mmn
og Ham eru á sjónum, . . . en annars er ég ekkert hrædd. ■ •
Nú skaltu sjá.“
Og allt í einu hljóp hún út á planka, sem lá af bryggj'
unni langt út yfir vatnið.
Ég fór að skjálfa af hræðslu, og enn er mér sem ég sjal
hana Millu útiáplankanumyfirólgandi vatninu. Skömmu
seinna stóð hún aftur heil af húfi í fjörunni, og við genS'
um nú lengi og tíndum steina, skeljar og aðra merkilega
hluti.
Mér þótti fjarska vænt um Millu, og lienni þótti líka
reglulega vænt um mig. Fullorðna fólkið kallaði okkui
litla kærustuparið og skemmti sér innilega við að horfa
á okkur sitja saman í mestu ástúð og eindrægni á.set-
kistunni í horninu við arininn.
Sú eina, sem mér féll ekki rétt vel við, var frú Gum-
midge. Hún sat á bezta og vistlegasta staðnum í stofum11’
stóllinn hennar var mýkstur og þægilegastur af öllum
sætunum, og þegar við borðuðum miðdegisverð, fékk
182