Æskan - 01.09.1962, Side 22

ÆSKAN
„Nú býst ég ekki við, að neinn þjáí þig framar, Klara
mín,“ sagði hann. „Við skulum sjá, hvort við getum.ekki
unnið bug á þessum duttlungum!"
Það þurfti sannarlega ekki mikið til að vinna bug á
mér. Eitt vingjarnlegt orð liefði nægt til þess. Ég held, að
ég hefði orðið aílur annar, þó ekki hefði verið nema reynt
að gera mér skiljanlegt, að Krákuhúsið væri heimili mitt
eftir sem áður, þó að móðir mín væri gift í annað sinn.
En ekki eitt orð var sagt mér til hughreystingar og mér
fannst ég vera útskúfaður og ólánssamur. Við borðuðum
alein, og meðan á máltíðinni stóð, voru þau Murdstone
og móðir mín fjarska ástúðleg hvort við annað, en hvor-
ugt þeirra mælti orð við mig.
Ég réð það af samtali þeirra, að von væri á systur
Murdstones þá um kvöldið og að hún ætti að setjast að
hjá okkur.
Eftir miðdegisverðinn fórum við inn í dagstofuna, og
það stóð heima, að ég sat og var að hugsa um, hvernig
ég ætti hægast með að laumast út til Peggotty, þegar við
sáum, hvar léttivagni var ekið að garðshliðinu. Ungfrú
Murdstone var að koma.
Bróðir hennar stóð upp og gekk út til þess að fagna
henni, og við móðir mín fórum á eftir lionum. Þegar
við komum fram að dyrunum, sneri móðir mín sér að
mér, faðmaði mig með ákefð og hvíslaði að mér, að ég
ætti að elska hinn nýja föður minn og vera honum hlýð-
inn. Að því búnu tók hún í hönd mér og dró mig á eftir
sér út í garðinn. En þegar við nálguðumst Murdstone,
flýtti hún sér að sleppa hendinni á mér og lét eins og
hún hefði alls ekki verið að tala við mig.
Ungfrú Murdstone var lifandi eftirmynd bróður síns
að því undanskildu, að hún var skegglaus.
Hún hafði meðferðis tvö hörð koffort með breiðum
látúnsbryddingum, og þegar hún borgaði ökumanninum,
tók hún peningana upp úr stálpyngju, sem hún stakk
síðan niður í poka með digurri stálhönk.
Stæltari kvenmann hafði ég aldrei séð.
Henni var tekið með mestu virktum, og þegar hún
kom inn í stofuna, heilsaði hún móður minni enn einu
sinni og kallaði hana kæru mágkonu sína.
Undirhershöfðinginn.
Það bar við eitt sinn í
frélsisstríði Ainerikumanna, að
undirhershöfðingi nokkur, sem
hafði lítilli sveit manna yfir að
ráða, var að skipa mönnum að
láta stórt og þungt tré upp á
varnargarð Tiokkurn, sem nýbú-
ið var að gera. 'l'réð var svo
þungt, að menn hans gátu
naumast valdið ]>ví, en hann
snerti ekki á þvi, heldur stóð
hjá og hrópaði: „Samtaka,
herðið ykkur,“ o. s. frv. í þess-
um svifum bar þar að mann
ríðandi; hann var ekki í ein-
kennisbúningi, og þekkti und-
irhershöfðinginn hann ekki.
Aðkomumaður vék sér að und-
irhersliöfðingjanum og mælti:
„Viljið þér ekki lijálpa
mönnum yðar lítið eitt; þeir
geta ekki valdið trénu.“
Hinn sneri sér snúðuglega og
mælti:
„Herra minn, ég er undir-
hershöfðingi.“
„Nú, já, já, þér eruð það 1“
mælti aðkomumaður „fyrir-
gefið, lierra undirhershöfð-
ingi.“
Síðan fór aðkomumaður uf
]á ekki meir á liði sínu en svo,
að hann var löðrandi sveittur
að loknu verkinu. Að Þv*
húnu sneri liann sér að undn-
hershöfðingjanum og sagði:
„Herra undirhershöfðingh
næst þegar þér eigið einhverja
þraut að vinna og eruð of Hö"
fár, þá sendið þér eftir hcrs-
höfðingja yðar, ég skal hjálpa
yður í annað sinn.“
Undirhershöfðingjann scttl
dreyrrauðan, ]>vi að komumað-
ur var enginn annar en V as-
liington sjálfur.
Forn-Egyptar elskuðu ketti
svo mjög, að þeir tilbáðu
ketti og þung viðurlög voi'u
við kattadrápum. Hermem1
Egyptalands hins forna
höfðu ketti sína með sér
þegar þeir héldu í stríð-
Ef kettir létust á erlendii
grund, voru þeir fluttir
heim og grafnir með mik-
illi viðhöfn.
Fyrsti róðurinn.
Framhald af siðu 176.
lega horfa með aflaföng. Einar formaður
fór nú að beita Frið austur á bóginn, og
komum við svo að lokum á sömu slóðir og
byrjað var um morguninn. Þá kom hann
á hjá mér allt í einu. Ég fór að draga, og
upp mjakaðist hann )>ótt hægt gengi.
Karlarnir kölluðu til mín og sögðu: „Gefðu
honum ekki, liann liefur aldrei gefið þér.“
Um siðir var sá guli kominn upp að borði,
lijáipaði þá faðir minn mér að innbyrða
fiskinn. Þetta var stærðar gönguþorskur,
og liorfði ég undrandi á hann. Þarna var
ég þá strákur sem átti að vera i barna-
skóla, búinn að draga stærðar þorsk.
Ég varð svo ekki meira var, cnda var
skömmu siðar haft uppi og haldið til lands.
Gekk lendingin að óskum. Var nú þessum
litla afla kastað upp i fjöru, og þar með
þorskinum mínum, en ég þekkti hann,
því að ég hafði merkt hann rækilega.
Friður var svo settur i náust, og búið um
liann að venju. Héldum við svo heim úr
sandi, ])ótti sjómönTium uflinn iítill af
borðum hafsins. En ég var harðánægður
með daginn, og Máríu fiskinn minn, sem
ég svo gaf fátækri konu þarna i svch
inni, eins og venja var.
Þegar ég fór aftur að fara í skólai'i1’
fannst mér allt auðveldara fyrir mér. ¥cl
sóttist námið betur og ég var áhugasain
ari um það er ég átti að gera. Mér haf 1
sýnilega vaxið ásmegin við fyrsta róðui
inn minn úr Reynishöfn aðeins 12 *lia
gamall. Nú er allt orðið breytt. Eiu*11
Brandsson og Friður eru gengnir veg a 1
ar veraldar. En eftir lifir min'ningin uin
fyrsta róðurinn minn 1924. Hana gcylU1
ég eins og dýrt málverk um störf og s 1
liðinna kynslóða.
186